~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Οι ’Ελληνες…δέχονται όλους τους αδικημένους ξένους και όλους τους εξωρισμένους από την πατρίδα των δι’ αιτίαν της Ελευθερίας». Ρήσεις του Ρήγα Βελεστινλή
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

!!

!!
Άνθρωποι και Φύση πάνω από τα κέρδη

~


Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.

Bertolt Brecht, 1898-1956, Γερμανός συγγραφέας

Η Φωτό Μου

Καθημερινά... με τον Πάνο Αϊβαλή // Επικοινωνία στο email: kepeme@gmail.com

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΕΛΛΑΔΑ - ΜΝΗΜΕΙΑ - Αρχαιολογικοί χώροι - Ελληνικός Πολιτισμός - "Η συμφιλίωση των πολιτισμών περνά μέσα από την οικουμενικότητα της Παιδείας"
.................................................................~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τελευταίες Ειδήσεις

Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

ΚΑΝΑΔΑΣ:ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΣΩΚΡΑΤΗΣ – ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ

ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ
Την  Δευτέρα είναι η πρώτη μέρα σχολείου για εκατοντάδες ελληνόπουλα και όχι μόνο στα ελληνικά σχολεία Σωκράτης και Δημοσθένης!
Στα ελληνικά σχολεία Σωκράτης και Δημοσθένης φοιτούν περίπου  2000 παιδιά τα οποία έχουν την τύχη να διδάσκονται  3 γλώσσες: την γαλλική, την ελληνική και την αγγλική μαζί με τα υπόλοιπα μαθήματα!
Το frappeblog.com ετοίμασε μια λίστα με συμβουλές για τις πρώτες μέρες στο δημοτικό σχολείο:
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Η έναρξη του δημοτικού σχολείου αποτελεί ορόσημο στην καθημερινότητα και του παιδιού και της οικογένειας. Είναι σημαντικό να γνωρίζει ο γονιός, σε συνεργασία και συζήτηση με τους δασκάλους – νηπιαγωγούς του παιδιού του, αν το παιδί του είναι έτοιμο για να φοιτήσει στο δημοτικό. Αυτή η ετοιμότητα συμπεριλαμβάνει τη νοητική, μαθησιακή, συναισθηματική και κοινωνική ωριμότητα ενός παιδιού.
Ανεξάρτητα όμως από αυτά, πολλές φορές τα παιδιά έχουν άγχος για την πρώτη μέρα στο σχολείο.  Το μεγαλύτερο εφόδιο για το παιδί σε αυτές τις αλλαγές είναι η προετοιμασία του για αυτονομία και αυτενέργεια.
Oι γονείς μπορούν να τα ανακουφίσουν από το άγχος αυτής της μεγάλης αλλαγής ακολουθώντας λίγες απλές συμβουλές:
  1. Προετοιμάστε το παιδί σας για το καθεστώς της τάξης, τις απαιτήσεις του μαθήματος και τη συνύπαρξη με άλλα παιδιά (ακούω, μιλάω ευγενικά, δε διακόπτω, βοηθώ, μοιράζομαι κ.ο.κ.). Επισκεφθείτε το χώρο του σχολείου μαζί από πριν και αν είναι δυνατόν, γνωρίστε του τη δασκάλα του.
  2. Συζητείστε τα πάντα με ψυχραιμία και με την πεποίθηση πως το παιδί σας μπορεί να τα καταφέρει.
  3. Όταν πλησιάζει η πρώτη μέρα στο σχολείο, αντιμετωπίστε το σαν μια γιορτή για όλη την οικογένεια. Κάντε τις απαραίτητες προετοιμασίες και συνοδέψτε το με χαρά στον αγιασμό.
  4. Αν έχει δυσκολία αποχωρισμού, μην το ξεγελάσετε, αλλά εξηγείστε αποφασιστικά πως όλα τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο όπως και οι γονείς πηγαίνουν στη δουλειά τους. Ενθαρρύνετε παράλληλα φιλικές σχέσεις με συμμαθητές του.
  5. Με την επιστροφή στο σπίτι από τον αγιασμό, επιβραβεύστε το παιδί σας (με το αγαπημένο του φαγητό ή μια λιχουδιά).
  6. Τις πρώτες μέρες του σχολείου, να είστε υπομονετικοί, ώστε να του δώσετε την ευκαιρία να προσαρμοστεί και μην προσφέρετε έτοιμες λύσεις. Έτσι το παιδί σας θα μάθει να προσαρμόζεται σε κάθε νέα αρχή στη ζωή του.
  7. Συζητάτε και αφουγκράζεστε πάντα τους εκπαιδευτικούς του παιδιού σας για τις τυχόν δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο σχολείο προκειμένου να το βοηθήσετε.
Το frappeblog.com εύχεται καλή σχολική χρονιά σε όλα τα παιδιά και σε όλους τους γονείς!

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

Αθηνά Τραχήλη: «Έως πρότινος στην Ελλάδα λέγαμε ότι κάθε οικογένεια και ένας άνεργος. Τώρα, δυστυχώς, λέμε κάθε οικογένεια και ένας νέος μετανάστης»

 ΘΕΜΑΤΑ  ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ 

ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟ BRAIN DRAINΗ πρόεδρος των Ελλήνων κτηνιάτρων στον "Εθνικό Κήρυκα"
30/08/2017

Φωτογραφία: ΑΘΗΝΑ ΤΡΑΧΗΛΗ, ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΣΤΟΝ «Ε.Κ.».

Του Ζώη Μαρίνου*


ΜΟΝΤΡΕΑΛ: Η πρόσφατη αναφορά του «Ε.Κ.», στηριγμένη σε μαρτυρίες ομογενών από το Μόντρεαλ, για διόγκωση του ρεύματος νέων μεταναστών από την Ελλάδα προς τον Καναδά προκάλεσε το ενδιαφέρον της προέδρου του Πανελληνίου Κτηνιατρικού Συλλόγου Αθηνάς Τραχήλη.

