~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Οι ’Ελληνες…δέχονται όλους τους αδικημένους ξένους και όλους τους εξωρισμένους από την πατρίδα των δι’ αιτίαν της Ελευθερίας». Ρήσεις του Ρήγα Βελεστινλή
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

!!

!!
Άνθρωποι και Φύση πάνω από τα κέρδη

~


Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.

Bertolt Brecht, 1898-1956, Γερμανός συγγραφέας

Η Φωτό Μου

Καθημερινά... με τον Πάνο Αϊβαλή // Επικοινωνία στο email: kepeme@gmail.com

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΕΛΛΑΔΑ - ΜΝΗΜΕΙΑ - Αρχαιολογικοί χώροι - Ελληνικός Πολιτισμός - "Η συμφιλίωση των πολιτισμών περνά μέσα από την οικουμενικότητα της Παιδείας"
.................................................................~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τελευταίες Ειδήσεις

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2018

Εφτά χρόνια στο εξωτερικό: και άντε πάλι ένα νέο ξεκίνημα

ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

baggage-7 years abroad
Το ξέρω, κάπου σας έχω ζαλίζει. Κάθε που ξεκουνιέμαι, γράφω κι ένα κείμενο. Και αυτό ακριβώς είναι το θέμα μου αυτή τη φορά: το employee mobility, που λέμε και στο χωριό μου.
Μόλις έκλεισα ένα χρόνο στην Πράγα, ήρθε η ώρα να ξαναφύγω. Κάνοντας μια σύντομη αναδρομή, πριν καν βρω σπίτι στην Πράγα, είχα ήδη κάνει δύο επαγγελματικά ταξίδια. Για τους επόμενους περίπου οχτώ μήνες ταξίδευα σχεδόν κάθε βδομάδα. Στο τέλος του χρόνου, το κοντέρ έδειξε 98 πτήσεις και κάτι δεκάδες χιλιάδες αεροπορικά μίλια. Κάποια στιγμή, σκέφτηκα σοβαρά αν άξιζε να ξενοικιάσω και να μένω σε AirBnB και ξενοδοχεία.
Ήταν ωραία η φάση, δεν παραπονέθηκα ποτέ. Μου αρέσουν τα ταξίδια και ειδικά οι πτήσεις. Ίσως κάποιοι έχουμε γεννηθεί με ένα μικρόβιο φυγής που κάθε τόσο βρίσκει διέξοδο σε κάτι διαφορετικό: στο διάβασμα, στο γράψιμο, σε μικρές σχέσεις, σε ταξίδια. Είναι μια απόδειξη ότι δεν επιζητούν όλοι οι άνθρωποι την σταθερότητα. Ή τουλάχιστον, δεν την επιζητούν με την ίδια επιμονή, ή εμμονή, που την επιζητούν άλλοι.
