~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Οι ’Ελληνες…δέχονται όλους τους αδικημένους ξένους και όλους τους εξωρισμένους από την πατρίδα των δι’ αιτίαν της Ελευθερίας». Ρήσεις του Ρήγα Βελεστινλή
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

!!

!!
Άνθρωποι και Φύση πάνω από τα κέρδη

~


Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.

Bertolt Brecht, 1898-1956, Γερμανός συγγραφέας

Η Φωτό Μου

Καθημερινά... με τον Πάνο Αϊβαλή // Επικοινωνία στο email: kepeme@gmail.com

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΕΛΛΑΔΑ - ΜΝΗΜΕΙΑ - Αρχαιολογικοί χώροι - Ελληνικός Πολιτισμός - "Η συμφιλίωση των πολιτισμών περνά μέσα από την οικουμενικότητα της Παιδείας"
.................................................................~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τελευταίες Ειδήσεις

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

Απείρανθος 1937 - Τα διαφορετικά κάλαντα μιας Απεραθίτισσας

  Φωτογραφιες Μνημες Παραδοση 




Τα διαφορετικά κάλαντα μιας Απεραθίτισσας
Απείρανθος 1937

Στο Μόντρεαλ του Καναδά βρίσκονταν ξενιτεμένοι οι αδελφοί Γιάννης και Μανόλης Χατζηπέτρου . Η αδερφή τους στο χωριό αποφάσισε την Πρωτοχρονιά να τους στείλει ευχές . Βγάζει λοιπό μια φωτογραφία με το σταμνί στον ώμο, σαν γύριζε από το πηγάδι , του Καραβά και γράφει πίσω τις ευχές της με τη μορφή καλάντων:

Καλήν ημέραν άρχοντες, αν είναι ορισμός σας ,
να σας εφέρω δροσερό νερό απ’ το χωριό σας.
Σηκώστε να μ’ ανοίξετε την πόρτα τη δική σας,
που σας εφέρνει δροσερό νερό η αδερφή σας .
Ανοίξετε την πόρτα σας να μπω ιατί σηκώνω,
σας εύχομαι, καλές γιορτές κι ευτιχισμένο χρόνο .
Στο σπίτι σας ποδαρικό εω θα κάμω φέτο
και σας εφέρνω και νερό ια να μην έρθω σκέτη
φέρνω του Καραβά νερό και τα ποτήρια πιάστε
να σας επώ καλή χρονιά κι ευτιχισμένοι να στε "


Πια καλύτερα κάλαντα ήθελαν οι ξενιτεμένοι στον Καναδά Απεραθίτες ?
Από το βιβλίο ΑΠΕΙΡΑΝΘΟΣ του Νίκου Κεφαληνιάδη

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Best wishes to you and your family for a Merry Christmas and a Happy New Year!

Τις καλύτερες ευχές μου για εσάς και την οικογένειά σας 
για Καλά Χριστούγεννα και Ευτυχισμένο το Νέο Έτος!





Τορόντο
1315 Lawrence Avenue East, μονάδα 522, Τορόντο, Οντάριο, M3A 3R3, Καναδάς
τηλ. +1 416 391 2286 ., φαξ +1 416 391 0091 , χωρίς χρέωση: +1 866 496 4539

Μόντρεαλ
6855 Ave. De L 'Epee, σουίτα 308, Montreal, QC H3N 2C7, Καναδάς
τηλ. +1 514 270 7337 ., φαξ +1 514 270 8338 , χωρίς χρέωση: +1 866 496 4539

Αθήνα
5 Απόλλωνος., 5ος όροφος (Πλατεία Συντάγματος), Αθήνα 10557, Ελλάδα
τηλ. +30 210 3230 205, φαξ. +30 210 3230 205, άμεση: +30 6940 556729



Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

Αποχαιρετούμε τον δάσκαλο Τζον Αντον -από το Ζυγοβίστι Γορτυνίας

Πρόσωπα 

Της Pίτσας Mασούρα

Τζον Αντον (Γιάννης Αντωνόπουλος)
Ηταν ένας πύρινος λόγος. Θύμιζε σονάτα allegro. Ενας λόγος γρήγορος και συγχρόνως δραματικός με μοναδικές παύσεις που έδιναν στον ακροατή την ανάσα για να αφουγκραστεί τα μηνύματα. Στα μάτια μου, εκείνος ο λόγος θύμιζε κύκνειο άσμα. Κραυγή αγωνίας για τον Ελληνισμό που στα μάτια του δασκάλου αλλοιώνεται, γίνεται δευτεροκλασάτος, παρουσιάζει σημάδια βαθιάς μη αναστρέψιμης κόπωσης, κουκκίδα καθώς είναι πια μιας παγκοσμιοποιημένης κοσμόπολης, όπου ο homo sapiens έχει σχεδόν ολοκληρωτικά παραχωρήσει γη και ύδωρ στο homo technicus.
Πινακας του Πουσέν. Αρκάδες βοσκοί
Ψηλός, ευθυτενής, παρά το προχωρημένο της  ηλικίας, με δύο καθάρια γαλανά μάτια, ο καθηγητής της Ελληνικής Φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Φλώριδας, Τζον. Π. Αντον  στεκόταν όρθιος στο πόντιουμ και με κάθε του λέξη, κάθε του ανάσα καθήλωνε όλο και περισσότερο όσους είχαν την ευκαιρία να βρεθούν στο Λεβίδι το περασμένο Σαββατοκύριακο στην προς τιμήν του εκδήλωση με τον τίτλο «Ελληνικότητα και Πολιτική», υπό την αιγίδα του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αρκαδίας, του Αρκαδικού Μουσείου Τέχνης και Ιστορίας -στις Δρυάδες- τη συμμετοχή του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων και τη χορηγία του εκδοτικού οίκου «Μίλητος».
Μικροί τον αποκαλούσαμε δάσκαλο τον Αντον. Και ήταν πράγματι δάσκαλος, γιατί αν και κατακαλόκαιρο δεν δίσταζε να μας βασανίζει με τα Ηθικά Νικομάχεια και τα Πολιτικά του Αριστοτέλη, σε τέτοιο βαθμό ώστε με τον καιρό έγινε κάτι σαν ευχάριστη συνήθεια να καταφεύγουμε, όσοι από μας ήθελαν, σ’ αυτές τις διδαχές που δεν ξέρω αν μας έκαναν καλύτερους, τουλάχιστον όμως μας βοήθησαν να κατανοήσουμε πολιτικά και κοινωνικά νοήματα και παράλληλα να κινηθούμε ένα βήμα πιο πέρα από την τετριμμένη άποψη της σύγχρονης ζωής.
Ευάγγελος Χρυσός
Τέτοιες ανησυχίες με κρατούν ξάγρυπνο, είχε πει παλαιότερα ο Τζον Αντον σε ομιλία του στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων. Και ακριβώς αυτή την αποστροφή του λόγου του θύμισε στους φίλους του καθηγητή, στο Λεβίδι, ο Ευάγγελος Χρυσός  πρόεδρος της επιστημονικής επιτροπής του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων. «Ως θιασώτης του ελληνικού πνεύματος, περισσότερο από κάθε άλλον, με ανησυχεί η υποψία ότι το ρεύμα της παγκοσμιοποίησης, όποιες αξίες κι αν επιλέξει να επιβάλει, σε κάποιο σημείο αυτές θα συγκρουστούν με την κλασική φιλοσοφική και πολιτική κληρονομιά. Τέτοιες ανησυχίες με κρατούν ξάγρυπνο». Σωστά επεσήμανε ο Ευάγγελος Χρυσός: συγκλονιστική εξομολόγηση! Διαπερνά όλα τα κείμενά του. Αγωνιά για την τύχη των αξιών της κλασικής Ελλάδας, τώρα που υποχωρούν οι κλασικές σπουδές στις ΗΠΑ, όπου επί 55 χρόνια ο Αντον διδάσκει τα Ελληνικά Γράμματα, διαδίδοντάς τα και έξω από τα τείχη των πανεπιστημίων. Ο Αντον αγωνιά για τον ανθρωπισμό του λόγου, όπως τον εννόησαν οι τραγικοί μας ποιητές. Το μοναδικό, κατά τη γνώμη του, φάρμακο για την καταστολή της ύβρεως.
Γεώργιος Κοντογιώργης
Παρόντες ομιλητές ο ιστορικός Λίνος Μπενάκης, ο πρώην πρύτανης του Παντείου Γιώργος Κοντογιώργης  και ο ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ Δημήτρης Ανδριόπουλος. Παινεύουν τον δάσκαλο. Το αξίζει, λέω μέσα μου. Ο γιος μου παραδίπλα τον κοιτάζει εκστατικός. Δικαίως. Τώρα γνωρίζεται με τον Πλάτωνα… Κι ύστερα η πύρινη, όπως προανέφερα, αντιφώνηση του δάσκαλου, αφιερωμένη σ’ έναν σπουδαίο φίλο του που δεν είναι πια ανάμεσά μας, τον Γαληνό Καρακώστα. «Ο Αριστοτέλης αναφερόταν συχνά στην ανθρώπινη εντελέχεια. Για συγκεκριμένα ανθρώπινα όντα με τις επιθυμίες, τα πάθη και τα όνειρά τους, τους τελικούς σκοπούς και τη νοημοσύνη τους. Σήμερα, οι παγκοσμιολόγοι επικαλούνται ως χαρακτηριστικά του σύγχρονου ατόμου σωρεία αριθμών, υπολογιστές, ορίζοντες παραγωγής, διακινήσεις αγορών, εικονικό χώρο και πλαστικό χρόνο. Τα όντα ζουν σαν να κινούνται μηχανικά πάνω στη σκακιέρα της διεθνούς αγοράς, υπάκουα των προσταγών της παραγωγής και της κατανάλωσης. Ούτε μια λέξη για παιδεία ούτε ένας ψίθυρος για πολιτική αρετή»
«Ολοι οι άνθρωποι από τη φύση τους επιθυμούν την γνώση». (Αριστοτέλης – Μεταφυσικά). Ως γνώστες, ανέφερε ο δάσκαλος, ανήκουμε στην ίδια ουσία εκ φύσεως και καθόσον διαφέρουμε ως άτομα, οι διαφορές οφείλονται στις συμβαίνουσες διακυμάνσεις και ιδιοτυπίες των επιθυμιών και των παθών. Με τη βεβαιότητα ότι ο άνθρωπος είναι φύσει ζώον λογικόν και πολιτικόν, οι Ελληνες άνοιξαν τον δρόμο για τις μελλοντικές γενιές να στοχαστούν πάνω στον πολιτικό βίο ως βασική προϋπόθεση για την ενότητα της ανθρωπότητας… 
Υπενθύμιση; Προειδοποίηση; Αλήθεια, πόσο υπαρκτός είναι ο φόβος του δασκάλου για τον αφελληνισμό μας; Και πόσο θεωρείται πιθανή η ανάκτηση ενός έλλογου μελλοντικού πολιτισμού;
Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 25-7-2010
Δείτε και στην εφημερίδα "Αρκαδικό Βήμα" http://arkadiko.blogspot.gr/

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

Το μάζεμα της ελιάς - “The Olive Tree Will Always Be Here”

Εκπληκτικό φιλμ για μια παράδοση αιώνων.