Η κ. Τραχήλη, σ’ επικοινωνία της με τον «Ε.Κ.», σημείωσε ότι το λεγόμενο brain drain, δηλαδή η φυγή στο εξωτερικό Ελλήνων με σημαντικές περγαμηνές και σπουδές υψηλού επιπέδου, σηματοδοτεί τον «αργό θάνατο της χώρας», με την σημερινή κυβέρνηση είτε ν’ αποσιωπά, είτε να υποβιβάζει την κατάσταση, με στόχο να ενισχύσει την επιχειρηματολογία της ότι τα «πράγματα διορθώνονται στην Ελλάδα» και αναστρέφεται το οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον.
«Η πραγματικότητα είναι ακριβώς αυτή που περιέγραψε ο Ε.Κ. και κατά την γνώμη μου, ίσως, και λίγο χειρότερη», τονίζει η κ. Τραχήλη. Προσθέτοντας ότι η παρατεταμένη ανεργία, η απουσία προοπτικών και η ανασφάλεια που βιώνουν στην πλειονότητα τους οι νέοι επιστήμονες και μη, ωθούν πολλούς εξ αυτών ν’ αναζητήσουν διέξοδο στο εξωτερικό, με πρώτες επιλογές χώρες όπου μπορούν να βρουν συγγενείς, φίλους, συναδέλφους ή, απλώς, μια πρόσκληση για δουλειά με αξιοπρεπείς αποδοχές και επαγγελματική σταθερότητα.
«Έως πρότινος στην Ελλάδα λέγαμε ότι κάθε οικογένεια και ένας άνεργος. Τώρα, δυστυχώς, λέμε κάθε οικογένεια και ένας νέος μετανάστης», σημειώνει η κ. Τραχήλη. Ως πρόεδρος του Πανελληνίου Κτηνιατρικού Συλλόγου και επικεφαλής ενός εκ των τεσσάρων υγειονομικών αντιπροσωπευτικών φορέων της χώρας (οι άλλοι τρεις είναι οι Πανελλήνιοι Σύλλογοι Ιατρών, Οδοντιάτρων και Φαρμακοποιών) η κ. Τραχήλη έχει σαφή εικόνα και για την φυγή χιλιάδων Ελλήνων υγειονομικών στο εξωτερικό από το 2011 και μετά.
Για παράδειγμα, μόνο ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών έχει εκδώσει πάνω από 9.500 πιστοποιητικά σε γιατρούς- μέλη του που αποφάσισαν να φύγουν στο εξωτερικό, από το 2010 έως τα τέλη του 2016. Με κύριο προορισμό την Μεγάλη Βρετανία, χώρες της βόρειας και κεντρικής Ευρώπης αλλά και τις ΗΠΑ ή τον Καναδά.
«Σε ό,τι αφορά στους κτηνιάτρους μπορώ να σας πω ότι τα πιστοποιητικά που έχουμε εκδώσει τα τελευταία χρόνια, για συναδέλφους που επέλεξαν ν’ αναζητήσουν το μέλλον τους εκτός συνόρων, είναι περισσότερα από 350. Και με αυξητική τάση», λέει στον «Ε.Κ.» η κ. Τραχήλη.
Οι περισσότεροι Έλληνες κτηνίατροι επιλέγουν χώρες όπως η Μεγάλη Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Σαουδική Αραβία και το Ντουμπάι, αλλά και χώρες της βόρειας Ευρώπης, εκεί που οι συνθήκες άσκησης της επιστημονικής τους ειδικότητας είναι περισσότερο άνετες – και πιο λογικές…- από το ασφυκτικό περιβάλλον στην Ελλάδα, όπου εισφορές, φόροι και άλλες δαπάνες απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος του πενιχρού εισοδήματος τους.
Η πρόεδρος του Πανελληνίου Κτηνιατρικού Συλλόγου έχει ρίζες από την Αχαΐα και την Αιτωλοακαρνανία. Και έχει καλή γνώση του τι συμβαίνει στις δυο αυτές περιοχές της Δυτικής Ελλάδος.
«Δεν σας το κρύβω. Σχεδόν καθημερινά ακούω, στις πόλεις ή στην ύπαιθρο, για κάποιον που έφυγε ή ετοιμάζεται να φύγει. Τα περισσότερα παιδιά, έχω την αίσθηση, ακολουθούν την προτροπή των γονιών τους που τους λένε ότι υπό τις σημερινές συνθήκες δεν υπάρχει μέλλον στην Ελλάδα. Και αναζητούν, μέσω συγγενών και φίλων στο εξωτερικό, μια πρώτη χείρα βοηθείας έως ότου σταθούν στα πόδια τους εκεί και αποκτήσουν αυτονομία. Γι’ αυτό μου έκανε εντύπωση το ρεπορτάζ σας που πρόβαλε αυτή την πτυχή μέσα από επώνυμες μαρτυρίες ομογενών», λέει η Αθηνά Τραχήλη στον «Ε.Κ.».
Η πρόεδρος του Πανελληνίου Κτηνιατρικού Συλλόγου γεννήθηκε στην Πάτρα το 1966 και κατάγεται από το Γαλατά Αιτωλοακαρνανίας. Το 1984 εισήχθη στην Κτηνιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από όπου έλαβε το πτυχίο της το 1991. Στη συνέχεια έκανε μετεκπαίδευση στη Χειρουργική Κλινική του ΑΠΘ καθώς και στην Κτηνιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μιλάνου Ιταλίας όπου παραλλήλως εργαζόταν και σε ιδιωτική κλινική.
Από το 1994 έως σήμερα διατηρεί ιδιωτικό κτηνιατρείο στην Πάτρα και είναι πρόεδρος των Ελλήνων κτηνιάτρων από το 2005.


________________

Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

Το 1829 έφτασαν με ένα πλοίο, ανάμεσα σε 201 κατάδικους, οι πρώτοι επτά Ελληνες, στην Αυστραλία

Ιστορία, Ελλάδα, Αυστραλία, πειρατές

Κατάδικοι στα χέρια των Αγγλων

codrington-pardon.jpg


Η ελληνική πειρατεία ανθούσε στη Μεσόγειο και προκαλούσε την οργή του Αγγλου ναυάρχου Εντουαρντ Κόδρινγκτον (αριστερά). Δεξιά το διάταγμα της απονομής χάριτος στους Ελληνες καταδικασμένους για πειρατεία (21.12.1836)
γράφει ο Σταύρος Μαλαγκονιάρης