Όσο και αν μου άρεσε όμως όλη η διαδικασία, όταν γυρνάς από ταξίδι και βάζεις πλυντήριο στις 11 το βράδυ, και μαζεύεις τα απλωμένα για να τα βάλεις στην βαλίτσα για να ξαναφύγεις το πρωί, ε, κάπου κουράζεσαι. Κάπου σου λείπει ένα πρωινό στο σπίτι σου, ένα φαγητό που έχει βγει από κατσαρόλα και όχι από φούρνο μικροκυμάτων ή από μπουφέ. Κάπου νοσταλγείς να βγάλεις τα ρούχα σου από την ντουλάπα και όχι από την βαλίτσα.
Πάνω που με κούρασαν τα πολλά ταξίδια, περιορίστηκαν. Άρχισα να περνάω περισσότερο χρόνο στην Πράγα, όπου ήμουν ήδη 8 μήνες, χωρίς να έχω ιδιαίτερες γνωριμίες πέρα από αυτές που έχουν όσοι δεν ανήκουν πουθενά. I’m a passenger, and I ride and I ride, που λέει και ο Iggy Pop. Και όπως με είχαν κουράσει τα ταξίδια, άρχισε να με κουράζει η Πράγα. Μια πανέμορφη πόλη, η οποία όμως δεν με είχε κερδίσει, όπως δεν σε κερδίζει ένας όμορφος άνθρωπος όταν δεν ταιριάζουν οι χημείες σας.
Πλέον, είχαν αλλάξει και στα επαγγελματικά οι ισορροπίες. Στο πρώτο μου κείμενο αναρωτιόμουν  “Ποιο είναι το νόημα να είσαι μετανάστης και ό,τι βγάζεις να το δίνεις;”Αυτό προφανώς είχε αλλάξει, πλέον έβαζα και τους δικούς μου όρους στο τραπέζι. Ένας λόγος γι’ αυτό ήταν ότι όταν εμφανίστηκε η κατάλληλη ευκαιρία, την άρπαξα. Μου ζήτησαν να αλλάξω χώρα και το έκανα. Μου ζήτησαν να ταξιδεύω κάθε βδομάδα και το έκανα. Με κόστος και στον κοινωνικό και στον συναισθηματικό τομέα. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Employee mobility, είπαμε.
Αυτά που κέρδισα τότε, μπορούσα τώρα να τα εξαργυρώσω. Ζήτησα να φύγω από την Πράγα και μου είπαν να διαλέξω ανάμεσα σε Μόναχο, Λονδίνο και Λουξεμβούργο. Διάλεξα Λονδίνο. Ο τελευταίος χρόνος με είχε διδάξει κάτι για τον εαυτό μου, και θα το πω στα αγγλικά γιατί ακούγεται πιο gangsta: I play to win. Δεν είχα καταλάβει ποτέ ότι ήμουν ανταγωνιστικός. Κοιτώντας πίσω, έχει νόημα, γιατί δεν τα παράτησα ποτέ. Παίζω για να κερδίσω ή δεν παίζω καθόλου. Ήθελα να γυρίσω λοιπόν στο Λονδίνο ως νικητής, για να το ζήσω με τους δικούς μου όρους.
Το έκανα. Επέστρεψα πριν ένα μήνα, με 32 κούτες και ένα μάθημα ζωής που θα το κάνω τατουάζ στο μέτωπο και θα το ψιθυρίζω την ώρα που ψυχορραγώ:

Work hard and be nice to people.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να πραγματοποιήσεις τις φιλοδοξίες σου, ή “τα όνειρά σου” αν είσαι λίγο πιο ρομαντικός. Μένω στην εταιρεία που είμαι γιατί, ένα χρόνο μετά, με έχει πετάξει στα βαθιά και μου λέει κολύμπα, σε ένα project τέτοιας κλίμακας που δε θα μπορούσα να κάνω πουθενά αλλού. Δουλεύω πολύ, δουλεύω την ώρα που τρώω, δουλεύω την ώρα που πάω στην δουλειά, δουλεύω την ώρα που βγαίνω για ποτό, και δουλεύω τόσο, γιατί ξέρω πως αυτή την στιγμή σπέρνω για να καθίσω αργότερα στην καρέκλα μου και να περιμένω να ανθίσουν οι σπόροι.
Αν μου έλεγαν πριν φύγω από Ελλάδα “θα δικαιωθείς μετά από χρόνια, είσαι σίγουρος ότι θες να το κάνεις;”, θα μειδίαζα σαρκαστικά και θα έκανα check-in. Και εδώ είναι που γίνομαι λίγο κυνικός με ανθρώπους που με προσεγγίζουν επειδή θέλουν να φύγουν για το εξωτερικό και αφού μου πουν την ιστορία τους, με ρωτούν: “Τι με συμβουλεύετε να κάνω;”
Μία φορά μόνο απάντησα “αν σου πω να μην φύγεις, θα μείνεις στην Ελλάδα άνεργη;” Κυνικό και σκληρό, το ξέρω, αλλά αν σε πτοεί μια τέτοια απάντηση, ίσως να μην τα καταφέρεις σε μια χώρα όπου δεν έχεις κανένα δίχτυ ασφαλείας.
Στην Ελλάδα οι περισσότεροι της γενιάς μου μεγαλώσαμε με υψηλές προσδοκίες. Μας φαινόταν αστείο ότι όταν ενηλικιώνονται τα παιδιά στο εξωτερικό πληρώνουν συμβολικό ενοίκιο ή συμμετέχουν στα έξοδα, αλλά δεν μας φαινόταν καθόλου αστείο να μένουν 30άρηδες με τους γονείς τους (και αναφέρομαι στις εποχές προ κρίσης), να τα βρίσκουν όλα έτοιμα και να κρατάνε και όλο τον μισθό για πάρτη τους.
Όταν λοιπόν μια χώρα μεγαλώνει τα ενήλικα “παιδιά” της με ταπεράκια που πηγαινόερχονται με το ΚΤΕΛ, με ρούχα που πηγαίνουν άπλυτα και επιστρέφουν σιδερωμένα, με γιαγιάδες να τσοντάρουν για να πάνε διακοπές τα εγγόνια, είναι λογικό να φοβόμαστε να αφήσουμε το μαντρί.
Κάποιοι φύγαμε για το εξωτερικό τιγκάροντας μια πιστωτική κάρτα, άλλοι το έκαναν με μεγαλύτερη οικονομική άνεση, αλλά στο τέλος της ημέρας, όταν πέφτεις για ύπνο για πρώτη φορά σε μια άγνωστη χώρα, είναι το ίδιο δύσκολο για όλους. Το ίδιο και όταν ανεβάζεις πυρετό και καλείς Uber για να πας μόνος σου στον γιατρό. Το ίδιο και όταν δεν είσαι εκεί για αυτούς που φεύγουν. Αυτά δεν χρειάζεται να στα πει κανείς, είναι κοινή λογική.
Υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος που μπορεί να σε συμβουλεύσει για το αν πρέπει να φύγεις ή όχι, και αυτός είναι ο εαυτός σου. Και υπάρχουν μόνο δύο ερωτήσεις που πρέπει να σου κάνει για να βρεις την απάντηση:
Θες να δουλέψεις πραγματικά;
Μπορείς να ξεκινήσεις από το μηδέν σε ένα άγνωστο μέρος μια καλύτερη δουλειά;
Αν η προτεραιότητά σου είναι να είσαι με την οικογένειά σου και να παλεύετε μαζί, μείνε στην Ελλάδα. Αν η προτεραιότητά σου είναι να ζεις αξιοπρεπώς και να στέλνεις και λεφτά στην Ελλάδα, φύγε. Μπορεί φέτος να είσαι στο Λονδίνο, αύριο στις Βρυξέλλες και μεθαύριο στη Μελβούρνη. Και είναι ανθρώπινο κάποια στιγμή να αλλάξουν οι προτεραιότητές σου.
Μακάρι να μπορούσαμε όλοι να μένουμε στην Ελλάδα, να τελειώνουμε την δουλειά μια λογική ώρα και να κατεβαίνουμε για μεζέδες κάτω από την Ακρόπολη. Δεν γίνεται όμως. Και δέκα χρόνια κρίσης μετά, ας σταματήσουμε να κλαιγόμαστε που φεύγουν οι νέοι έξω. Είναι λυπηρό, ναι, αλλά όπως και να το κάνεις, είναι καλύτερο από το να χάνουν τα καλύτερά τους χρόνια στην ανεργία. Αν θέλει η Ελλάδα να μας βοηθήσει με κάποιο τρόπο, ας μας εξασφαλίσει το συνταγματικό μας δικαίωμα να έχουμε λόγο στο μέλλον αυτής της χώρας απ’ όπου και αν ζούμε. Αυτό μόνο ζητάμε. Και προσωπικά, ζητάω και κάτι άλλο: σταματήστε να μεγαλώνετε τα παιδιά σας σαν πριγκιπόπουλα, γιατί έρχονται σε όλο τον κόσμο πολύ πιο σκοτεινές ημέρες.