Ένα υπέροχο οπτικό ταξίδι στους ελαιώνες της Κρήτης γεμάτο μνήμες, συγκίνηση, και την ψυχή της Ελλάδας.
“The Olive Tree Will Always Be Here”, δηλαδή “η ελιά θα είναι πάντα εδώ” ο τίτλος του ολιγόλεπτου φιλμ. Μια ταινία μικρού μήκους για την σημασία της ελιάς για τους Έλληνες με αισθητική τελειότητα, δύναμη και ευαισθησία. Μαγικές κινηματογραφικές εικόνες από μια φθινοπωρινή Κρήτη και από πρόσωπα βγαλμένα από μια άλλη εποχή.


πατήστε πάνω ΕΔΩ




______________
http://www.enimerwsi.gr/mazema-tis-elias-ekpliktiko-film-gia-mia-paradosi-eonon/

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Οι σημαντικές δεκαετίες 70 και 80 στον Καναδά


  ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΤΟΡΟΝΤΟΥ   


Γράφει ο Πάνος Κριάς


Αρχές 10ετίας του 70 είχα εγκατασταθεί στο μακρινό Τορόντο του Καναδά. Νεαρό μεταναστόπουλο τότε, μόλις είχαμε συστήσει το αγαπημένο μας συγκρότημα ‘‘HERME’S CHILD’’ – τι να απέγινε άραγε ο κιθαρίστας μας ο Τάσος Ιγνατιάδης; Από τότε έχω να τον δω.
Όμως, για βιοποριστικούς λόγους είχα αρχίσει να εργάζομαι και ως κιμπορτίστας στο κέντρο ‘‘ΝΕΡΑΪΔΑ’’ στην περίφημη Danforth Avenue. Εκεί είχα συνοδεύσει τον Τόνυ Μαρούδα, τον Τέρυ Χρυσό, την Κλειώ Δενάρδου! και άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες της εποχής. Δίπλα ακριβώς βρισκόταν η μπουάτ ‘‘ΕΣΠΕΡΙΔΕΣ’’ και όταν τελείωνα τη δουλειά απ’ το κέντρο πήγαινα και έπαιζα πιάνο εκεί με τα παιδιά.
Η δεκαετία του 70 ήταν η σημαντικότερη στον Καναδά ακριβώς επειδή είχε προηγηθεί η Χούντα και είχε κινητοποιήσει το καλύτερο κομμάτι της ελληνικής διανόησης απανταχού της Γης.
Υπήρχαν ελληνοκαναδικές πολιτικές οργανώσεις, το ΠΑΚ, αργότερα το ΠΑΣΟΚ, η Ν.Δ. καλλιτεχνικές οργανώσεις. πολιτιστικοί σύλλογοι, φοιτητικοί σύλλογοι και φυσικά οι απαραίτητοι σύλλογοι των ελληνικών χωριών που χόρευαν την Καραγκούνα!
Θα αναφερθώ περισσότερο -λόγω χώρου -στις μπουάτ του Τορόντο οι οποίες αποτέλεσαν τον πυρήνα, την πνοή και την ανάσα πολιτισμού για του απόδημους Έλληνες του εξωτερικού.
Παρά όμως την προσφορά μας, κανένας δεν ενδιαφέρθηκαν ουσιαστικά για την απαρέγκλιτη και ασφαλή συνέχιση του πολιτιστικού αυτού οργασμού της οδού της Ντάνφορθ. Την έχουν γράψει και στα ελληνικά τώρα ε; !
Οι μπουάτ αυτές κατά το τέλος της 10ετίας του 80 απλώς εξέπνευσαν.
Θα αναφέρω μόνο για λόγους ιστορικούς ποιοι τροφοδότησαν περισσότερο, τους πυρήνες αυτούς της διασποράς.
Από όσο θυμάμαι την πρώτη μπουάτ τον ‘‘ΔΟΥΡΕΙΟ ΥΠΠΟ’’ την ίδρυσε ο Νίκος Τσίγκος μαζί με την ποιήτρια Καναδέζα γυναίκα του την Γκουέντολιν.
Αργότερα από εκεί πέρασαν οι μεγάλοι ογκόλιθοι της ελληνικής μουσικής: Μαρκόπουλος, Θεοδωράκης, Λεοντής κ.α.
Την άλλη μπουάτ τις ‘‘ΕΣΠΕΡΙΔΕΣ’’ που ως επί το πλείστον έπαιζα κι εγώ, την είχε ανοίξει ο Κώστα Μπακογιάννης.
Τότε είχαμε βγάλει και 8 track δίσκο: Κοσμάς Μαρινάτος, Ν. Τσίγκος και Πήτερ Κριάς.
Αργότερα δούλευε εκεί μόνιμα και ο Νίκος Νικολαίδης.
Από τις ‘ΕΣΠΕΡΙΔΕΣ’ πέρασαν όσο μπορώ τώρα να θυμηθώ, οι, Λάμπρος Βασιλείου, Αντώνης Μιχαηλίδης, Γιώργος Κωτσόπουλος, αλλά και άλλοι Καναδοί καλλιτέχνες. 
Μερικά ακόμα ονόματα που βοήθησαν σημαντικά στην υπόθεση του ελληνισμού στο Τορόντο ήταν ο γιατρός Θανάσης Φούσιας, ο Γιώργος Παπαδάτος με το ‘‘ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ’’ του και ο Αντώνης Αρτεμάκης. Επίσης ο Δημήτρης Αϊβαλής με την εφημερίδα, ‘ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΚΑΝΑΔΙΚΑ ΝΕΑ’. όπου έγραφα κι εγώ εκεί.
Ο Χρήστος ο Ζιάτας ήταν ο πιο σημαντικός ποιητής της Ντάνφορθ..
Υπήρχε επίσης η Μπουάτ ‘‘ΚΟΥΪΝΤΑ’’ όπου είχα συνοδεύσει εκεί την αλησμόνητη Καίτη Χωματά. Στις Boite αυτές παίζαμε τραγούδια μελοποιημένης ποίησης έτσι; Ελύτης, Ρίτσος, Σεφέρης, Καββαδίας..
Αυτοί είμαστε οι βασικοί συντελεστές των μπουάτ στο Τορόντο, αλλά η άγνοια, η συντήρηση και η φιλαργυρία δεν επέτρεψαν να διατηρηθούν αυτοί οι σημαντικοί θύλακες επαφής και επικοινωνίας με την μητέρα Ελλάδα και τα παιδιά των μεταναστών δεν έχουν τώρα πια να πάνε πουθενά σε κανέναν αξιόλογο χώρο για να ψυχαγωγηθούν, διότι οι γονείς τους, οι απόδημοι, και η περιβόητη Ελληνική Κοινότητα Μητροπολιτικού Τορόντο δεν έκαναν τίποτα για να βοήθησαν έμπρακτα και οικονομικά τους χώρους αυτούς για να συνεχίσουν το έργο τους και να προσφέρουν, με αποτέλεσμα να μαραζώσουν τώρα και να εξαφανισθούν. Και τι τους έμεινε; H μικροψυχία και τα δολάρια.
Και εδώ ανακύπτει το εξής βασανιστικό ερώτημα.
ΔΕΝ θα καταγραφούν τουλάχιστον αυτές οι σημαντικές δεκαετίες 70 και 80 όπου άνθισε ο ελληνικός πολιτισμός στον Καναδά; Υπήρχαν άπειρες πολιτικές και καλλιτεχνικές οργανώσεις. Υπήρχε αγωνιστική ατμόσφαιρα. ΔΕΝ θα ασχοληθεί κανένας φορέας με την καταγραφή των γεγονότων αυτών που σηματοδότησαν την ταυτότητα του απόδημου ελληνισμού ανά την Οικουμένη;
______________
http://www.notospress.gr/article.php?id=16821

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

Ξεκίνησε η Εβδομάδα Απόδημου 2014 στην Κεφαλονιά στο Δημοτικό Θέατρο Αργοστολίου “Ο ΚΕΦΑΛΟΣ”

  ΑΠΟΔΗΜΟΣ  ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ   

- Αναγγελία παρουσίασης στην Νέα Υόρκη βιβλίου για τον Ντε Φούκα  


Ξεκίνησε η Εβδομάδα Απόδημου 2014 στην Κεφαλονιά στο Δημοτικό Θέατρο  Αργοστολίου “Ο ΚΕΦΑΛΟΣ” με ομιλίες και χαιρετισμούς. Εκεί ήταν η Βουλευτής κ. Αφρ. Θεοπεφτάτου, ο αντιπεριφερειάρχης . Σ. Κουρής, ο Πρόεδρος του Δ.Σ. κ. Ν. Ανουσάκης, ο Γ.Γ. Νέας Γενιάς Π. Κανελλόπουλος, ο Πρόεδρος του ΤΕΙ κ. Ναπ. Μαραβέγιας κ.ά. Ο Δήμαρχος δυστυχώς απουσίαζε για προσωπικούς λόγους.
Θα σας μεταφέρουμε μέσα στο κλίμα της αίθουσας και των ομιλιών, θα έχετε την ευκαιρία να ακούσετε ξεχωριστά  όλες τις ομιλίες:
↔ΕΝΑΡΞΗ – ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ
→Γ.Γ.Ν. ΓΕΝΝΙΑΣ ΚΑΝΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
→ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΜΑΡΑΒΕΓΙΑΣ
→ΘΕΟΦ. ΧΑΡΤΟΥΛΙΑΡΗΣ
→ΓΙΑΓΚΟΣ ΜΕΤΑΞΑΣ
→ΕΥΗ ΛΕΙΒΑΔΑ – ΝΤΟΥΚΑ
→ΜΑΡΙΝΟΣ ΧΙΟΝΗΣ – ΔΙΟΝ. ΜΑΡΚΑΤΟΣ
→ΓΕΡΑΣ. ΙΛΙΝΟΙΣ – ΤΣΟΥΡΟΥΦΛΗΣ
→PROF. HEINZ WARNECKE
Σπύρος Αλεβιζόπουλος  - Kefalonianews.gr


Για το έργο της Ευρυδίκης Λειβαδά Ντούκα για τον Ιωάννη Απόστολο Φωκά Βαλεριάνο (Χουάν ντε Φούκα) τον πρώτο Ευρωπαίο που έφθασε στον Ν.Δ. Καναδά

Αναγγέλθηκε από την Ταμία της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Κεφαλλήνων και Ιθακησίων ΟΔΥΣΣΕΥΣ κ. Αγγελική Χιόνη και τον Αντιπρόεδρο κ. Φίλιππο Ρασσιά η παρουσίαση του ιστορικού μυθιστορήματος με τίτλο: “The Straits of Chimera” της Ευρυδίκη Λειβαδά Ντούκα που θα γίνει στην Νέα Υόρκη στις 31 Οκτωβρίου 2014 από το Τμήμα Βυζαντινών και Νεώτερων Ελληνικών Σπουδών του Queens College του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης.