Τα… γενέθλια της ελληνικής κοινότητας της Αυστραλίας θεωρείται ότι είναι στις 29 Αυγούστου, καθώς εκείνη την ημέρα του 1829 έφτασαν με ένα πλοίο, ανάμεσα σε 201 κατάδικους, οι πρώτοι επτά Ελληνες, από τους οποίους οι δύο επέλεξαν αργότερα να μείνουν στη χώρα των καγκουρό για την υπόλοιπη ζωή τους.
Κάποιες πηγές αναφέρουν ότι είχαν προηγηθεί ορισμένα άλλα άτομα, όπως ο Υδραίος καπετάνιος Δαμιανός Γκίκας, που είχε συλληφθεί άδικα από ένα αγγλικό πλοίο για πειρατεία και καταδικάστηκε σε εξορία στο Σίδνεϊ, ή ο Γιώργος Παππάς, που βρέθηκε το 1814 σε αυστραλιανό έδαφος ως μέλος βρετανικού πληρώματος εποικισμού, παντρεύτηκε μια ιθαγενή (Αβορίγινα) και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Σίδνεϊ.
Για κανέναν, όμως, δεν είναι τεκμηριωμένη η άφιξη στην Αυστραλία καθώς δεν υπάρχουν σχετικές εγγραφές. Μόνο ορισμένες αυστραλιανές εφημερίδες του 1900 αναφέρουν ότι υπήρχαν και άλλοι Ελληνες που έφτασαν στην πέμπτη ήπειρο μεταξύ του 1803 και του 1820.
Ετσι, οι πρώτοι Ελληνες που επιβεβαιωμένα αποβιβάστηκαν σε λιμάνι της Αυστραλίας ήταν οι επτά ναυτικοί για τους οποίους υπάρχουν επίσημα στοιχεία από τη στιγμή της σύλληψής τους από τοβρετανικό πλοίο «Γκάνετ» (Gannet), τον Ιούλιο του 1827, έξω από τη Μάλτα.
Ηταν μια χρονιά που η ελληνική πειρατεία ανθούσε στη Μεσόγειο, προκαλώντας την οργή τού μετέπειτα νικητή στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου, του Αγγλου ναυάρχου Εντουαρντ Κόδρινγκτον (Sir Edward Codrington), καθώς η γραφειοκρατική βρετανική Δικαιοσύνη απαιτούσε χρονοβόρες διαδικασίες, που οδηγούσαν τις περισσότερες φορές στην απαλλαγή των συλληφθέντων. Οι επτά Ελληνες ήταν μέλη του πληρώματος της σκούνας «Ηρακλής», με καπετάνιο τον 22χρονο Αντώνη Μανώλη από την Αθήνα (σε ορισμένα αρχεία αναφέρεται ως Αντώνης του Μανώλη, καθώς προφανώς το πατρώνυμο έγινε αργότερα επώνυμο).
Ο Μανώλης περιγράφεται από Αυστραλούς ιστορικούς ως εγγράμματος, ανύπαντρος και προτεστάντης στο δόγμα. Είχε ύψος 1,70-1,75, σκούρα καστανά μάτια και μαλλιά, ενώ είχε και μια κάθετη ουλή στη μύτη.
Οι άλλοι έξι νέοι σε ηλικία ναυτικοί ήταν οι Υδραίοι: Δαμιανός Νίνης, 24 χρόνων, Γκίκας Βούλγαρης, 22 χρόνων, Γιώργης Βασιλάκης, 20 χρόνων, Κωνσταντής Στρομπόλης, 24 χρόνων, Γιώργης Λαρέντζος ή Λαρίτσος, 27 χρόνων, και Νικόλας Παπένδρος ή Παπανδρέας, 20 χρόνων.
Ολοι κατηγορήθηκαν ότι οπλισμένοι με πιστόλια και γιαταγάνια είχαν κουρσέψει, στις 29 Ιουλίου, το βρετανικό εμπορικό μπρίκι «Αλκηστη», που έπλεε ανοιχτά των ακτών της Λιβύης.
Οι πειρατές, αφού αφαίρεσαν όλα τα τιμαλφή, του επέτρεψαν να συνεχίσει το ταξίδι του για την Αλεξάνδρεια χωρίς να πειράξουν το πλήρωμα.
Δύο μέρες αργότερα συνελήφθησαν από το βρετανικό πολεμικό πλοίο και οδηγήθηκαν στη Μάλτα, όπου έμειναν 5 μήνες στη φυλακή περιμένοντας να δικαστούν.
Για κακή τους τύχη, ένας από τους δύο προεδρεύοντες του δικαστηρίου που συνεδρίασε τον Φεβρουάριο του 1828, στη βρετανική τότε Μάλτα, ήταν ο ίδιος ο Κόδρινγκτον, ο οποίος με έγγραφά του τόσο προς την αγγλική όσο και προς την ελληνική κυβέρνηση ζητούσε αυστηρότερα μέτρα και ποινές για την πάταξη της πειρατείας.
Ιστορικοί από τη Μάλτα σημειώνουν σκωπτικά ότι ο Κόδρινγκτον δεν ήταν για τη συγκεκριμένη δίκη ο πιο αντικειμενικός δικαστής.
Ο άλλος ήταν ο δικαστής του Δικαστηρίου του Υποναυαρχείου, Τζον Στόνταρτ.
Σύμφωνα με τα αρχεία της Μάλτας, ένορκοι ήταν τρεις Αγγλοι, τρεις Μαλτέζοι, τέσσερις Σικελοί, ένας Γάλλος και ένας Ισπανός, ενώ τους κρατούμενους υπερασπίστηκε ο «εισαγγελέας των φτωχών», Φραντζέσκο Τορεγιάνι, και την κατηγορία υποστήριξαν οι Τζιοβάνι Βέλα και Γκίο Σαταριάνο.
Στο εδώλιο, εκτός από τους παραπάνω, είχαν καθίσει άλλα δύο άτομα, οι Πέτρος Λαλάχος και Πέτρος Θεοδόσης Μπουφ, οι οποίοι αθωώθηκαν καθώς δεν αναγνωρίστηκαν από κανέναν μάρτυρα.
Η υπεράσπιση υποστήριξε ότι σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο οι κατηγορούμενοι είχαν δικαίωμα να συλλαμβάνουν και να λεηλατούν ένα πλοίο με προορισμό την Αλεξάνδρεια, η οποία είχε καταληφθεί από την Τουρκία και ήταν εχθρική χώρα και σε πόλεμο με την Ελλάδα.
Ομως, ο ισχυρισμός τους ανατράπηκε από τους κατήγορους, οι οποίοι αντέτειναν ότι οι δράστες είχαν πάρει μόνο προσωπικά τιμαλφή και είχαν επιτρέψει να συνεχιστεί το ταξίδι, αφήνοντας τα στρατιωτικά αντικείμενα να παραδοθούν στον… εχθρό.
Μετά από 88 (!) ώρες συζήτησης κεκλεισμένων των θυρών, οι ένορκοι έκριναν αθώους τους δύο κατηγορούμενους και ένοχους τους άλλους επτά, στους οποίους το δικαστήριο επέβαλε την ποινή του θανάτου.
Δεδομένου ότι αμφισβητήθηκε η τυπική εγκυρότητα της διαδικασίας, η κυβέρνηση της Μάλτας απέστειλε όλα τα έγγραφα στο Λονδίνο για περαιτέρω εξέταση. Μέχρι τότε αναστελλόταν η εκτέλεση της ποινής.
Παράλληλα, οι καταδικασθέντες υπέβαλαν αίτηση στον βασιλιά της Αγγλίας Γεώργιο IV για ακύρωση της θανατικής ποινής.
Το αίτημά τους είχε ευνοϊκή αντιμετώπιση κατ’ άλλους επειδή ο γραμματέας των Αποικιών, Ουίλιαμ Χάσκινσον, υποστήριζε το κίνημα για την ανεξαρτησία της Ελλάδος και κατ’ άλλους επειδή το Λονδίνο έκρινε ότι οι Ελληνες θα ήταν πιο χρήσιμοι στο βρετανικό κράτος αν εξορίζονταν στην Αυστραλία για καταναγκαστικά έργα.

