Οι σημαντικές δεκαετίες 70 και 80 στον Καναδά

  ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΤΟΡΟΝΤΟΥ   

Γράφει ο Πάνος Κριάς

Αρχές 10ετίας του 70 είχα εγκατασταθεί στο μακρινό Τορόντο του Καναδά. Νεαρό μεταναστόπουλο τότε, μόλις είχαμε συστήσει το αγαπημένο μας συγκρότημα ‘‘HERME’S CHILD’’ – τι να απέγινε άραγε ο κιθαρίστας μας ο Τάσος Ιγνατιάδης; Από τότε έχω να τον δω.

Όμως, για βιοποριστικούς λόγους είχα αρχίσει να εργάζομαι και ως κιμπορτίστας στο κέντρο ‘‘ΝΕΡΑΪΔΑ’’ στην περίφημη Danforth Avenue. Εκεί είχα συνοδεύσει τον Τόνυ Μαρούδα, τον Τέρυ Χρυσό, την Κλειώ Δενάρδου! και άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες της εποχής. Δίπλα ακριβώς βρισκόταν η μπουάτ ‘‘ΕΣΠΕΡΙΔΕΣ’’ και όταν τελείωνα τη δουλειά απ’ το κέντρο πήγαινα και έπαιζα πιάνο εκεί με τα παιδιά.

Η δεκαετία του 70 ήταν η σημαντικότερη στον Καναδά ακριβώς επειδή είχε προηγηθεί η Χούντα και είχε κινητοποιήσει το καλύτερο κομμάτι της ελληνικής διανόησης απανταχού της Γης.

Υπήρχαν ελληνοκαναδικές πολιτικές οργανώσεις, το ΠΑΚ, αργότερα το ΠΑΣΟΚ, η Ν.Δ. καλλιτεχνικές οργανώσεις. πολιτιστικοί σύλλογοι, φοιτητικοί σύλλογοι και φυσικά οι απαραίτητοι σύλλογοι των ελληνικών χωριών που χόρευαν την Καραγκούνα!

Θα αναφερθώ περισσότερο -λόγω χώρου -στις μπουάτ του Τορόντο οι οποίες αποτέλεσαν τον πυρήνα, την πνοή και την ανάσα πολιτισμού για του απόδημους Έλληνες του εξωτερικού.

Παρά όμως την προσφορά μας, κανένας δεν ενδιαφέρθηκαν ουσιαστικά για την απαρέγκλιτη και ασφαλή συνέχιση του πολιτιστικού αυτού οργασμού της οδού της Ντάνφορθ. Την έχουν γράψει και στα ελληνικά τώρα ε; !

Οι μπουάτ αυτές κατά το τέλος της 10ετίας του 80 απλώς εξέπνευσαν.

Θα αναφέρω μόνο για λόγους ιστορικούς ποιοι τροφοδότησαν περισσότερο, τους πυρήνες αυτούς της διασποράς.

Από όσο θυμάμαι την πρώτη μπουάτ τον ‘‘ΔΟΥΡΕΙΟ ΥΠΠΟ’’ την ίδρυσε ο Νίκος Τσίγκος μαζί με την ποιήτρια Καναδέζα γυναίκα του την Γκουέντολιν.

Αργότερα από εκεί πέρασαν οι μεγάλοι ογκόλιθοι της ελληνικής μουσικής: Μαρκόπουλος, Θεοδωράκης, Λεοντής κ.α.

Την άλλη μπουάτ τις ‘‘ΕΣΠΕΡΙΔΕΣ’’ που ως επί το πλείστον έπαιζα κι εγώ, την είχε ανοίξει ο Κώστα Μπακογιάννης.

Τότε είχαμε βγάλει και 8 track δίσκο: Κοσμάς Μαρινάτος, Ν. Τσίγκος και Πήτερ Κριάς.

Αργότερα δούλευε εκεί μόνιμα και ο Νίκος Νικολαίδης.

Από τις ‘ΕΣΠΕΡΙΔΕΣ’ πέρασαν όσο μπορώ τώρα να θυμηθώ, οι, Λάμπρος Βασιλείου, Αντώνης Μιχαηλίδης, Γιώργος Κωτσόπουλος, αλλά και άλλοι Καναδοί καλλιτέχνες. 

Μερικά ακόμα ονόματα που βοήθησαν σημαντικά στην υπόθεση του ελληνισμού στο Τορόντο ήταν ο γιατρός Θανάσης Φούσιας, ο Γιώργος Παπαδάτος με το ‘‘ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ’’ του και ο Αντώνης Αρτεμάκης. Επίσης ο Δημήτρης Αϊβαλής με την εφημερίδα, ‘ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΑ ΝΕΑ’. όπου έγραφα κι εγώ εκεί.

Ο Χρήστος ο Ζιάτας ήταν ο πιο σημαντικός ποιητής της Ντάνφορθ..

Υπήρχε επίσης η Μπουάτ ‘‘ΚΟΥΪΝΤΑ’’ όπου είχα συνοδεύσει εκεί την αλησμόνητη Καίτη Χωματά. Στις Boite αυτές παίζαμε τραγούδια μελοποιημένης ποίησης έτσι; Ελύτης, Ρίτσος, Σεφέρης, Καββαδίας..

Αυτοί είμαστε οι βασικοί συντελεστές των μπουάτ στο Τορόντο, αλλά η άγνοια, η συντήρηση και η φιλαργυρία δεν επέτρεψαν να διατηρηθούν αυτοί οι σημαντικοί θύλακες επαφής και επικοινωνίας με την μητέρα Ελλάδα και τα παιδιά των μεταναστών δεν έχουν τώρα πια να πάνε πουθενά σε κανέναν αξιόλογο χώρο για να ψυχαγωγηθούν, διότι οι γονείς τους, οι απόδημοι, και η περιβόητη Ελληνική Κοινότητα Μητροπολιτικού Τορόντο δεν έκαναν τίποτα για να βοήθησαν έμπρακτα και οικονομικά τους χώρους αυτούς για να συνεχίσουν το έργο τους και να προσφέρουν, με αποτέλεσμα να μαραζώσουν τώρα και να εξαφανισθούν. Και τι τους έμεινε; H μικροψυχία και τα δολάρια.

Και εδώ ανακύπτει το εξής βασανιστικό ερώτημα.

ΔΕΝ θα καταγραφούν τουλάχιστον αυτές οι σημαντικές δεκαετίες 70 και 80 όπου άνθισε ο ελληνικός πολιτισμός στον Καναδά; Υπήρχαν άπειρες πολιτικές και καλλιτεχνικές οργανώσεις. Υπήρχε αγωνιστική ατμόσφαιρα. ΔΕΝ θα ασχοληθεί κανένας φορέας με την καταγραφή των γεγονότων αυτών που σηματοδότησαν την ταυτότητα του απόδημου ελληνισμού ανά την Οικουμένη;

______________
http://www.notospress.gr/article.php?id=16821