Για το έργο αυτό μίλησε παρουσιάζοντας παράλληλα και σχετικό οπτικό υλικό η συγγραφέας και είπε τα εξής:

Στις 25 Ιανουαρίου 2008 στη Στοά του Βιβλίου κατά την παρουσίαση, δυο από τους ομιλητές, οι Πρέσβεις Δρ. Renata Vielgosz του Καναδά και ο κ. Juan Ramon Martinez Salazar της Ισπανίας αναφέρθηκαν στην ανάγκη μετάφρασης το έργου στην αγγλική και ισπανική «έτσι ώστε η μορφή του Juan de Fuca και η μυθιστορηματική του ζωή να γίνουν διεθνώς γνωστές».
Τελειώνοντας τότε την ομιλία μου είπα πως επιτέλεσα ένα χρέος που τη βραδιά εκείνη κλείνει τον κύκλο του. Ο cpt Παναγιώτης Τσάκος μου ψιθύρισε: «Αρχίζει τον κύκλο του». Και πράγματι υπεστήριξε και υλοποίησε άμεσα τη χρηματοδότηση της αγγλικής μετάφρασης την οποία πραγματοποίησε η Ουρανία –Νίνα Κρεμμύδα σεβόμενη τις γλωσσικές ιδιομορφίες του βιβλίου.
Και φθάνουμε στο σήμερα, όπου, κρατώντας το copyright, και μετά από μη ενδιαφέρον του «Kέδρoυ» για έκδοση στην αγγλική, προσέφερα δωρεάν την πρώτη αυτή αριθμημένη έκδοση στην Παγκόσμια Ομοσπονδία Κεφαλλήνων και Ιθακησίων ΟΔΥΣΣΕΥΣ, με δαπάνες μελών της οποίας το έργο εξεδόθη.
Αυτή είναι η σύντομη ιστορία του βιβλίου το οποίο είναι αφιερωμένο στον πρώτο Ευρωπαίο που πάτησε στις ακτές του Δυτικού Καναδά και που διέσχισε τη λωρίδα που χωρίζει το Βανκούβερ από την Ολυμπία: στον Ιωάννη-Απόστολο Φωκά-Βαλεριάνο, στο πρόσωπο του οποίου τιμώνται όλοι οι ταξιδευτές, όλοι οι Έλληνες πρωτοπόροι που άνοιξαν νέους δρόμους, που μίκρυναν τον κόσμο και μας έφεραν όλους πιο κοντά.
Το θέμα του Φωκά άρχισε να με προβληματίζει από το 1992 όταν η φίλη μου Νίνα Κρεμμύδα συνέβαλε στην ονοματοδοσία βουνού της οροσειράς στη χερσόνησο της Ολυμπίας –βρίσκεται νότια από τα Στενά Ντε Φούκα- με το όνομα «Βαλεριάνος» από το δεύτερο επώνυμο του Φωκά. Άρχισα να μελετώ αρχικά Τσιτσέλη κι Άνθιμο Μαζαράκη για αυτόν τον ιδιαίτερο τυχοθήρα Κεφαλλονίτη του 16ου αι. Και δεν άργησα να βρεθώ σε ένα δαιδαλώδες μονοπάτι που με πήγαινε όπου ήθελε αυτός τον οποίο είχε διαλέξει η Ιστορία πολύ πριν τον επιλέξω εγώ. Εγώ, ήμουν -και είμαι- απλώς, το κανάλι μέσω του οποίου διοχετεύονται πληροφορίες για τον Φωκά. Κι έτσι, από τότε, μέχρι και σήμερα, είμαι χωμένη σε απίστευτα αρχεία ψάχνοντας για τον Κεφαλλονίτη που υπάκουσε τυφλά στην απαιτητική τύχη του κι οδηγήθηκε στις μεγάλες θάλασσες με «τα τέρατα, τα θηρία και τις γοργόνες».
Θα μου επιτρέψετε να σας ξεναγήσω σύντομα στην πορεία του.
Στο χρυσό λυκαυγές της Αναγέννησης και στο λυκόφως του ιπποτικού ρομαντισμού, στα χρόνια δηλαδή που γεννήθηκαν ήρωες κι αποβράσματα, στην άγρια και δυσπρόσιτη γη του νησιού μας, είδε το φως απόγονος αρχοντικής Βυζαντινής οικογένειας που η ζωή του έμελλε να είναι τόσο διαφορετική από τους συγκαιρινούς του!
Οι αναζητήσεις του, τού άνοιξαν ατραπούς μοναδικότητας που, χρόνια αργότερα, χωρίς αυτός να έχει πλήρη αντίληψη τής, σε παγκόσμιο επίπεδο, συμβολής του στον ανικανοποίητο πυρετό των ανακαλύψεων, κι αφού είχε ταφεί στη γή του χωριού του Βαλεριάνου, οι χάρτες στα σημάδια της ρότας του, έσβησαν το «Άγνωσται Γαίαι» ή το φανταστικό «Στενά ή Πέρασμα του Ανιάν» και έγραψαν στο διηνεκές «Στενά Χουάν ντε Φούκα».
Ο νεαρός Φωκάς είχε στα κύτταρά του την ορμή, τον πόλεμο, την ψυχή της Κεφαλλονιάς, την επιβιωτική δύναμη βασικό στοιχείο της ψυχοσύνθεσης του πειρατή (θα επιζήσει ό,τι κι αν γίνει). Πήγε έφηβος ακόμα, σε κράτη τρανά: στη Βενετία, στην Ισπανία. Ανοίχτηκε στους ανέμους του κόσμου. Έπλευσε σε ορίζοντες εκτυφλωτικά καθαρούς. Τον εμπιστεύθηκαν μεγάλες προσωπικότητες και του ανέθεσαν σπουδαία καθήκοντα –όπως αυτό του maestre και του piloto-. Τον άρπαξαν ονομαστοί κουρσάροι της Αυλής της Ελισάβετ –ο Francis Drake το 1578 και ο Thomas Cavendish το 1588- κι έθεσαν τη ζωή τη δική τους και του πληρώματός τους στα χέρια του. Κατόρθωσε και τους ξέφυγε.
Μπήκε σε βασιλικές αυλές μέχρι που το Στέμμα το Ισπανικό, αναγνωρίζοντας την πολύχρονη πείρα του, τού ζήτησε να ανοιχτεί με δαίμονες καιρούς στα παγωμένα νερά, πέρα κι από το άγνωστο ακόμα. Τελικά, είχε την τύχη με το μέρος του. Επέζησε ασύλληπτων κακοτυχιών, κατέγραψε καινούργια ρεύματα, καινούργιες ρότες. Επέστρεψε με διεκδικήσεις. Απογοητεύθηκε πλήρως. Και τότε χάραξε το δρόμο της επιστροφής. Αποφάσισε να φθάσει στο νησί του. Η θαυμαστή «τρέλα» της Κεφαλλονιάς όμως δεν τον άφηνε να ησυχάσει. Παρέσυρε συγχωριανούς του στα σχέδιά του για επιστροφή στα παγωμένα νερά, σχέδια που δεν πραγματοποιήθηκαν όμως γιατί ήπιε το νερό της Στυγός.
Γεννημένος στο νησί του βρασμού –βράζει κι η γη και το αίμα-, είχε μπολιαστεί με το ατρόμητο. Και σαν ατρόμητος μπορούσε τα πάντα.
Αυτός ήταν ο δικός μας θαλασσοπόρος. Αυτός είναι ο δικός μας ήρωας που έσπασε τα στενά όρια του κόσμου του και ξεχύθηκε στην απέραντη πρόοδο, στην ανακάλυψη και στην εξέλιξη.
Η αχλύ των αιώνων κρατά -και προφυλάσσει ίσως- πολλά δικά του μυστικά που, πιθανόν, να μην αποκαλυφθούν ποτέ. Ή να παρουσιασθούν όταν ο χρόνος κι η τύχη το συναποφασίσουν.
Όπως, πέντε χρόνια μετά την έκδοση στην Ελληνική, από απίθανη πηγή, πληροφορήθηκα την εμπλοκή του στην Ναυμαχία των Εχινάδων –ή της Ναυπάκτου όπως η ιστορία την έχει διασώσει- μαζί με τον Θερβάντες και τον Δον Ζουάν.
Στη σελίδα 299 στο Αγγλικό και στην 272 στο Ελληνικό υπάρχουν δυο παράγραφοι. Η μεν πρώτη εκθέτει δράσεις του ντε Φούκα το 1570, η δε δεύτερη αρχίζει τον Μάϊο του 1572. Το διάστημα αυτό, όσο κι αν έψαξα τότε που ερευνούσα κι έγραφα το βιβλίο, δεν κατόρθωσα να τον ξετρυπώσω. Οπότε τον άφησα να πλανιέται στα λιμάνια της Νέας Ισπανίας.
Όμως η αλήθεια, η πραγματική πληροφορία, έρχεται και θηλυκώνει -ως πάζλ-, και τα ιστορικά γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο με θαυμαστή ακρίβεια δένοντας πρόσωπα, ενέργειες και καταστάσεις.
Κι έτσι, εκεί που νόμιζα πως γλίτωσα από αυτόν, εκεί ξανατρύπωσα στον δικό του Λαβύρινθο. Και τη φορά αυτή τα αρχεία δεν είναι μόνον τα γνωστά, τα βενετικά ή τα ισπανικά, ή του Λονδίνου ή του Μεξικό. Είναι τα αρχεία του Βατικανού κι αυτά της Κωνσταντινούπολης. Οφείλω να παραδεχθώ πως είμαι επίμονη μαθήτρια των λεπτομερειών της ιστορίας και … πού θα πάει; θα βγάλω άκρη. Όμως, δεν θέλω να σας κουράσω άλλο.
Νοούνται ευχαριστίες βαθιές στη Νίνα Κρεμμύδα και στην επιμελήτρια του αγγλικού κειμένου κ. Ελένη Δημητράτου, στο Ίδρυμα Μαρία Τσάκος και στην Παγκόσμια Ομοσπονδία Κεφαλλήνων και Ιθακησίων ΟΔΥΣΣΕΥΣ.
Επίσης θερμές ευχαριστίες χρωστώ στους καλούς μου φίλους Αγγελική Χιόνη, Μαρίνο Χιόνη και Κώστα Βαγγελάτο γιατί, πιστεύοντας στην ανάγκη που έχει αυτά τα χρόνια η πατρίδα μας να βρίσκει και να αναδεικνύει μορφές παγκόσμιου κύρους, ανήγαγαν την έκδοση αυτή σε «προσωπικό θέμα τιμής» και τέλος, στον Σταμάτη Σπανουδάκη γιατί η μουσική του, που με όλη την αγάπη του μου χάρισε, θα συνοδεύσει την παρουσίαση του βιβλίου αυτού στην Αμερική –πρώτα ο Θεός κι ο Άγιος-.
Σας ευχαριστώ όλους που με ακούσατε.
Ευρυδίκη Λειβαδά Ντούκα

Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

Η ελληνική κοινότητα των ΗΠΑ

  ΙΣΤΟΡΙΑ   



του ΣΩΤΗΡΗ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ *

Η μετανάστευση αποτελεί ένα φαινόμενο το οποίο οι Έλληνες γνώρισαν από πολύ νωρίς στην Ιστορία τους. Ήδη από τα αρχαία χρόνια οι πλέον εύρωστες ελληνικές πόλεις-κράτη θα οργανώνουν αποστολές προς διάφορους προορισμούς στη Μεσόγειο και στα μικρασιατικά παράλια με σκοπό τη δημιουργία εμπορικών σταθμών. Εκείνοι οι «μετανάστες» βέβαια αποτελούσαν, ουσιαστικά, εντεταλμένους πολίτες με αποστολή τη διατήρηση ανοικτών εμπορικών οδών, συμβάλλοντας έτσι στην περαιτέρω ανάπτυξη της πόλης τους. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, πάλι, αρκετοί Έλληνες αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν σε περιοχές εκτός του κύριου ελλαδικού χώρου. Οι τότε παραδουνάβιες ηγεμονίες, η Ρωσία, η Ολλανδία κ.ά., έμελλε να αποτελέσουν τους κυριότερους προορισμούς τών ως επί το πλείστον πλούσιων Ελλήνων.
ΘΑ χρειαστεί να περάσουν μερικές δεκαετίες από την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους έως ότου οι Έλληνες γνωρίσουν μια άλλη διάσταση του φαινομένου πέρα από τις, εν πολλοίς, «εθελοντικές» μορφές μετανάστευσης οι οποίες περιγράφηκαν παραπάνω. 
Πιο συγκεκριμένα, περί τα τέλη του 19ου αιώνα το νεοσύστατο ελληνικό κράτος θα αντιμετωπίσει σωρεία οικονομικών και στρατιωτικών προβλημάτων οι οποίες επιδείνωσαν ιδιαιτέρως τις εσωτερικές συνθήκες διαβίωσης. Οι ελάχιστες δυνατότητες απασχόλησης και οι σαφώς δύσκολες συνθήκες καθημερινής διαβίωσης των Ελλήνων εκείνης της εποχής, τους οδήγησαν στο να βρουν ανακούφιση και ελπίδα σε ιστορίες για ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή καθώς και πλουτισμού σε χώρες του εξωτερικού, ωθώντας έτσι μια μεγάλη μερίδα εξ αυτών να μεταναστεύσουν.
 Έτσι, σχεδόν καθ΄ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα εκατομμύρια Έλληνες θα μεταναστεύσουν σε υπερατλαντικούς προορισμούς όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Αυστραλία αλλά και κοντινότερες όπως η Δυτική Γερμανία. Από τους παραπάνω προορισμούς ιδιαίτερης σημασίας ειδικά όσον αφορά τα εθνικά θέματα αποτέλεσε το μεταναστευτικό ρεύμα προς τις ΗΠΑ κυρίως λόγω του βαρυσήμαντου ρόλου των τελευταίων στα διεθνή δρώμενα εν γένει, αλλά και στην περιοχή των Βαλκανίων ειδικότερα. [...] 

Περισσότερα στο τεύχος Δεκεμβρίου #510

Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (Ι)

Ο Αλ Καπόνε, ο γκανγκστερισμός και η πολιτική

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Ο Καπόνε στο Σικάγο βρέθηκε κυριολεκτικά στο στοιχείο του. 
Η πόλη ήταν μοιρασμένη από τις συμμορίες και η καθεμιά έλεγχε τη ζώνη της.


Για να επιβάλλει τις θελήσεις του, ο Καπόνε είχε ολόκληρο στρατό από μπράβους, βομβιστές και ένοπλους φονιάδες, με συνολική δύναμη από εφτακόσια ως χίλια άτομα. Την προστασία του από κάθε δίωξη τη στήριζε σ’ έναν περίπλοκο δεσμό με τις δημοτικές αρχές, όπου ήταν ανακατεμένα άτομα απ’ όλη την ιεραρχία, από τον τελευταίο υπάλληλο, ως το δήμαρχο».
  Τζων Κόμπλερ

Όταν έγινα πρόεδρος της Επιτροπής Εγκλήματος, δεν άργησα να ανακαλύψω ότι ο Αλ Καπόνε ήταν η εξουσία στην πόλη. Το χέρι του έφτανε στην κάθε υπηρεσία, στην πόλη και στην κομητεία……. Φρανκ Λόες