Εξόριστοι στη χώρα των καγκουρό


Το βρετανικό πλοίο «Norfolk», κατασκευασμένο το 1804, που μετέφερε τους Ελληνες κρατούμενους στην Αυστραλία.Το ιστιοφόρο χρησιμοποιήθηκε από το 1825 και για 12 χρόνια σε μεταφορές κρατουμένων και επιβατών από την Αγγλία στην Αυστραλία. | 
Η ποινή του θανάτου μετατράπηκε σε ισόβια εξορία για τους τρεις (Αντώνης Μανώλης, Δαμιανός Νίνης και Γιώργης Βασιλάκης) και σε 14 χρόνια εξορίας για τους υπόλοιπους.
Ετσι, στις 23 Μαΐου 1829, επιβιβάστηκαν στο βρετανικό πλοίο «Norfolk», που μετέφερε συνολικά 201 κρατούμενους στην Αυστραλία.
Το κατασκευασμένο το 1804 ιστιοφόρο χρησιμοποιήθηκε από το 1825 και για 12 χρόνια σε μεταφορές κρατουμένων και επιβατών από την Αγγλία για την Αυστραλία και αντίστροφα.
Για το συγκεκριμένο ταξίδι αναχώρησε από το λιμάνι Σπίτχεντ (Spithead), στη νότια Αγγλία, με κυβερνήτη τον Αλεξάντερ Γκρέιγκ, και μετά από ένα επίπονο ταξίδι έφτασε, στις 27 Αυγούστου 1829, στο Πορτ Τζάκσον.
Το προηγούμενο πλοίο που είχε φτάσει λίγες μέρες νωρίτερα με κρατούμενους ήταν το «Αμέρικα» και ίσως γι’ αυτό πολλές από τις εφημερίδες της Αυστραλίας έγραψαν τότε ότι οι Ελληνες πειρατές είχαν φτάσει με εκείνο.
Από τα υπάρχοντα στοιχεία φαίνεται, πάντως, ότι το ταξίδι διάρκειας 91 ημερών του «Νόρφολκ» ήταν από τα ταχύτερα και παρότι υπήρξαν κρούσματα πλευρίτιδας, δυσπεψίας, διάρροιας και οσφυαλγίας, δεν υπήρξε κανένας θάνατος και μόνο ένας στρατιώτης της φρουράς χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο.
Οι κατάδικοι αποβιβάστηκαν από το πλοίο στις 7 Σεπτεμβρίου 1829, αλλά το ενδιαφέρον επικεντρωνόταν στους Ελληνες πειρατές που έφταναν για πρώτη φορά.
Μερικά χαρακτηριστικά δημοσιεύματα τοπικών εφημερίδων είναι τα εξής:
► «The Sydney Gazette and New South Wales Advertiser» (Σάββατο 12/9/1829, σελ. 2):«Μεταξύ των κρατουμένων είναι οκτώ Ελληνες πειρατές, οι οποίοι δικάστηκαν στην Αγγλία και καταδικάστηκαν σε μεταφορά (σ.σ. εννοεί εξορία)».
► «Τhe Sydney Monitor» (Σάββατο 19/9/1829, σελ. 3): «Οκτώ Ελληνες πειρατές έφτασαν σε αυτή την αποικία μεταφερόμενοι με το πλοίο “Αμέρικα” για να ζήσουν (εδώ)».

Δημοσίευμα εφημερίδας της Αυστραλίας (12.9.1829), με την είδηση της άφιξης των Ελλήνων πειρατών. Η αρχική δημοσίευση έκανε αναφορά σε 8 και όχι 7, που έφτασαν με το πλοίο «Αμέρικα» ενώ το όνομα του πλοίου έχει καταγραφεί ως «Νόρφολκ» | 
► «The Australian» (εφημερίδα του Σίδνεϊ, Τετάρτη 16/9/1829, σελ. 3): «Μεταξύ των κρατουμένων έφτασαν, τον τελευταίο καιρό, οκτώ Ελληνες καταδικασμένοι -λόγω πειρατείας- σε μεταφορά σε αυτή την αποικία για όλη τη ζωή τους».
Μετά τις πρώτες μέρες στο Σίδνεϊ, οι επτά Ελληνες τέθηκαν στις υπηρεσίες των αποικιακών αρχών, οι οποίες τους καταμέρισαν σε διάφορες εργασίες.

Ο καπετάνιος Αρθουρ Φίλιπ σε έπαρση της βρετανικής σημαίας στο Sydney Cove το 1788, σε ήδη κατεχόμενη γη | 
Ο Αντώνης Μανώλης και ο 20χρονος Υδραίος Νικόλας Παπένδρος ή Παπανδρέας είχαν οριστεί να εργάζονται στα αγροκτήματα του Ουίλιαμ Μακ Αρθουρ.
Φαίνεται ότι εκεί αξιοποιήθηκαν στην καλλιέργεια του αμπελιού, την οποία γνώριζαν καλά, και σύμφωνα με περιγραφές ανέπτυσσαν τα αμπέλια σε «καφασωτά», «όπως γινόταν στην Πελοπόννησο».
Ωστόσο, κάποιος από τους δύο, δεν έχει διευκρινιστεί ποιος, επιχείρησε, τον Μάρτιο του 1831, να δραπετεύσει τρυπώνοντας στο μπρίκι «Ουέλινγκτον». Ομως, έγινε αντιληπτός από τον κυβερνήτη και παραδόθηκε στην Αστυνομία.
Ο ίδιος είχε ισχυριστεί ότι πήγε στο πλοίο για να δει έναν φίλο, με τον οποίο ήπιαν κάποιο ποτό, κάπνισαν ένα πούρο και ζαλίστηκαν, με αποτέλεσμα να έφευγε παρά τη θέλησή του [Πηγή: «The Sydney Gazette», Πέμπτη 24 Μαρτίου 1831].
Σε ένα άλλο αγρόκτημα, του Βρετανού γραμματέα της Αποικίας, Αλεξάντερ Μακ Λέι, είχε διατεθεί ο Γκίκας Βούλγαρης.
Οπως οι παραπάνω, είχε αναπτύξει την καλλιέργεια του αμπελιού αλλά και της ελιάς. Αλλωστε, το κλίμα ευνοούσε και τα δύο.
Οι υπόλοιποι είχαν διατεθεί σε άλλες εργασίες, κυρίως σε Βρετανούς αξιωματούχους, όπως ο Τζορτζ Ντρούιτ, στρατιωτικός από τους πρωτοπόρους αποίκους, στον οποίο παραχωρήθηκε ο Γιώργης Λαρέντζος ή Λαρίτσος, ο υπίλαρχος της Εφιππης Αστυνομίας Λ. Μακάλιστερ, στον οποίο παραχωρήθηκε ο Γιώργης Βασιλάκης κ.ά.
Ενας, ο Δαμιανός Νίνης, εργάστηκε στον χώρο αποβίβασης και επιβίβασης του λιμανιού.
Ολοι εργάζονταν χωρίς αμοιβή, μόνο για το φαγητό και τον ύπνο τους. Στην ουσία, δηλαδή, εξέτιαν καταναγκαστικά έργα, με την αυστηρότητα στη διαβίωσή τους να εξαρτάται από τη βούληση του αφεντικού-ιδιοκτήτη τους.