Ο Στέφανος Λίβος γεννήθηκε το 1984 στην Αθήνα, μεγάλωσε στην Ζάκυνθο και ζει στο Λονδίνο. Έχει σπουδάσει Ψυχολογία και ΜΜΕ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αλλά δουλεύει σαν Leadership Development Specialist στην Amazon. Τις ώρες που δεν εργάζεται, προσπαθεί να βρει χρόνο για γράψιμο μεταξύ κατσαρόλας, σκούπας και social media. Μεγαλύτερό του άγχος είναι ότι οι μέρες φεύγουν πολύ γρήγορα.

Η καρδιά του Τορόντο χτυπά ελληνικά στο φεστιβάλ Taste of Danforth

 ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΡΟΙΚΙΕΣ 

Το φεστιβάλ (11-13 Αυγούστου 2017), με σειρά εκδηλώσεων, σε τρεις διαφορετικές σκηνές και με πολλές παράλληλες δραστηριότητες, κάποιες εκ των οποίων συνδέονται με τους εορτασμούς των 150 χρόνων από την ίδρυση του ομόσπονδου Καναδά και την ανάδειξη του πολυπολιτισμικού χαρακτήρα της χώρας.
«Ισως και περισσότεροι από ενάμισι εκατομμύριο επισκέπτες πέρασαν από το φεστιβάλ, αν υπολογίσει κανείς ότι σε ημερήσια βάση περνούν από την Ντάνφορθ πάνω από 500.000 άτομα», λέει στον «Ε.Κ.» ο Κωνσταντίνος Βοϊδονικόλας, πρόεδρος της Greektown on Danforth BIA, του φορέα που κάθε χρόνο οργανώνει και συντονίζει το φεστιβάλ Taste of Danforth στην ομώνυμη «ελληνική» λεωφόρο του Τορόντο, προσθέτοντας χαρακτηριστικά: «Αλλωστε, το πλαίσιο των εκδηλώσεων, ο χαρακτήρας μιας ανοικτής γιορτής δρόμου, όπου η διασκέδαση, η ψυχαγωγία, η τέχνη, ο αθλητισμός και η κοινωνική αλληλεγγύη δένουν αρμονικά μεταξύ τους, εγγυώνται το καλύτερο αποτέλεσμα».
Το φεστιβάλ οργανώνεται για 24η συνεχή φορά, σε μια πόλη όπου η ελληνική παροικία ξεπερνά τα 200.000 άτομα και είναι η μεγαλύτερη του Καναδά και η τρίτη μεγαλύτερη της ελληνικής διασποράς. Το Taste of Danforth ξεκίνησε το 1994 ως φεστιβάλ με αμιγώς ελληνικό χαρακτήρα, με έμφαση στην κουζίνα και στον πολιτισμό. Τότε ο αριθμός των επισκεπτών μόλις που ξεπέρασε τους 5.000.
Πρωταγωνιστικός, ασφαλώς, στο φεστιβάλ ο ρόλος της ελληνικής μουσικής και των χορών, καθώς και των ελληνικών γεύσεων, ενώ υπάρχει ξεχωριστή ενότητα με τίτλο «It’s all Greek to me» όπου, μεταξύ άλλων, οι επισκέπτες εξοικειώνονται με το σπάσιμο των πιάτων, μακραίωνη παράδοση που καταργήθηκε στην Ελλάδα το 1969.
Σημαντική είναι και η κοινωνική διάσταση της εκδήλωσης, μέσα από δράσεις αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας. Πάνω από 2 εκατομμύρια καναδικά δολάρια έχουν δοθεί από το φεστιβάλ για την ενίσχυση του νοσοκομείου Michael Garron του Τορόντο, για την ενίσχυση νοσοκομείων Παίδων (όπως το κοινό πρόγραμμα του Sick Kids Hospital με το νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα «Αγία Σοφία»), για τη στήριξη πασχόντων από καρκίνο του προστάτη ή καρκίνο του μαστού (οργανώνεται την Κυριακή ξεχωριστή εκδήλωση), αλλά και οικογένειες και σχολεία της ελληνικής παροικίας και άλλους φορείς όπως τα χωριά SOS στην Ελλάδα, το «Χαμόγελο του Παιδιού», το πρόγραμμα ελληνικών σπουδών στο πανεπιστήμιο του Τορόντο κ.ά.
Ζώης Μαρίνος
Πηγή: Εφημερίδα Εθνικός Κήρυκας (ekirikas.com)