Η αστυνομία είναι δική μου
Αλ Καπόνε
~~~~~~~~~~~~~~

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Η βιογραφία του Αλ Καπόνε από τον Τζων Κόμπλερ δεν έχει καμία σχέση με τη γκανγκστερική μυθολογία που αναμασιέται από χολιγουντιανές ταινίες και μυθιστορήματα της συμφοράς. (Οι εξαιρέσεις αυτών είναι απλώς η επιβεβαίωση του κανόνα). Η ηρωοποίηση του γκαγκστερισμού που σχετίζεται με την ιδιόμορφη γκανγκστερική ηθική, τους ιερούς δεσμούς της φαμίλιας, την ελευθερία που ξεπερνά όλους τους νόμους, τον προσωπικό τσαμπουκά που αντιστέκεται απέναντι σε μια ολόκληρη κοινωνία και που προβάλλει τους γκάνγκστερς ως πρότυπα οικογενειάρχη, ως ευεργέτες των φτωχών, ως ατρόμητα παλικάρια κλπ, γίνεται κομμάτια, αφού ο Κόμπλερ παρακάμπτοντας όλες τις εξιδανικεύσεις αυτού του είδους, προχωρά στο ψητό χαρτογραφώντας την πιο αδυσώπητη βαρβαρότητα, που μόνο η πολιτική διαφθορά μπορούσε να εξασφαλίσει.
Ιδίως η πολυδιαφημισμένη εικόνα του γκάνγκστερ – οικογενειάρχη κρίνεται απολύτως ελεγχόμενη, αφού οι γκάνγκστερς που ήταν οικογενειάρχες, με την πλήρη έννοια του όρου, ήταν περιπτώσεις ελάχιστες, με τάση προς το μηδαμινό. (Ο συνεταίρος του Αλ Καπόνε, Τόρριο, ήταν μια τέτοια περίπτωση). Ο ίδιος ο Αλ Καπόνε, που κατά κοινή ομολογία φρόντισε ιδιαίτερα την οικογένειά του εξασφαλίζοντας πολυτελή ζωή και ύψιστη ασφάλεια, ταυτοχρόνως ήταν ο καλύτερος πελάτης των επιχειρήσεών του που αφορούσαν το αλκοόλ, το τζόγο και την πορνεία. Στο Αλκατράζ διαγνώστηκε ότι είχε σύφιλη. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο όρος οικογενειάρχης, στην περίπτωση του Καπόνε, κρίνεται μάλλον επισφαλής. Για τους γκάνγκστερς η οικογένεια ήταν περισσότερο ζήτημα τιμής παρά ουσίας. Αυτός που δεν εξασφάλιζε στην οικογένεια όλες τις ανέσεις δεν μπορούσε να διεκδικεί τον ελάχιστο σεβασμό. Επί του πρακτέου, η μοναδική συνθήκη που καθόριζε όλες τις συμπεριφορές ήταν το προσωπικό – με την κακή έννοια του όρου -αντριλίκι.
 Ο άντρας, πριν απ’ όλα, οφείλει να εξασφαλίσει την οικογένεια. Από κει και πέρα, δικαιούται τα πάντα. Όσο για τις περιπτώσεις που παρείχαν ανιδιοτελή βοήθεια, οικονομική ή οποιασδήποτε άλλης μορφής, (υπήρξαν και τέτοιες) οφείλονταν περισσότερο στην κοινή καταγωγή ή στην προσπάθεια επίδειξης ενός μεγαλείου που εξασφαλίζει την κοινωνική τους υπεροχή. Γιατί οι γκάνγκστερς ήθελαν να δείχνουν ότι είναι παντοδύναμοι και οι ευεργεσίες αυτού του είδους αποδείκνυαν ακριβώς αυτό. Χώρια το όφελος της δημόσιας εικόνας.

Ο Καπόνε ήρθε στο Σικάγο από τη Νέα Υόρκη, μετά από πρόσκληση του καλού του φίλου Τόρριο. Ο Τόρριο δούλευε σταθερά και μεθοδικά μέσα στον υπόκοσμο του Σικάγο πολύ πριν την άφιξη του Καπόνε: «Ετοίμασε το έδαφος για νέα κέντρα πορνείας σε άλλα σημεία…… Μέσα στο Λέβη, αγόρασε πολύ κοντά στο καφέ Κολόζιμο ένα τετραώροφο κτίριο, που έγινε αργότερα γνωστό με την ονομασία “Τα Τέσσερα Δυάρια”, επειδή η διεύθυνσή του ήταν: λεωφόρος Σάουθ Ουάμπας αριθμός 2222. Στον πρώτο όροφο άνοιξε σαλούν και γραφείο, χωρισμένα ανάμεσά τους με μια βαριά, σιδερένια πόρτα. Άλλες παρόμοιες πόρτες, στον δεύτερο και τρίτο όροφο, οδηγούσαν σε δωμάτια χαρτοπαιξίας και στον τέταρτο εγκατέστησε έναν οίκο ανοχής. Τότε περίπου, δηλαδή στα τέλη του 1919, έστειλε και κάλεσε τον Αλ Καπόνε. Οι δουλειές που ανέλαβε ο Καπόνε στην αρχή ήταν πολλές και ταπεινωτικές – σωματοφύλακας, σωφέρ, μπάρμαν, επιστάτης στο πορνείο. “Τον έβλεπα πολλές φορές εκεί” (μπροστά στην είσοδο του κτιρίου), θα έλεγε ύστερα από χρόνια ο δημοσιογράφος Κούπερ, ”με σηκωμένο το γιακά τις χειμωνιάτικές νύχτες, με χέρια βαθιά στις τσέπες, να πλευρίζει τους διαβάτες και να ψιθυρίζει: Θα βρείτε ωραία κορίτσια εδώ μέσα”». (σελ. 67 – 68).

Αν έψαχνε κανείς τον πρώτο καιρό της άφιξης του Καπόνε στο Σικάγο το όνομα του στον τηλεφωνικό κατάλογο, θα έβρισκε «Αλ. Καπόνε. Αντίκες». Είχε μάλιστα τυπώσει και μερικές κάρτες: «Αλφόνσο Καπόνε, μεταπράτης παλαιών ειδών επιπλώσεως. Σάουθ Ουάμπας άβενιου, 2220». Η αλήθεια είναι ότι από το κατάστημα αυτό δεν πούλησε ποτέ τίποτε: «Στους υποψήφιους πελάτες, που ζητούσαν πληροφορίες με το τηλέφωνο, ή δεν απαντούσε κανείς ή δινόταν η απάντηση: “Δεν είμαστε ανοιχτά σήμερα”». (σελ. 106). Ήταν η κάλυψη για τις παράνομες δραστηριότητες. Το πραγματικό μαγαζί ήταν ακριβώς δίπλα, Σάουθ Ουάμπας άβενιου 2222 ή αλλιώς τα Τέσσερα Δυάρια. Ο Καπόνε «….αποδείχτηκε τόσο αξιόπιστος συνεργάτης, ώστε ο Τόρριο του ανέθεσε τη διεύθυνση στα Τέσσερα Δυάρια και του παραχώρησε μερίδιο 25 τα εκατό στα κέρδη από όλα του τα πορνεία. Το εισόδημα του Καπόνε έφτασε τις 25.000 δολάρια το 1920. Ο Τόρριο του υποσχέθηκε επίσης ένα 50 τα εκατό στα κέρδη των λαθρεμπορικών επιχειρήσεών του, αμέσως μόλις θα άρχιζαν να αποδίδουν». (σελ. 106). Το δίδυμο Τόρριο – Καπόνε άρχισε να εδραιώνεται στο χώρο του υποκόσμου. Ήταν πλέον θέμα χρόνου το πότε θα μιλάει γι’ αυτούς ολόκληρο το Σικάγο: «Είχαν συνδεθεί με φιλία και αμοιβαία εμπιστοσύνη από τον πρώτο καιρό της διαμονής τους στη Νέα Υόρκη. Συμπλήρωναν ο ένας τον άλλο: ο μεγαλύτερος κάπως στην ηλικία Τόρριο, ψυχρός, λιγόλογος, επιφυλακτικός, ανεχόταν τη βία μόνο όταν ο δόλος δεν έφερνε αποτέλεσμα. Ο άλλος, νεότερος, πιο αυθόρμητος, πιο εκδηλωτικός, με ισχυρή κλίση στον έρωτα και στις απολαύσεις, άφοβος, θερμόαιμος, ευέξαπτος. Από το δεύτερο κιόλας χρόνο δεν ήταν πια εργοδότης και υπάλληλος, ήταν συνεταίροι». (σελ. 106 – 107).





Αλ Καπόνε


Ο Καπόνε στο Σικάγο βρέθηκε κυριολεκτικά στο στοιχείο του. Η πόλη ήταν μοιρασμένη από τις συμμορίες και η καθεμιά έλεγχε τη ζώνη της. Ο Μπιλ Θόμπσον, ως υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων είχε εκλεγεί δήμαρχος στο Σικάγο από το 1915, με διαφορά που δεν είχε πετύχει κανείς Ρεπουμπλικάνος ως τότε. Από τους πρώτους έξι μήνες φάνηκε καλά ποιες ήταν οι βλέψεις του για την πόλη. Τα τυχερά παιχνίδια και οι οίκοι ανοχής έκαναν χρυσές δουλειές. Οι δωροδοκίες βρέθηκαν επίσης στο φόρτε τους. Ο ίδιος ο δήμαρχος μαζί με τον αρχηγό της αστυνομίας Τσαρλς Χήλυ και πληθώρα ανθρώπων του δημοτικού συμβουλίου εγγράφονταν ως «ισόβια μέλη» σε καταλόγους που είχαν ιδιοκτήτες πορνείων, σαλούν και καταστημάτων τζόγου, διασφαλίζοντας την απρόσκοπτη λειτουργία τους. Όσο για τον ταγματάρχη Φουνκχάουζερ που έκανε έρευνα για τους σωματέμπορους καταθέτοντας έκθεση που ανέφερε τον αριθμό των 30.000 μικρών διαμερισμάτων που φιλοξενούσαν κωλ – γκερλς, απολύθηκε αμέσως από τον Θόμπσον. Μαζί μ’ αυτόν απολύθηκαν κι όλα τα μέλη της υπηρεσίας του: «Στους πρώτους οκτώ μήνες της εξουσίας του Θόμπσον, διπλασιάστηκε ο αριθμός των εγκλημάτων που καταγγέλθηκαν, σε σύγκριση με τον προηγούμενο χρόνο. Ο αρχηγός της αστυνομίας Χήλυ, που άρχισε τη θητεία του με κήρυξη πολέμου κατά του υποκόσμου, έδωσε τελικά να καταλάβει ο κόσμος ότι η αστυνομία ήταν ο προστάτης του μεγαλύτερου δικτύου δωροδοκιών και καταχρήσεων που είχε γνωρίσει η πόλη……..» (σελ. 63). Όταν το 1917 ο Χήλυ μαζί με τρεις αξιωματικούς της αστυνομίας κι έναν δημοτικό σύμβουλο μηνύθηκαν για δωροληψία, με τεκμήριο ένα σημειωματάριο που είχε ολόκληρο κατάλογο από ύποπτα ξενοδοχεία και από ποσά που πλήρωνε το καθένα κάθε βδομάδα, αθωώθηκε πανηγυρικά, μαζί με όλους τους άλλους κατηγορουμένους. Το μεγάλο γλέντι όμως, άρχισε για όλους στις 17 Ιανουαρίου του 1920, την πρώτη, επισήμως, μέρα της ποτοαπαγόρευσης.


Η ασυδοσία και η δωροδοκία έφτασε σε τέτοιο βαθμό που η συμμορία των Τζέννα, που δρούσε στο νότιο τμήμα της πόλης, έκανε δικές τις εγκαταστάσεις με αποστακτήρες συνεργαζόμενη άμεσα με την αστυνομία, που προστάτευε με περιπολικά κάθε μεταφορά αλκοόλ μέσα από «ξένες» κι ως εκ τούτου επικίνδυνες περιοχές. Συγχρόνως οι αστυνομικοί έπιαναν όλους τους αποστακτήρες που δεν λειτουργούσαν για λογαριασμό των Τζέννα: «….οι Τζέννα μοίρασαν στα όργανα της οδού Μάξγουελ καταλόγους με τις δικές τους πραγματικά εγκαταστάσεις. Έτσι, όταν οι αστυνομικοί ανακάλυπταν κανέναν αποστακτήρα που δεν ήταν στον κατάλογο, τον κατέστρεφαν». (σελ. 94). Όσο για την ποιότητα του ουίσκι, οι Τζέννα έριχναν βαφές από πισσάνθρακα για το χρωματισμό κι αμυλική αλκοόλη για το αρωμάτισμα. Το παρασκεύασμα μπορούσε να επιφέρει οδυνηρούς πόνους για τρεις και τέσσερις μέρες, οριστική τύφλωση, ακόμη και θάνατο. Τα κέρδη ήταν πέρα από κάθε προηγούμενο: «Μεγάλο μέρος από τα κέρδη τους το διέθεταν σε δωροδοκίες. Πλήρωναν στους αστυνομικούς της οδού Μάξγουελ από 10 ως 125 δολάρια το μήνα, ανάλογα με τη θέση τους και την εξυπηρέτηση που τους έκαναν. Ο αριθμός αυτών των δωροδοκούμενων έφτασε τελικά τους τετρακόσιους, χωρίς να υπολογίζονται σ’ αυτούς πέντε ανώτεροι αξιωματικοί, καθώς και δεκάδες μυστικοί και ειδικοί ντεντέκτιβς της εισαγγελικής υπηρεσίας. Οι συναλλαγές γίνονταν τόσο φανερά, ώστε οι γείτονες αποκαλούσαν το νούμερο 1022 της οδού Ταίηλορ “αστυνομικό τμήμα”. Τη μέρα που γίνονταν οι “πληρωμές” του μήνα, πλήθος αστυνομικοί, με στολή ή χωρίς στολή, μπαινόβγαιναν αδιάκοπα στην αποθήκη. Μερικοί κοντοστέκονταν έξω, στο πεζοδρόμιο, για να μετρήσουν τα χρήματα του “μισθού” τους». (σελ. 94).