Sydney Gazette 24.3.1831. Αυστραλιανή εφημερίδα δημοσιεύει την είδηση με την απόπειρα απόδρασης ενός Ελληνα από τους 7 καταδικασθέντες για πειρατεία | 
Ομως, με τη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την επιστροφή τους στην πατρίδα.
Ο υπουργός Εξωτερικών Σπυρίδων Τρικούπης χειρίστηκε προσωπικά το θέμα και ζήτησε από το Λονδίνο την απονομή χάριτος και την επιστροφή των Ελλήνων που καταδικάστηκαν στη Μάλτα.
Το 1836 ο Αγγλος πρωθυπουργός λόρδος Πάλμερστον συμφώνησε να επιστρέψουν εφόσον η ελληνική κυβέρνηση κάλυπτε το κόστος της μεταφοράς τους, που ανήλθε σε 4.921 δραχμές, σημαντικό ποσό για την εποχή.
Στις 19 Δεκεμβρίου 1836 δημοσιεύτηκε από τη Γραμματεία της Αποικίας η επίσημη απονομή χάριτος και για τους επτά Ελληνες.
Ωστόσο, δύο από αυτούς, ο Αντώνης Μανώλης και ο Γκίκας Βούλγαρης, αποφασίζουν να παραμείνουν για πάντα στη νέα πατρίδα τους.
Οι άλλοι πέντε πήραν ως αμοιβή 12 λίρες ο καθένας για ρούχα και άλλα αναγκαία είδη και ξεκίνησαν για την επιστροφή, για να φτάσουν στην Αγγλία τον Μάρτιο του 1837.
Οι δύο που παρέμειναν στην πέμπτη ήπειρο είχαν διαφορετικές διαδρομές.
Ο πρώην πια καπετάνιος, το 1854, σε ηλικία 50 χρόνων, πήρε την αυστραλιανή υπηκοότητα και έγινε ο πρώτος Ελληνας που πολιτογραφήθηκε Αυστραλός.
Σε ένα πιστοποιητικό πολιτογράφησης, που εκδόθηκε τον Φεβρουάριο του 1854, αναφέρεται ως παλιός ναυτικός και νυν εργάτης, που κατάγεται από την Αθήνα και κατοικεί στο Πίκτον, μια συνοικία στα νοτιοδυτικά του Σίδνεϊ.
Εκεί έμεινε και εργάστηκε ως κηπουρός μέχρι τον θάνατό του, στις 22 Σεπτεμβρίου του 1880, σε ηλικία 76 ετών (γεννήθηκε στην Αθήνα το 1804).
Ο Γκίκας Βούλγαρης είχε καλύτερη τύχη. Απέκτησε περιουσία, έγινε Αυστραλός υπήκοος το 1861 και άλλαξε το όνομά του σε Τζίγκερ.
Παντρεύτηκε μια νεαρή Ιρλανδή και απέκτησε 10 παιδιά και 52 εγγόνια. Οι απόγονοί του φτάνουν μέχρι τις μέρες μας, έχουν όμως πλέον ενταχθεί στην ιρλανδική και την καθολική κοινότητα.
Την πρώτη αυτή ομάδα των Ελλήνων ακολούθησαν πολλοί ναυτικοί που εγκατέλειψαν τα πλοία τους για να βρουν καλύτερη τύχη στην αχανή ήπειρο.
Ωστόσο, αυτοί οι δύο θεωρούνται οι… ιδρυτές της ελληνικής κοινότητας.
Το 1880 υπήρχαν στην Αυστραλία περίπου 150 Ελληνες. Στην πρώτη επίσημη απογραφή του 1891, βρέθηκε ότι ζούσαν εκεί 482.

Από το χαρέμι του γιου του Αλή Πασά η πρώτη Ελληνίδα φτάνει στην Αυστραλία


Η Αικατερίνη-Γεωργία Πλέσσου | 
Πηγή: Ελληνική Κοινότητα της Μελβούρνης
Η πρώτη Ελληνίδα που εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αυστραλία και ήταν ταυτόχρονα ο πρώτος «ελεύθερος» Ελληνας οικιστής ήταν η Αικατερίνη-Γεωργία Πλέσσου, ( Πηγή: Ελληνική Κοινότητα της Μελβούρνης) από το χωριό Πλεσιβίτσα (σημερινό Πλαίσιο) Θεσπρωτίας.
Η Πλέσσου έφτασε, στις 28 Σεπτεμβρίου 1835, στη μακρινή ήπειρο μαζί με τον Αγγλο σύζυγό της, Τζέιμς Χένρι Κρούμερ (James Henry Crummer, 1792-1867) και τα πέντε παιδιά που είχαν αποκτήσει μέχρι τότε.
Η Αικατερίνη-Γεωργία είχε γεννηθεί το 1809 ή το 1810. Ο πατέρας της, Γιώργος, που ήταν έμπορος από τις Σέρρες, ταξίδευε συχνά και έτσι η 14χρονη μητέρα της, Βασιλική, μεγάλωνε μόνη τα δύο μικρά παιδιά της, την Αικατερίνη και την Κωστούλα.
Η Βασιλική ήταν πανέμορφη. Την είδε ο γιος του Αλή Πασά, Μουχτάρ, την ερωτεύτηκε και την πήρε στο χαρέμι του.
Απείλησε, μάλιστα, τον σύζυγό της να μην την ξαναπλησιάσει γιατί θα τον σκότωνε.
Η Κατερίνα όσο μεγάλωνε γινόταν όλο και πιο όμορφη. Ο γιος του Αλή Πασά άρχισε να γλυκοκοιτάζει και αυτήν, με αποτέλεσμα η μάνα της να αρραβωνιάσει εσπευσμένα τη δωδεκάχρονη κόρη της με τον γιατρό του Αλή Πασά, τον Ιωάννη Κωλέττη, μετέπειτα πρωθυπουργό της Ελλάδας.
Ο αρραβώνας διαλύθηκε όταν πέθανε ο Αλή Πασάς (1822) και η Κατερίνα βρέθηκε στο Μεσολόγγι. Εκεί γνώρισε τον λόρδο Βύρωνα και έκαναν στενή παρέα.
Πιστεύεται ότι ήταν από τους τελευταίους ανθρώπους που τον είδαν εν ζωή.
Μετά την Εξοδο του Μεσολογγίου (Απρίλιος 1826), η νεαρή κοπέλα περιπλανήθηκε αρκετά και βρέθηκε στο νησάκι Κάλαμος, κοντά στις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας, που τελούσε υπό αγγλική κυριαρχία.
Εκεί γνώρισε και παντρεύτηκε, το 1827, τον διοικητή της βρετανικής φρουράς του νησιού και βετεράνο της μάχης του Βατερλό, Τζέιμς Κρούμερ.
Το ζευγάρι ταξίδεψε σε διάφορες περιοχές λόγω του επαγγέλματος του αξιωματικού, ώσπου η χώρα του τον έστειλε να υπηρετήσει στην Αυστραλία.
Στις 28 Σεπτεμβρίου 1835, η Πλέσσου με τον σύζυγό της και τα παιδιά τους φτάνουν στο Σίδνεϊ με ένα πλοίο που μεταφέρει 300 κατάδικους και γίνεται η πρώτη Ελληνίδα έποικος στο Νιουκάστλ.
Στην Αυστραλία θα γεννηθεί το έκτο παιδί τους. Απέκτησαν συνολικά έντεκα παιδιά, εκ των οποίων έζησαν τα έξι.
Η Κατερίνα Πλέσσου έζησε ήρεμα αλλά σχετικά φτωχικά στην Αυστραλία, αφού στην κατοχή της η οικογένεια είχε μόνο ένα μικρό αγρόκτημα και τον στρατιωτικό μισθό του συζύγου.
Μετά τον θάνατο του συζύγου της, το 1864, η Αικατερίνη μετακόμισε στο Σίδνεϊ, όπου ήδη είχε εγκατασταθεί ο γιος της, Χένρι.
Μαζί έμειναν μέχρι τον θάνατό της, στις 8 Αυγούστου του 1907, σε ηλικία περίπου 98 ετών.