Όσο για τη δικαιοσύνη ο Κόμπλερ παραθέτει το επεισόδιο με τον Ο’ Μπάνιον: «Το 1921, ο ντεντέκτιβ Τζών Ράιαν συνέλαβε επ’ αυτοφώρω τον Ο’ Μπάνιον, τον Χύμι Βάις κι άλλους δυο γκάνγκστερς, ενώ επιχειρούσαν να διαρρήξουν το χρηματοκιβώτιο του ταχυδρομικού μεγάρου. Με το πιο μειλίχιο χαμόγελό του, ο Ο’ Μπάνιον εξήγησε στον ανακριτή ότι ο Ράιαν είχε παρεξηγήσει την παρουσία τους στο κτίριο. Είχαν πάει, είπε, να ζητήσουν δουλειά σαν μαθητευόμενοι χειριστές τηλεγράφου. Κάποιος δημοτικός σύμβουλος πρόσφερε τότε τα 10.000 δολάρια της εγγύησης που ζητήθηκε για να αφεθεί ελεύθερος ο Ο’ Μπάνιον και χρειάστηκαν άλλες 30.000 σε δωροδοκίες, για να ματαιωθεί η ποινική του δίωξη. Λίγο αργότερα, η αστυνομία βρήκε τα δακτυλικά αποτυπώματα του Ο’ Μπάνιον, του Βάις και του Βίνσεντ Ντρούκκι, του “Εγκέφαλου” στο χρηματοκιβώτιο ενός μεγάλου εστιατορίου στο Πάρκγουαιη, που είχε ληστευθεί. Οι ένορκοι τους αθώωσαν. “Ήταν απροσεξία” είπε σ’ έναν δημοσιογράφο ο Ο’ Μπάνιον βγαίνοντας απ’ το δικαστήριο. “Ήταν δουλειά του Χύμι να σβήσει τ’ αποτυπώματα, αλλά ξέχασε”. (σελ. 85). Τα παραδείγματα πραγματικού εξευτελισμού της δικαιοσύνης, που αναφέρει ο Κόμπλερ δεν έχουν τελειωμό. Ένα πολύ ενδεικτικό αφορά τον ίδιο τον Καπόνε, στα πρώτα του βήματα, πριν ακόμη προξενήσει το ενδιαφέρον των εφημερίδων: «Ένα αυγουστιάτικο πρωί, ύστερα από ολονύκτια κραιπάλη, οδηγούσε το αυτοκίνητό του στη Νορθ Ουάμπας άβενιου, με μια κοπέλα δίπλα του και τρεις άντρες στο πίσω κάθισμα. Στρίβοντας τη γωνία της οδού Ήστ Ράντολφ, χτύπησε πάνω σ’ ένα σταματημένο ταξί και τραυμάτισε το σωφέρ, κάποιον Φρεντ Κράουζε. Πήδησε τότε στο πεζοδρόμιο, μεθυσμένος κι οργισμένος, έδειξε μια ταυτότητα υπαστυνόμου (απόδειξη της πολιτικής προστασίας που είχε κιόλας εξασφαλίσει), τράβηξε ένα περίστροφο και απείλησε να σκοτώσει τον Κράουζε. Από ένα περαστικό τραμ, ο εισπράκτορας του φώναξε επιτακτικά να κατεβάσει το όπλο. Ο Καπόνε απείλησε τότε τον εισπράκτορα. Τα τέσσερα άτομα που ήταν μαζί του στο αυτοκίνητο, το έβαλαν στα πόδια. Η αστυνομία έφτασε πριν γίνει αιματοχυσία κι ένα νοσοκομειακό πήρε τον τραυματισμένο από τη σύγκρουση οδηγό του ταξί. Ο Καπόνε κατηγορήθηκε για τριπλό αδίκημα: επίθεση με αυτοκίνητο, οδήγηση σε κατάσταση μέθης και παράνομη οπλοφορία. Το καθένα από τα τρία ήταν αρκετό για να κλειστεί ο παραβάτης στη φυλακή. Όπως όμως γινόταν με όλες τις υποθέσεις σε βάρος του στα επόμενα εφτά χρόνια, ο Καπόνε δεν έφτασε στο δικαστήριο. Ούτε έγινε παραπομπή του σε δίκη. Όχι μόνο ακυρώθηκαν οι εναντίον του κατηγορίες, αλλά και σβήστηκαν από τα βιβλία των καταδιωκτικών αρχών». (σελ. 109).


Το έγκλημα που καταφέρνει να σκεπάσει όλους τους θεσμούς δεν είναι τίποτε άλλο από την κατάδειξη της πολιτικής γύμνιας, που είναι ανίκανη να διαχειριστεί την εξουσία. Γιατί την εξουσία δεν τη διασφαλίζουν τα αξιώματα, αλλά οι άνθρωποι που τα εκπροσωπούν. Κι όταν όλοι δωροδοκούνται απ’ τον Καπόνε, δεν έχουν άλλη επιλογή απ’ να υπακούν και στις εντολές του. Όμως, αυτός που δίνει τις εντολές είναι και το αφεντικό. Όλοι οι υπόλοιποι είναι το τσούρμο των αχυρανθρώπων που δήθεν υπερασπίζουν το δημόσιο συμφέρον και στην ουσία νομιμοποιούν τις πιο απάνθρωπες αυθαιρεσίες. Υπό αυτές τις συνθήκες το να μιλάμε για τα συμφέροντα του πολίτη είναι μάλλον γελοίο. Ο Καπόνε μπορεί να οδηγεί μεθυσμένος και να τραβάει πιστόλι σε όποιον του καπνίσει. Δεν υπάρχει κανένας νόμος γι’ αυτόν. Η ασυδοσία του εγκλήματος μεσουρανεί μόνο με την πολιτική συγκάλυψη. Και η πολιτική σκηνή που είναι πρόθυμη να ενδώσει στα παιχνίδια του εγκλήματος (όποια φύση κι αν έχουν αυτά) είναι η πολιτική σκηνή που ματαιώνει τη δημοκρατία. Γιατί δημοκρατία, όπου οι διαχειριστές της εξουσίας δεν αποβλέπουν στο δημόσιο συμφέρον δεν είναι δημοκρατία. Ο δήμαρχος Θόμπσον, πρωτεργάτης της διαφθοράς «όταν άρχισε τη θητεία του, τα οικονομικά του Σικάγου είχαν πλεόνασμα 3.000.000 δολάρια. Τέσσερα χρόνια αργότερα είχαν έλλειμμα 4.500.000». Κι όσο για την εγρήγορση του λαού, τα δημοκρατικά του αντανακλαστικά, τη συνείδηση της συλλογικής ευθύνης και τα συναφή, στην περίπτωση του Θόμπσον τα γεγονότα έχουν ως εξής:. «Παρ’ όλα αυτά διατήρησε την υποστήριξη της ισχυρότερης πολιτικής μηχανής στην ιστορία του Σικάγο και τις δυνατότητες για μια πλατιά προεκλογική εκστρατεία, χάρη στις χιλιάδες των φίλων του που είχε διορίσει σε δημοτικές θέσεις. Και κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές για δεύτερη φορά, με μικρή διαφορά ψήφων». (σελ. 70). Όλα βαίνουν υπέροχα για τις συμμορίες και η ποτοαπαγόρευση υπόσχεται κέρδη που ξεπερνούν τη φαντασία. Ο Τόρριο είναι βέβαιος ότι η αστυνομία δε θα του δημιουργήσει ούτε το ελάχιστο πρόβλημα στις καινούργιες του μπίζνες. Το κατά πόσο είχε δίκιο το επιβεβαιώνει η δημόσια παραδοχή του αρχηγού της αστυνομίας του Σικάγο κατά τα πρώτα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης, Τσαρλς Φιτζμόρρις: «Το εξήντα τα εκατό από τις δυνάμεις μου είναι ανακατεμένοι στο λαθρεμπόριο». (σελ. 70).

Κι ενώ οι δουλειές πήγαιναν πρίμα, κατά τη δεύτερη θητεία του Θόμπσον στη θέση του δημάρχου, άρχισαν τα προβλήματα: «Η διαφθορά στη διάρκεια της δημαρχίας του Θόμπσον ήταν τόση, ώστε φαινόταν αδύνατο να επανεκλεγεί. Ο οργανωτής της προεκλογικής του εκστρατείας, κάποιος Φρεντ Λέντιν, πρώην γιατρός, είχε κατηγορηθεί μαζί με εικοσιτρείς άλλους για κατάχρηση ενός εκατομμυρίου δολαρίων από τα σχολικά κονδύλια. Σύμφωνα μ’ έναν μάρτυρα που κατέθεσε στη δίκη, όταν ένα μέλος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου διαμαρτυρήθηκε για τις υπερβολικές δαπάνες σε βάρος του δημοσίου κατά την αγορά σχολικών αναγνωστικών, ο Λέντιν απάντησε “Στο διάβολο το δημόσιο! Κρατάμε την κουτάλα τώρα και θα φάμε!” Οι δικαστές Ντάροου και Έρμπσταϊν έβγαλαν τον κατηγορούμενο απ’ τη φυλακή, αλλά η βρώμα έμεινε. Ο Θόμπσον, βέβαιος για την επερχόμενη ήττα του, απέσυρε την υποψηφιότητά του κατά τις προκριματικές εκλογές του 1923». (σελ. 118). Ο νέος δήμαρχος – από την παράταξη των Δημοκρατικών – ήταν ο δικαστής Ουίλλιαμ Ντέβερ, ο οποίος διάλεξε για αρχηγό της αστυνομίας τον Μόργκαν Κόλλινς: «Πόσο βαθιά ήταν η διαφορά της νέας αυτής πολιτικής από την προηγούμενη, ο Τόρριο το διαπίστωσε όταν αποπειράθηκε να δωροδοκήσει τον Κόλλινς. Με κάποιον μεσάζοντα του πρόσφερε 100.000 δολάρια το μήνα, για να μην ανακατεύεται στις δουλειές του στο Σικάγο. Σε απάντηση ο Κόλλινς έκλεισε τα Τέσσερα Δυάρια. Ο Τόρριο αργότερα του πρόσφερε χίλια δολάρια τη μέρα, μόνο για να παραβλέψει τη μεταφορά μπίρας, που έφτανε τα 250 βαρέλια τη μέρα. Ο Κόλλινς συνέχισε την επίθεσή του. Εκτός από το κυνηγητό που έκανε σε ζυθοποιεία, πορνεία, χαρτοπαικτικές λέσχες και καταγώγια, συνέλαβε κι εκατό γκάνγκστερς. Ως το τέλος της χρονιάς, η χαρτοπαιξία είχε πάψει ν’ αποτελεί σημαντική πηγή εισοδήματος για τον υπόκοσμο του Σικάγο». (σελ. 119). Αλλά και η πορνεία είχε δεχτεί επίσης σημαντικό πλήγμα. Ως πρώτη κίνηση ο Καπόνε μετέφερε το αρχηγείο στο Χώθορν Ινν. Ως δεύτερη: «Ο Τόρριο και ο Καπόνε σκέφτηκαν πως όσο θα ήταν δήμαρχος ο Ντέβερ, είχαν ανάγκη από ένα καταφύγιο, που να βρίσκεται πέρα απ’ τη δικαιοδοσία του. Διάλεξαν το Σίσερο». (σελ. 120).