Μια πολυεθνική δύναμη στο κυνήγι των Ελλήνων πειρατών

Το οχυρωμένο νησάκι της Γραμβούσας όπου είχαν καταφύγει Ελληνες επαναστάτες είχε εξελιχτεί κατά τους ξένους αλλά και την ελληνική κυβέρνηση σε άντρο πειρατών | 
Τα πρώτα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 η πειρατεία παρέμενε μια μεγάλη μάστιγα για τη Μεσόγειο.
Οι κουρσάροι από την Μπαρμπαριά (Αλγερία) συνέχιζαν να λεηλατούν πλοία και παράλια κατά μήκος της αφρικανικής ακτής.
Στην κεντρική και την ανατολική Μεσόγειο δρούσαν Ιταλοί πειρατές από τη Νάπολη και την περιφέρεια του Πεδεμόντιου (Piemonte) με πρωτεύουσα το Τορίνο, Ισπανοί, αλλά και Ελληνες.
Η πειρατική δράση των Ελλήνων είχε ξεκινήσει από πολύ νωρίτερα. Ομως, γι’ αυτήν έχουν διασωθεί ελάχιστα στοιχεία και αυτά προέρχονται από κείμενα ξένων περιηγητών, από τα οποία μάθαμε και για τη δράση της θρυλικής «Μαύρης Μοίρας». Η φήμη των Ελλήνων πειρατών ήταν πολύ μεγάλη και είχε φτάσει μέχρι τη μακρινή Αυστραλία πολύ πριν φτάσουν εκεί οι πρώτοι Ελληνες.
Από κείμενα περιηγητών μαθαίνουμε ότι κατά τον 17ο και τον 18ο αιώνα, «άντρα» πειρατείας ήταν η Ιος (γνωστή τότε και ως «μικρή Μάλτα») και η βενετοκρατούμενη ώς το 1715 Τήνος.
Υπάρχει ακόμη η ιστορία του Μήλιου πειρατή Γιάννη Κάψη, που κατάφερε να βασιλέψει για τρία χρόνια (1677-1680) στο νησί του.
Ο Κάψης διατηρούσε φρουρά από 50 σωματοφύλακες, ενώ εκτελούσε και χρέη δικαστή. Με τη συμπεριφορά του κέρδισε τη συμπάθεια και την υποστήριξη των συμπατριωτών του -όπως και του καθολικού επισκόπου του νησιού- αλλά η ηγεμονία του κράτησε μόνο τρία χρόνια, αφού τουρκική δύναμη αποτελούμενη από τρεις γαλέρες κατόρθωσε με δόλο να τον αιχμαλωτίσει και να τον στείλει στην Υψηλή Πύλη για αποκεφαλισμό.
Εξαιρετικές επιδόσεις στην πειρατεία είχαν και οι Μανιάτες. Απομονωμένοι γεωγραφικά στις απόκρημνες ακτές τους, λεηλατούσαν όποιο καράβι ξέπεφτε στην περιοχή τους παρασυρμένο από ανέμους και γι’ αυτό έλαβαν το προσωνύμιο «ναυαγιστές».
Ομως, συχνότατα «κούρσευαν» και τους γειτονικούς τους τόπους χωρίς να κάνουν διακρίσεις ανάμεσα σε χριστιανούς και μουσουλμάνους.
Οι δραστηριότητές τους έφταναν και στην αγοραπωλησία σκλάβων, με κυριότερο κέντρο το Οίτυλο, που πολλοί τότε αποκαλούσαν και «μεγάλο Αλγέρι».
Ο πιο γνωστός Μανιάτης πειρατής στα τέλη του 17ου αιώνα ήταν ο Λυμπεράκης Γερακάρης, άνθρωπος χωρίς αρχές και ηθική, που άλλοτε ενεργούσε υπερασπιζόμενος τα τουρκικά συμφέροντα και άλλοτε τα ενετικά.
Εκείνα τα χρόνια, αναλαμβάνει δράση στη Μεσόγειο μια ισχυρή δύναμη από πολεμικά πλοία της Ολλανδίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας, δηλαδή κάτι παρόμοιο με την πολυεθνική δύναμη που περιόρισε τη σύγχρονη πειρατεία στη Σομαλία.
Οι δυνάμεις εκείνες εξόρμησαν πάνω από 20 φορές με επιτυχία εναντίον πειρατικών άντρων καταφέρνοντας να περιορίσουν την πειρατεία αλλά όχι και να την εξαλείψουν.
Ετσι, το 1807 εμφανίστηκε η περίφημη «Μαύρη Μοίρα», ένας στολίσκος πειρατικών σκαφών που ήταν βαμμένα μαύρα και τα πανιά τους είχαν σκούρο χρώμα.
Ο στολίσκος συγκροτήθηκε από αρματολούς της περιοχής του Ολύμπου και ορισμένους Μακεδόνες και Θεσσαλούς, μεταξύ των οποίων οι πρώτοι καπετάνιοι Γιάννης Σταθάς και Νικοτσάρας.
Σε αυτούς προστέθηκαν Υδραίοι, Σπετσιώτες και άλλοι νησιώτες, που με ορμητήριο τις Σποράδες λεηλατούσαν μόνο πλοία με τουρκική σημαία.
Ο περιηγητής Couzineri (Voyage dans le Macedoine, I, σελ. 74) γράφει ότι η «Μαύρη Μοίρα» αποτελούνταν από εβδομήντα πλοία διαιρεμένα σε δέκα μοίρες που αποκαλούνταν ταϊφέδες.
Κάθε μοίρα έφερε το όνομα της περιοχής των αρματολών που επέβαιναν σ' αυτήν (Μοριάς, Ρούμελη, Βάλτος, Ολυμπος, Σκιάθος, Νάουσα, Κασσάνδρα κ.λπ.).
Τον Νοέμβριο του 1808 ο τουρκικός στόλος έκανε επίθεση στη βάση της «Μαύρης Μοίρας» αλλά υπέστη συντριπτική ήττα.
Ετσι, οι Τούρκοι άλλαξαν τακτική και έδωσαν αμνηστία στους πειρατές. Τότε, οι νησιώτες γύρισαν στα νησιά τους, οι αρματολοί στα αρματολίκια τους και η «Μαύρη Μοίρα» διαλύθηκε.
Με την έναρξη της Επανάστασης του 1821, η πειρατεία εντείνεται, αφού στη συνείδηση του υπόδουλου Ελληνα ήταν μια πράξη «νομιμοποιημένη», καθώς ήταν συνυφασμένη με την «αντάρτικη επίθεση» ή την «αυτοάμυνα» απέναντι σε εχθρικά πλοία.
Οι πειρατές είχαν τα ορμητήριά τους σε αθέατους βραχώδεις όρμους.
Από τα τέλη του 18ου αιώνα ένα τέτοιο ορμητήριο ήταν η Κέρος, ένα μικρό νησάκι κοντά στα Κουφονήσια, τα οποία είχε καταλάβει ένας από τους μεγαλύτερους πειρατές των Κυκλάδων, ο Τουρκοδημήτρης, ένας Ελληνας από την Αργολίδα που είχε σχέσεις με τους Μανιάτες πειρατές και είχε ασπαστεί τον μουσουλμανισμό.
Από τότε και για πολλά χρόνια, η Κέρος αποτέλεσε το ορμητήριο του Τουρκοδημήτρη. Από εκεί ξεκινούσε με το πλοίο του για να ληστέψει τα γειτονικά νησιά και εκεί έκρυβε τα λάφυρά του.
Ενα άλλο ορμητήριο πειρατών ήταν η Γραμβούσα, το πρώτο κομμάτι της Κρήτης που απελευθερώθηκε, το 1825, από τους Τούρκους.
Εξαιτίας όμως των πολύ δύσκολων συνθηκών διαβίωσης, οι Γραμβουσιανοί επιδόθηκαν συστηματικά στην πειρατεία, κουρσεύοντας αδιακρίτως όλα τα περαστικά πλοία μεταξύ Γραμβούσας και Αντικυθήρων, γεγονός που ξεσήκωσε την κοινή γνώμη της Ευρώπης κατά των πειρατών.
Μόνο το καλοκαίρι του 1827 είναι καταγεγραμμένες περισσότερες από 27 ελληνικές πειρατείες!
Ετσι, στις 8 Οκτωβρίου 1827, ημέρα έναρξης της Ναυμαχίας του Ναβαρίνου, οι τρεις ναύαρχοι, Κόδρινγκτον, Δεριγνύ και Εϊδεν, με έγγραφό τους προς την Ελληνική Διοίκηση, εξέφραζαν την αγανάκτησή τους για την πειρατική δράση ελληνικών καταδρομικών και ζητούν να ληφθούν μέτρα «διά να εμποδίσωμεν την κλεψιάν της θαλάσσης» [Πηγή: ΓΑΚ/Αρχεία Ν. Σάμου/Φάκελος Γ3. Διάφορα έγγραφα περιόδου Επανάστασης (1821-1834)/ Φάκελος 001, Τεκμήριο 030].