Το Σίσερο ήταν προάστιο του Σικάγο όπου το δίδυμο Τόρριο και Καπόνε κάνανε ήδη δουλειές εκεί. Οι νέες εξελίξεις όμως μετέτρεψαν το Σίσερο σε ζήτημα ζωής και θανάτου. Και σαν να μην έφταναν αυτά την άνοιξη του 1924 γίνονταν εκλογές για τη δημαρχία: «Η ομάδα του Κλένα υποστηριζόμενη από μια δικομματική πολιτική μηχανή, είχε διοικήσει την πόλη τρεις θητείες συνέχεια, τώρα όμως οι Δημοκρατικοί παρουσιάζονταν με ξεχωριστό ψηφοδέλτιο. Ο Φόγκελ, ανησυχώντας μήπως ο μεταρρυθμιστικός πυρετός που σάρωνε το Σικάγο επεκταθεί και στο Σίσερο, έκανε στον Τόρριο και στον Καπόνε μια πρόταση, που τη βρήκαν δελεαστική: Αν βοηθούσαν τον Κλένα να εξασφαλίσει τη νίκη, μπορούσαν να υπολογίζουν στην ανοχή του νόμου απέναντί τους, για οποιαδήποτε επιχείρηση, με μόνη εξαίρεση τη σωματεμπορία». (σελ. 121). Είναι η στιγμή που οι εκλογές περνάνε επίσημα στα χέρια του οργανωμένου εγκλήματος. Το έγκλημα γίνεται προέκταση της πολιτικής σ’ ένα κουβάρι που είναι σχεδόν αδύνατο να ξεδιαλυθεί: «……ο Καπόνε δανείστηκε από τους συμμάχους τους μια δύναμη κρούσεως από 200 συνολικά άτομα». (σελ. 121). Μπροστά σ’ αυτό η αντιπολίτευση δε θα μπορούσε να μείνει με σταυρωμένα χέρια: «Και η αντιπολίτευση από την πλευρά της δεν παρέλειψε να εξασφαλίσει υποστήριξη από ομάδες γκάνγκστερς. Ανάμεσα στους συμμάχους της ήταν οι μεγάλοι λαθρέμποροι μπίρας, που επιδίωκαν να προσαρτήσουν το βασίλειο των Τόρριο – Καπόνε στα δικά τους». (σελ. 121). Ο υπόκοσμος συγκρούεται ανοιχτά σ’ ένα ανελέητο ξεκαθάρισμα λογαριασμών για το ποιος θα κυριαρχήσει στο Σίσερο και οι εκλογές δεν είναι παρά το άλλοθι των συμφερόντων του εγκλήματος: «Το πρώτο θύμα ήταν ο υποψήφιος των Δημοκρατικών για τη θέση του γραμματέα της δημαρχίας Ουίλλιαμ Πφλάουμ. Την παραμονή των εκλογών, στις 31 Μαρτίου, οι μπράβοι του Καπόνε τον έσπασαν στο ξύλο και ρήμαξαν το γραφείο του. Όταν άνοιξαν οι κάλπες, μια φάλαγγα μαύρες λιμουζίνες με πάνοπλους μπράβους του Καπόνε περιφερόταν στην πόλη σκορπώντας τον τρόμο όπου σταματούσε. Είχαν τέτοια αριθμητική υπεροχή απέναντι στους αντίπαλους μπράβους, ώστε δε σημειώθηκαν σχεδόν συμπλοκές. Χτυπούσαν κάθε πολίτη που ήταν γνωστός οπαδός των Δημοκρατικών. Ενώ ο ψηφοφόρος περίμενε στην ουρά να ρίξει το ψηφοδέλτιο, μια απειλητική φάτσα με καβουράκι τον πλησίαζε και τον ρωτούσε τι θα ψηφίσει. Αν η απάντηση δεν ήταν ικανοποιητική, ο μπράβος του άρπαζε το ψηφοδέλτιο, το “σταύρωνε” ο ίδιος, του το έδινε ύστερα πίσω και περίμενε, έχοντας το χέρι του στο πιστόλι, στην τσέπη του, ώσπου ο ψηφοφόρος να ρίξει το ψηφοδέλτιο στην κάλπη. Όσοι ψηφοφόροι αντιστέκονταν, δέχονταν την επίθεση των μπράβων. Οι ευσυνείδητοι έφοροι και δικαστικοί αντιπρόσωποι απάγονταν και κρατούνταν αιχμάλωτοι, ώσπου να κλείσουν οι κάλπες………… Ένας αστυφύλακας χτυπήθηκε με στιλέτο. Δύο άτομα πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν……. Ενός τρίτου του έκοψαν το λαιμό κι έναν τέταρτο τον σκότωσαν στο σαλούν του Έντυ Τανκλ». (σελ. 121 – 122). Βρισκόμαστε μπροστά στο πιο απροκάλυπτο γκανγκστερικό παρακράτος. Το έγκλημα και η πολιτική πιασμένα χέρι – χέρι σ’ ένα ντελίριο τραμπουκισμού, διαφθοράς και εκλογικής νοθείας. (Οι περιπτώσεις των γκανγκστερικών επεμβάσεων σε σωματεία και σε απεργιακές κινητοποιήσεις, για την καταστολή των εργασιακών διεκδικήσεων προς όφελος των αφεντικών, με τις γνωστές μεθοδεύσεις των πληρωμένων τραμπούκων, σηματοδοτούν μια άλλη χρήση του γκανγκστερικού παρακράτους). Στις «εκλογές» αυτές, σε μια συμπλοκή που έγινε με την αστυνομία, σκοτώθηκε ο αδερφός του Αλ Καπόνε, Φρανκ Καπόνε. Ο θάνατός του όμως δεν πήγε χαμένος. Ο Κέννα κέρδισε τις εκλογές. Η συμμορία του Καπόνε είχε κυριαρχήσει στο Σίσερο. Η εφημερίδα “Τρίμπιουν” του Σικάγο χαρακτήρισε την κηδεία του Φρανκ Καπόνε “αντάξια πολιτικού ηγέτου”.

Και σαν να μην έφταναν αυτά ο Θόμπσον που είχε ηττηθεί στις εκλογές του 1923 επανήλθε στο προσκήνιο διεκδικώντας για Τρίτη φορά τη δημαρχία του Σικάγο: «Η ημέρα των εκλογών – 5 Απριλίου – πλησίαζε. Το διαμέρισμα του Καπόνε, στο Οτέλ Μετροπόλ, είχε γίνει παράρτημα του εκλογικού κέντρου του Θόμπσον…… Ο Καπόνε, πίσω από μια έδρα συνεδριάσεων και κυκλωμένος από εννιά τηλέφωνα, κάπνιζε το πούρο του δίνοντας διαταγές στις δυνάμεις του σε όλη την πόλη – σε επαγγελματίες δολοφόνους, μπράβους, ειδικούς στις απαγωγές και στις ανατινάξεις……. Και η συμμορία του Ο’ Μπάνιον, όπως οι περισσότεροι γκάνγκστερς του Σικάγο, είχε ταχτεί με το μέρος του Θόμπσον. Την παραμονή των εκλογών, μια ομάδα της συμμορίας με τον Ντρούκκι επικεφαλής, έκανε εισβολή στα γραφεία του υποψηφίου συμβούλου της 42ης Περιφέρειας Ντόρσεϋ Κρόουϊ, στενού συνεργάτη του Ντέβερ. Μη βρίσκοντας εκεί τον Κρόουϊ, τσάκισαν στο ξύλο το γραμματέα του, κατέστρεψαν φακέλους, έσπασαν τζάμια». (σελ. 212). Ο αρχηγός της αστυνομίας επιστράτευσε πάνω από 5.000 αστυνομικούς προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα. Η νίκη του Θόμπσον ήταν η αποθέωση του Καπόνε: «Η επάνοδος του Θόμπσον στο δημαρχείο, για τρίτη φορά, εγκαινίασε μια περίοδο αιματοχυσίας, τρομοκρατίας και δημόσιας διαφθοράς, που μπροστά της το αλλοτινό Σικάγο φάνταζε σαν πρότυπο όπου βασίλευε ο νόμος και η τάξη». (σελ. 213 – 214). Ο Θόμπσον διόρισε τους κατάλληλους ανθρώπους στα κατάλληλα πόστα: «Ο Καπόνε υπολόγιζε τις συνολικές πληρωμές στην αστυνομία, από κάθε πηγή, σε 30.000.000 το χρόνο. Ο δικός του κατάλογος αστυνομικών που μισθοδοτούσε αποτελούσε τη μισή περίπου αστυνομική δύναμη του Σικάγο». (σελ. 215).

Το φθινόπωρο του 1930, χρονιά της κορύφωσης της οικονομικής κρίσης στην Αμερική, το Σικάγο ήταν υπό διάλυση: «Καμιά άλλη από τις μεγάλες πόλεις της Αμερικής δεν δοκιμάστηκε τόσο, επειδή εδώ την οικονομική καταστροφή την έκανε οξύτερη και γενικότερη η δημοτική διοίκηση της τρίτης θητείας του Θόμπσον. Εκείνη τη χρονιά, οι δημοτικές αρχές είχαν σπαταλήσει 23.000.000 δολάρια περισσότερα απ’ όσα μπόρεσαν να μαζέψουν από φόρους. Όμιλοι αγανακτισμένων πολιτών οργάνωσαν μια κίνηση κατά της πληρωμής φόρων. Χίλιοι πεντακόσιοι δημοτικοί υπάλληλοι – ανάμεσά τους δάσκαλοι, πυροσβέστες, αστυνομικοί – απολύθηκαν και, όσοι έμειναν, περίμεναν εβδομάδες να πληρωθούν……… Επειδή τα ταμεία της Πολιτείας, της κομητείας και του δήμου είχαν αδειάσει, ομάδες πολιτών έκαναν εράνους για να κρατήσουν τα σχολεία ανοιχτά……. Ένα παιδί πέθανε από την πείνα, ενώ το μετέφεραν στο παιδικό νοσοκομείο Μεμόριαλ Όσπιταλ. “Γιατί να είμαστε γυμνοί και πεινασμένοι;” φώναζε μια νέγρα μητέρα, μιλώντας σε χιλιάδες κατοίκους του γκέτο των νέγρων………. Άστεγες οικογένειες κοιμούνταν στις στοές και στα τούνελ. Άθλιες παράγκες από κιβώτια, τενεκέδες και χαρτόνια, μαζεμένες σε μικρούς οικισμούς που ο κόσμος τους έλεγε “πολιτείες του Χούβερ”, κύκλωναν τα προάστια του Σικάγο». (σελ. 307). Ήταν πια η κατάλληλη στιγμή για το φιλανθρωπικό έργο του Καπόνε: «Σε ενάμιση μήνα πρόσφερε 120.000 γεύματα, με συνολικό κόστος 12.000 δολάρια. Στη γιορτή των Ευχαριστιών, ο Καπόνε πρόσφερε 5.000 γαλοπούλες. Τα Χριστούγεννα, οργάνωσε λαϊκή γιορτή με φαγητά για τους φτωχούς της Μικρής Ιταλίας. Στη διάρκεια της γιορτής, μια γριά γονάτισε και του φίλησε το χέρι». (σελ. 308). Ο Καπόνε άρχισε να παίρνει διαστάσεις λαϊκού ήρωα.

Η φαιδρή δημοσιογραφία και η ελαφρότητα των γνωστών κύκλων του κοσμικού κατιμά συνέβαλαν πολύ στη δημόσια εικόνα του. Όταν η «Ζουρνάλ ντε Παρί» έστειλε στο Σικάγο τον περίφημο συνεργάτη Ζωρζ Λόντον, ειδικό για τα εγκλήματα, να μιλήσει με τον Καπόνε, ο περιβόητος δημοσιογράφος δήλωσε: «Είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς, ότι ο άνθρωπος αυτός είναι τέρας, με πενήντα περίπου φόνους στη συνείδησή του». (σελ. 311). Όσο για την πάμπλουτη κυρία Πάτερσον, διευθύντρια σύνταξης κι αργότερα ιδιοκτήτρια της εφημερίδας Ουάσιγκτον Χέραλντ ήταν αδύνατο να κρύψει τη γοητεία που της άσκησε ο Καπόνε: «Ένας από τους εκπληκτικούς εκείνους πολυμήχανους Ιταλούς» έγραφε γι’ αυτόν και μάλιστα μετά τη συνέντευξη δήλωσε συμπερασματικά: «Λέγεται και είναι αλήθεια ότι οι γυναίκες νιώθουν ιδιαίτερη συμπάθεια για τους γκάνγκστερς. Αν δεν καταλαβαίνετε το γιατί, συμβουλευτείτε το δόκτορα Φρόυντ». (σελ. 312). Ένας πυργοδεσπότης, απ’ αυτούς που κατοικούσαν στις πιο γραφικές όχθες της λίμνης δήλωσε: «Η κοινωνία θα ήταν πιο ευχάριστη, αν δεχόταν τον Καπόνε στους κόλπους της». (σελ. 312). Και τα παραδείγματα αυτού του είδους δεν τελειώνουν. Ο Καπόνε γινόταν καθημερινά ένας θρύλος που τον τροφοδοτούσαν «ένα πλήθος δημοσιογράφων, ραδιοσχολιαστών, ιεροκηρύκων, μυθιστοριογράφων, θεατρικών συγγραφέων, κινηματογραφιστών». (σελ. 308). Μέχρι ένας ραβίνος, ο Τζάκομπ Κατζ, δικαίωνε στους πιστούς του τη συμμορία του Καπόνε. Όσο για το Χώθορν Ινν αποτελούσε ένα από τα βασικότερα τουριστικά αξιοθέατα του Σικάγο.




Αλ Καπόνε

Η συνέχεια γνωστή. Κατηγορία για φοροδιαφυγή – την εκστρατεία για τη φοροδιαφυγή του Καπόνε τη στήριξε σθεναρά ο ίδιος ο πρόεδρος Χούβερ – σύλληψη, καταδίκη, και φυλάκιση που κατέληξε στο Αλκατράζ. Το κελί του Καπόνε στο Αλκατράζ αποτελεί και σήμερα σπουδαία τουριστική ατραξιόν. Το γιατί επιλέχθηκε η φοροδιαφυγή, ανάμεσα σε τόσες άλλες κατηγορίες, ο Κόμπλερ δεν το σχολιάζει. Το σίγουρο είναι ότι ήδη του είχαν στοιχειοθετήσει τέσσερις χιλιάδες παραβάσεις που αφορούσαν αποστολές φορτίων μπίρας «με τριάντα δύο βαρέλια το κάθε φορτίο. Άρχιζαν από το 1922, όταν ο Καπόνε αγόρασε ένα μεταχειρισμένο φορτηγό αυτοκίνητο για λογαριασμό του Τόρριο. Απ’ την κατηγορία αυτή, ωστόσο, προτάχθηκε η υπόθεση της φοροδιαφυγής». (σελ. 324). Η αλήθεια είναι ότι αν προσπαθούσαν να συλλάβουν τον Καπόνε για τα εγκλήματά του θα εμπλέκονταν στις υποθέσεις ο μισός πολιτικός κόσμος – κι όχι μόνο – του Σικάγο. Η φοροδιαφυγή ήταν η πιο καθαρή δουλειά. Αφορούσε τον Καπόνε και μόνο τον Καπόνε. Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που καλό είναι να μη σκαλίζονται και πολύ τα πράγματα. Και οι πιο χαρακτηριστικές είναι αυτές που εμπλέκουν το έγκλημα με την πολιτική εξουσία.