Εγγραφο των ναυάρχων Κόδρινγκτον, Δεριγνύ και Εϊδεν, με το οποίο ζητάνε από την «Ελληνική Διοίκηση» να πάρει μέτρα για την αντιμετώπιση της πειρατείας | 
Για την αντιμετώπιση του προβλήματος αποφασίστηκε να συνοδεύονται στη Μεσόγειο εμπορικά πλοία από πολεμικά της Αγγλίας και άλλων κρατών, συμπεριλαμβανομένων και ναυτικών αποσπασμάτων των ΗΠΑ! Κάτι σαν τον… πρόγονο του 6ου στόλου… [Πηγή: P. M. Swartz, U.S. Greek Naval Relations Begin: Antipiracy Operations in the Aegean Sea, Virginia 2003].
Αυτό οδήγησε σε αθρόες συλλήψεις αλλά χωρίς καταδίκες, κυρίως λόγω της βρετανικής νομοθεσίας την οποία ακολουθούσε η Μάλτα.
Σύμφωνα με αρχεία της Μάλτας, το 1827 κρατούνταν στις φυλακές αυτού του νησιού 126 Ελληνες ύποπτοι για πειρατεία, χωρίς να υπάρχει ούτε μια καταδίκη! [Πηγή: G.J. Pitcairn Jones, Piracy in the Levant, The Navy Records Society, σελ. 111-113].
Από τα υπάρχοντα στοιχεία φαίνεται ότι ο Ελληνας πειρατής είχε συγκεκριμένη φορεσιά.
Ο Μπέντζαμιν Ντισραέλι, Αγγλος πολιτικός, που διετέλεσε δύο φορές πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, περηφανευόταν ότι είχε φορέσει, το 1831, στη Μάλτα, τη φορεσιά Ελληνα πειρατή.
«Θα έπρεπε να με δείτε με το κοστούμι ενός Ελληνα πειρατή: ένα κόκκινο πουκάμισο με ασημένια καρφιά τόσο μεγάλα όσο τα σελίνια (σ.σ. αγγλικό νόμισμα), ένα τεράστιο κασκόλ για ζώνη, γεμάτη από πιστόλια και μαχαίρια, κόκκινες παντόφλες, σακάκι και παντελόνι» [D. Sultana, Benjamin Disraeli in Spain, Malta and Albania, Tamesis 1976, σελ. 42].

Οι Ελληνες πειρατές όπως τους φαντάζονταν οι ξένοι | 
Η φήμη των Ελλήνων πειρατών είχε φτάσει ακόμα και στη μακρινή Αυστραλία, με τον αποικιακό Τύπο να δημοσιεύει πολλά ρεπορτάζ για τα ελληνικά πειρατικά πλοία.
Σε ένα απ’ αυτά, η εφημερίδα «The Sydney Gazette and New South Wales Advertiser» (24/2/1827, σελ. 4) δημοσίευε ρεπορτάζ για τους Ελληνες πειρατές, δυόμισι ολόκληρα χρόνια πριν φτάσουν εκεί οι πρώτοι Ελληνες.
Την παραπάνω μέρα, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα έγγραφο του μαρκησίου Ντε Παουλούτσι, διοικητή του αυστριακού στόλου, προς τους προύχοντες της Υδρας, με το οποίο τους διαβεβαίωνε ότι πρόθεση των Αυστριακών «δεν είναι να παρενοχλούν ελληνικά σκάφη που ασχολούνται με το εμπόριο ούτε εκείνα που είναι οπλισμένα για πόλεμο, εφόσον δεν επιδιώκουν τη λεηλασία εμπορευμάτων ή την αφαίρεση πυρομαχικών».
Γι’ αυτό, ζητούσε τα σκάφη να επιδεικνύουν τα χαρτιά τους, ώστε να αποσαφηνίζονται οι προθέσεις τους.
Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, οι Υδραίοι απάντησαν ότι δεν μπορούσαν να αποδεχτούν το αίτημα των Αυστριακών (!) και παρέπεμψαν το θέμα στην ελληνική κυβέρνηση.
Το φαινόμενο της πειρατείας εξαλείφθηκε οριστικά από τα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσης της Ελλάδας, όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας πήρε μέτρα οικονομικής στήριξης των νησιωτών ώστε να μην καταφεύγουν στην πειρατεία και ανέθεσε την αντιμετώπισή της στον Υδραίο ναύαρχο Ανδρέα Μιαούλη.
Ο Μιαούλης πραγματοποίησε σε μικρό χρονικό διάστημα πολλές επιχειρήσεις εναντίον των πειρατών του Αιγαίου, σε κάποιες περιπτώσεις σε συνεργασία με τους στόλους της Αγγλίας και της Γαλλίας, και βύθισε δεκάδες πειρατικά πλοία.
Σε μια από τις επιθέσεις του κανονιοβόλησε και το πειρατικό πλοίο του Τουρκοδημήτρη στην Κέρο.
Το ίδιο διάστημα (1828) με συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης, οι στόλοι Αγγλίας και Γαλλίας κατέλαβαν το κάστρο της Γραμβούσας και εξεδίωξαν τους πειρατές. Με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου, η Κρήτη παρέμεινε στους Τούρκους.
Το τελευταίο μεγάλο επεισόδιο ελληνικής πειρατείας που είναι καταγεγραμμένο στα αρχεία της Μάλτας αφορούσε τη διπλή επίθεση σε μια σκούνα και ένα εμπορικό, τον Δεκέμβριο του 1828, στον κόλπο της Κασσάνδρας, από την ομάδα των Θοδωρή Πορταρίνου, Δημήτρη Πέτικα, Γιάννη Γιωργή και Γιάννη Μαριανόπουλου ή Μαριανόπολο.
Δύο χρόνια αργότερα (1830), οι Γάλλοι κατέλαβαν την Αλγερία, βάζοντας τέλος στη μακραίωνη δράση των Μπαρμπαρέζων πειρατών.
Από τους τελευταίους μεγάλους πειρατές που έδρασαν στις Σποράδες ήταν ο Ολύμπιος Καραμήτσος, με 12μελή συμμορία.
 Πηγές
 

1) Giovanni Bonello «Pirates in the early British era: The Malta Connections», The Malta Historical Society, 2010, σελ. 295-321.
2) New South Wales. State Archives & Records/ Background to Greek migration
3) Γενικά Αρχεία του Κράτους

_________________

Τρίτη 22 Αυγούστου 2017

Στο Christinas γιόρτασε τα γενέθλιά του ο Dr. Φούσιας

ΤΟΡΟΝΤΟ // ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ
  Sunday, August 20, 2017


Στο εστιατόριο Christinas της Danforth γιόρτασε τα γενέθλιά του ο γιατρός κ. Φούσιας, σε στενό οικογενειακό και φιλικό του κύκλο.
Ο κ. Φούσιας δεν παρέλειψε να συμμετάσχει στο γλέντι, τραγουδώντας ο ίδιος διάφορα παλιά τραγούδια, συνοδευόμενος από τους μουσικούς του Christinas, Σάντρο και Νίκο Λουκάκο.
Του ευχόμαστε έστω και με μια ημέρα καθυστέρηση, χρόνια καλά, πολύχρονος και υγιής πάντα!
~~~~~~~~~
(σ.σ. η φωτογραφία είναι από παλιότερο γλέντι σε άλλο μαγαζί, ξανά παρέα με τον Νίκο Λουκάκο και είναι δανεισμένη για τις ανάγκες του άρθρου από το διαδίκτυο, via Google Search)

Κυριακή 6 Αυγούστου 2017

The Cyprus News: ΑΘΑΝΑΤΟΙ ... ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ...

The Cyprus News: ΑΘΑΝΑΤΟΙ ... ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ...: Κωνσταντίνος Κυπριανού στιχουργός. ΛΕΥΚΩΣΙΑ   

    ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ ...ΑΘΑΝΑΤΟΙ     
   15 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974 ...

Πάμε για τις καλοκαιρινές μας διακοπές στην Κύπρο


Παρασκευή 4 Αυγούστου 2017

Βίαιος Αύγουστος: Τα πογκρόμ εναντίον ελλήνων μεταναστών στο Τορόντο (1918)

ΙΣΤΟΡΙΚΑ

 
  
Από 2 έως 5 Αυγούστου 1918, όχλος 50.000 βετεράνων και πολιτών διαδήλωσαν
 στους δρόμους του Τορόντο, λεηλατώντας και καταστρέφοντας τις ελληνικές 
επιχειρήσεις (Ειδικές Συλλογές, University of Washington Libraries).

ΠΗΓΗ: imerodromos

Τον Αύγουστο του 1918, 10.000 Καναδοί βετεράνοι του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου μαζί με ένα πλήθος 40.000 «πατριωτών» Καναδών, εξαπέλυσαν πογκρόμ σε βάρος των Ελλήνων μεταναστών του Τορόντο.
Οι Ελληνες, τους οποίους οι Καναδοί αποκαλούσαν Slackers (τεμπέληδες – φυγόστρατοι), ήταν κυρίως ιδιοκτήτες εστιατορίων ή δούλευαν σαν μάγειροι, ψήστες, σερβιτόροι ή υπάλληλοι εμπορικών καταστημάτων. Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η Ελλάδα παρέμεινε ουδέτερη, με αποτέλεσμα οι Ελληνες του Καναδά να μην κατατάσσονται στον ελληνικό στρατό, οι δε Καναδάς να μην προσλαμβάνει στο δημόσιο τους Ελληνες από φόβο μήπως τελικά η Ελλάδα μπει στον πόλεμο με τη πλευρά της Γερμανίας.

Από τη διαμαρτυρία των βετεράνων πολέμου στο Τορόντο, 1918
Στις 2 Αυγούστου χιλιάδες βετεράνοι του πολέμου είχαν προγραμματίσει το συνέδριο του Μεγάλου Συνδέσμου Βετεράνων Πολέμου στο Τορόντο για την αντιμετώπιση των οξυμένων προβλημάτων που αντιμετώπιζαν γυρνώντας από το μέτωπο, ανάπηροι, ταλαιπωρημένοι και σε άθλια κατάσταση. Για αυτή τους τη κατάσταση πολύ εύκολα θεώρησαν υπεύθυνους τους Slackers Ελληνες.
Η αφορμή δόθηκε την προηγούμενη μέρα, όταν ένας ανάπηρος βετεράνος, ο Κλόντ Κλιντερνάι (Claude Cludernay) μεθυσμένος μπήκε στο ελληνικής ιδιοκτησίας White City Café, στην Yonge Street, προκάλεσε καυγά και χτύπησε έναν σερβιτόρο, ο οποίος τον πέταξε έξω από το μαγαζί και κάλεσε την αστυνομία.
Ο Κλιντερνάι συνελήφθη και πέρασε το βράδυ του στο αστυνομικό τμήμα. Την άλλη μέρα επέστρεψε στο Καφέ για να ζητήσει συγγνώμη.
Το επεισόδιο όμως δεν έληξε εκεί. Η αφορμή είχε βρεθεί. Ο «Βίαιος Αύγουστος» είχε ήδη ξεκινήσει. Για τις επόμενες 4 μέρες (2 – 5 Αυγούστου 1918) 50.000 πολίτες του Τορόντο εξαπέλυσαν πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων και των επιχειρήσεών τους. Η περιοχή που περικλείεται από τις οδούς Jarvis, Yonge, Carleton και Dundas παραδόθηκε στους βάνδαλους που κατέστρεφαν ότι έβρισκαν μπροστά τους.
Το ανθρωποκυνηγητό και ο ξυλοδαρμός των Ελλήνων ξεκινούσε το πρωί και σταματούσε στις 3 τα ξημερώματα. Το White City Café καταστράφηκε τελείως, δεκάδες άλλες επιχειρήσεις λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν.
Η περιφερειακή εθνοφυλακή και η αστυνομία όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούσε χωρίς να επεμβαίνει.
Το ανθελληνικό πογκρόμ, ο «Βίαιος Αύγουστος» τέλειωσε στις 6 Αυγούστου, αφήνοντας πίσω του αδιευκρίνιστο αριθμό νεκρών, εκατοντάδες τραυματίες και ζημιές σε ελληνικές περιουσίες και σπίτια ύψους 1.250.000 δολαρίων. Κανένας Ελληνας δεν αποζημιώθηκε ποτέ για τις ζημιές με πρόσχημα διαφορές που υπήρχαν ανάμεσα στην ελληνική την καναδική και την βρετανική κυβέρνηση...
  
από: Ταξική Πτέρυγα