Τελικά ο Καπόνε δεν μπόρεσε να ενσωματωθεί στο σύστημα. Παρέμεινε ως το τέλος να παίζει το ρόλο του γορίλα. Το όραμά του να σταματήσει τους πολέμους των συμμοριών και να πετύχει την ένωση του υποκόσμου με τον ίδιο επικεφαλής δεν μπόρεσε να το ολοκληρώσει. Αυτό όμως που θα διδάσκει για πάντα είναι ότι το οργανωμένο έγκλημα δεν μπορεί να ανθήσει χωρίς τη συμπαράσταση των θεσμών και της πολιτικής εξουσίας. Γιατί τα ρήγματα της εξουσίας και η διαφθορά είναι το κύριο πεδίο δράσης όλων των Αλ Καπόνε.

Τζων Κόμπλερ, «Αλ Καπόνε», εκδόσεις ΒΙΠΕΡ, Αθήνα 1974

http://eranistis.net/wordpress/

Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

Ελληνισμός Ουκρανίας: Η Αθήνα να αναλάβει τις ευθύνες της...


Στις δύσκολες ώρες που περνάει η ελληνική Διασπορά στην Ουκρανία, επιβάλλεται να έχει δίπλα της, ουσιαστικό αρωγό, την ελληνική κυβέρνηση. Η Αθήνα, επίσης, πρέπει να εκμεταλλευτεί τις μεγάλες οικονομικές ευκαιρίες που ανοίγονται στην Κριμαία, μακριά από την αποτυχημένη "λογική" των κυρώσεων.

Οπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, οι δικοί σας στην Αθήνα πρέπει να συνειδητοποιήσουν έγκαιρα πωςη επανένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία είναι πλέον τετελεσμένο ιστορικό γεγονός, και, ορμόμενοι από το εθνικό συμφέρον σας, μαζί με τη Λευκωσία, να επιδιώξετε τη διατήρηση και διεύρυνση των εμπορικών και οικονομικών σχέσεων μαζί μας. Η φράση ανήκει σε υψηλόβαθμο ρώσο αξιωματούχο που συνομιλούσε, φιλικά, με ανθρώπους της ελληνικής Διασποράς σε πρόσφατη ελληνορωσική εκδήλωση στη Μόσχα.
Πράγματι, αν παρακολουθήσει κανείς προσεκτικά την προσέγγιση των μεγάλων χωρών της Ε.Ε. (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, κ.α.), πέρα από δημόσιους βερμπαλισμούς, δεν φαίνονται διατεθειμένες να συνεχίσουν τον αλόγιστο χορό των κυρώσεων κατά της Ρωσίας στο φόντο της κρίσης στην Ουκρανία, σε αντίθεση με την Ουάσιγκτον, η οποία πιέζει ολόκληρη την Ευρώπη προς αυτή τη κατεύθυνση.
Η Ελλάδα βέβαια, πέρα από τις -αρχικά- άστοχες κινήσεις (επίσκεψη Ε.Βενιζέλου στο Κίεβο, ματαίωση ταξιδιού της Ο.Κεφαλογιάννη στη Μόσχα, δύο φορές, μια το Μάρτιο μία τον Απρίλιο), από τις οποίες εισέπραξε ένα μήνυμα δυσφορίας που εξέπεμψε η Μόσχα, και, κάτω από την πίεση παραγόντων της αγοράς στην Αθήνα, επεχείρησε να "κρυφτεί" πίσω από τους μεγάλους της Ε.Ε. για να μη φανεί ο βαθμός πίεσης από την Ουάσιγκτον επί του θέματος.

Ωρες ευθύνης

Δύο είναι τα σοβαρά θέματα που πρέπει να δει κανείς στην Αθήνα, ενατενίζοντας από κει τον ανατολικό σλαβικό κόσμο, άλλως λεγόμενο "ρωσικό κόσμο".
1) Το στοιχείο της ομογένειας. Από τη μεγάλη ομογένεια στον ευρύτερο χώρο της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, στις περιοχές του Αζόφ και την Κριμαία, ο αριθμός αυτών προσεγγίζει τις 200 χιλιάδες. Η πλειοψηφία είναι από τον Πόντο που μετά την πτώση του Βυζαντίου, βρέθηκαν να ζούν είτε στην οθωμανική είτε στη ρωσική αυτοκρατορία. Στη σύγχρονη εποχή την πιο μεγάλη πληθυσμιακή ομάδα αποτελούν οι ελληνόφωνοι (οι ρωμιοί), αλλά υπάρχει και ένα μικρό τμήμα τουρκόφωνων,(ουρούμ), όπως είναι στα τούρκικα οι ρωμιοί. Συχνά τους τελευταίους κάνουν το λάθος να τους συνυπολογίζουν μαζί με τους Τάταρους της Κριμαίας.
Στις περιοχές που φλέγονται τις μέρες αυτές από την πυρκαγιά του εμφυλίου, στην Ανατολική Ουκρανία, ζουν έως και 150 χιλιάδες άνθρωποι με ελληνικές ρίζες. Στα δυτικά παράλια της Αζοφικής θάλασσας, στο Ντονιέτσκ, την Κωνσταντίνοβκα, κυρίως όμως στη Μαριούπολη αλλά και στην Οδησσό. Στην Κριμαία, οι πολιτογραφημένοι ανέρχονται στις 3.000 αλλά ντε-φάκτο στη Χερσόνησο ζούν γύρω στις 12.000 (οι περισσότεροι είναι τουρκόφωνο – ουρούμ). Σχεδόν όλοι τους μέσα στην Ουκρανία είναι ρωσόφωνοι, φιλορωσικά και αντιτουρκικά διακείμενοι!
Είναι άμεσα δεμένοι με το ποντιακό στοιχείο και τις οργανώσεις στις γειτονικές περιοχές της Νότιας Ρωσίας,το Κρασνοντάρ,τη Σταυρούπολη,το Ροστόφ. Μετά την ανατροπή του Γιαννουκόβιτς, και την κατάληψη της εξουσίας από τους εθνικιστές, στο Κίεβο, το δημοψήφισμα και την επανένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία, υπήρξε ένα ρεύμα μετακόμισης ανθρώπων με ελληνικές ρίζες από το Αζόφ προς την Κριμαία.
-Σε παρακαλώ, αν θέλεις να μιλάμε στο τηλέφωνο, μη ρωτάς ονόματα και ποιος είναι με ποιόν, με είχε προειδοποιήσει στέλεχος του ελληνικού συλλόγου στη Μαριούπολη, δίνοντας καθαρά το μήνυμα ότι κάθε γραμμή από τη Μόσχα παρακολουθείται και "ο φόβος φυλάει τα έρμα...". Το τηλεφώνημα είχε γίνει λίγο μετά το Πάσχα και τότε ειπώθηκε ότι κάποιοι από τις περιοχές του Λουγκάνσκ και του Ντονμπάς δοκίμασαν να μετακομίσουν στη Κριμαία. Κυρίως όσοι είχαν προλάβει να αγοράσουν τα προηγούμενα χρόνια κάποιο οικόπεδο ή κτίσμα εκεί.

Μείζον το θέμα της βίζας

Οι πολίτες με ελληνικές ρίζες στη Κριμαία εκείνο που θέλουν από την ιστορική τους πατρίδα, την Ελλάδα, είναι να ασκήσει η κυβέρνηση την επιρροή της ώστε να μη βρεθούν σε "προξενική απομόνωση", να μη χάσουν το δικαίωμα χρήσης της βίζας ΣΕΝΓΚΕΝ ως αποτέλεσμα των κυρώσεων από την Ε.Ε. Ενα ουσιαστικό βήμα στήριξης των Ελλήνων στη Κριμαία θα ήταν -λένε- η προξενική υποστήριξη ακόμα και το άνοιγμα προξενείου εκεί ή τουλάχιστον η προξενική κάλυψη από το γειτονικό Νοβοροσίισκ.
Πάντως, καλά πληροφορημένες πηγές στη Μόσχα, πιστοποιούν ότι ομάδα Ελλήνων εφοπλιστών εκδηλώνει τη θέληση να προβεί σε στρατηγικής σημασίας σχέσεις με τη Ρωσία και να συμμετάσχει σε μεγάλα έργα υποδομών στη Κριμαία. Οι εφοπλιστές και εταιρίες στους τομείς των κατασκευών μπορούν να πάρουν μέρος σε έργα μεταφορών αλλά και δημοσίων κατασκευών, κάνοντας χρήση και στελεχών της τοπικής διασποράς, δίνουν το μήνυμα στελέχη της τόσο στη Μόσχα όσο και στις περιοχές που ζούν μαζικά οι Ελληνες του Πόντου. Η Ρωσία έχει ανακοινώσει ότι την επόμενη πενταετία θα δαπανηθούν στην Κριμαία πάνω από 10 δις δολλάρια για έργα υποδομών, μεταφορών και ανοίγματος θαλασσίων διαδρομών.
Ταυτόχρονα, οι Ελληνες του Αζόφ, μέσα από το φόβο του πολέμου και των επιθέσεων των ουκρανών εθνικιστών, ζητούν τη συμπαράσταση των ελληνικών αρχών, το ύψωμα της φωνής υπεράσπισή τους, την απαίτηση να σταματήσει η ένοπλη επίθεση του Κιέβου, να πάψουν να αποκαλούν χιλιάδες πολίτες της περιοχής, "τρομοκράτες", οι οποίοι υπόκεινται σε "εκκαθαριστικές επιχειρήσεις".
2) Η ελληνική οικονομία ήδη μετρά απώλειες από την κρίση στις σχέσεις μεταξύ Ρωσίας - Ουκρανίας. Οι κυρώσεις που επιβάλλουν στη Ρωσία οι ΗΠΑ και -κατά δεύτερο λόγο η Ε.Ε.- σε πολλές περιπτώσεις γυρίζουν μπούμερανγκ. Για παράδειγμα, οι μεταφορείς εμπορευμάτων και νωπών προϊόντων από την Ελλάδα, είναι υποχρεωμένοι να αποφεύγουν την Ουκρανία και να μπαίνουν στη Ρωσία μέσω Λευκορωσίας, με αποτέλεσμα να χάνουν από 2-5 μέρες στη διαδρομή με απώλειες και στο εμπόρευμα αλλά και με αύξηση των εξόδων μεταφοράς τους. Θυμίζουμε ότι οι ελληνικές μεταφορικές εταιρίες κάνουν το 11% της κίνησής τους με τη Ρωσία σε μόνιμη βάση, και το 20% σε περιοδική. Οι ελληνικές εταιρίες προμήθειας με ημινωπό ψάρι, λαυράκι, τσιπούρα, φαγκρί κ.α. καταλαμβάνουν το 35% της ρωσικής αγοράς. Το μερίδιο σε κονσέρβα ροδάκινου ανέρχεται στο 15% επί του συνόλου εισαγωγών της.

Πρόβλημα στον Τουρισμό

Στον τουρισμό τα νούμερα είναι γνωστά. Το 2013 σπάσαμε κάθε προηγούμενο ρεκόρ προσέλευσης ρώσων τουριστών. Μαζί με τους ουκρανούς ξεπέρασαν το 1,5 εκατομμύριο. Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν πως ένας μέσος Ευρωπαίος αφήνει συνάλλαγμα 660 ευρώ στην Ελλάδα, όταν ο μέσος Ρώσος φτάνει κάπου στα 1070 ευρώ!
Τι αναμένεται το 2014; Πτώση κατά 80% από την Ουκρανία, κάτι που είναι φυσικό με τις τραγικές εξελίξεις που υπάρχουν εκεί. Οι εκπρόσωποι μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων της Ελλάδας εξέφρασαν φόβους για πτώση στις κρατήσεις κατά 25%-30% από τη Ρωσία σε σχέση με το 2013 παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του τουριστικού κόσμου της Ελλάδας και των αεροπορικών εταιριών να επιμείνουν με διευκολύνσεις.
Στο χώρο του τουρισμού, στη Ρωσία και την Ουκρανία, δραστηριοποιούνται δεκάδες γραφεία στα οποία μέτοχοι ή εργαζόμενοι είναι στελέχη του ποντιακού ελληνισμού. Εγινε ποτέ προσπάθεια συντονισμού και ουσιαστικής συνεργίας τόσων παραγόντων και παραμέτρων, ώστε σε συνθήκες κρίσης όπως η φετινή, να εισακουστούν οι θέσεις όλων για το σημαντικότατο αυτό κομμάτι της οικονομίας μας;


__________________
Πηγή: gr.rbth

Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Pepe Romero: Concierto de Aranjuez (Joaquin Rodrigo), Recuerdos de la A...





Pepe Romero playing at the GuitArt festival 2011 in Belgrade, Concierto de Aranjuez by Joaquin Rodrigo and Recuerdos de la Alhambra by Francisco Tarrega, Camerata Serbica, conductor Marcello Rota