~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Οι ’Ελληνες…δέχονται όλους τους αδικημένους ξένους και όλους τους εξωρισμένους από την πατρίδα των δι’ αιτίαν της Ελευθερίας». Ρήσεις του Ρήγα Βελεστινλή
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

!!

!!
Άνθρωποι και Φύση πάνω από τα κέρδη

~


Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει.

Bertolt Brecht, 1898-1956, Γερμανός συγγραφέας

Η Φωτό Μου

Καθημερινά... με τον Πάνο Αϊβαλή // Επικοινωνία στο email: kepeme@gmail.com

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΕΛΛΑΔΑ - ΜΝΗΜΕΙΑ - Αρχαιολογικοί χώροι - Ελληνικός Πολιτισμός - "Η συμφιλίωση των πολιτισμών περνά μέσα από την οικουμενικότητα της Παιδείας"
.................................................................~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Τελευταίες Ειδήσεις

Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017

Ελληνίδα μαθήτρια πρώτευσε στον διαγωνισμό γλωσσών της Ραδιοφωνίας SBS

ΕΙΔΗΣΕΙΣ

(SBS Greek)
Πρόκειται για την Ειρήνη Βεργάκη που δικαιολογώντας γιατί μαθαίνει την Ελληνική γλώσσα την  χαρακτήρισε ως «μητέρα που έχει γεννήσει χίλιες άλλες». Πήρε το πρώτο βραβείο στην ηλικιακή ομάδα 8 έως 12 ετών.
Η νεαρή μαθήτρια, που οσονούπω συμπληρώνει τα 12 χρόνια της, παρακολουθεί Ελληνικά κάθε Σάββατο στα σχολεία της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης. Μετανάστευσε δε με την οικογένειά της στην Αυστραλία πριν από τριάμισι χρόνια περίπου.
Ο διαγωνισμός της Ραδιοφωνίας SBS διοργανώθηκε φέτος για δεύτερη συνεχή χρονιά. Έλαβαν μέρος χιλιάδες μαθητές και μαθήτριες από σχολεία όλης της Αυστραλίας. «Στόχος ήταν να ενθαρρυνθεί αλλά και να γιορτασθεί η αγάπη για την μάθηση γλωσσών στην Αυστραλία», όπως επεσήμανε η διευθύντρια τoυ σταθμού Mandi Wicks.
Οι νικητές ανακοινώθηκαν σήμερα στο πλαίσιο εκδήλωσης στις κεντρικές εγκαταστάσεις του οργανισμού SBS στο προάστειο Artarmon του Σύδνεϋ με την παρουσία των τεσσάρων νικητών στις ισάριθμες κατηγορίες, του ομοσπονδιακού υπουργού Παιδείας, Simon Birmingham, του Διευθύνοντος Συμβούλου του SBS, Michael Ebeid, διευθυντών σχολείων, εκπροσώπων κοινωνικών και εκπαιδευτικών φορέων και μελών του προσωπικού του SBS.
Οι νικητές στις τέσσερις κατηγορίες είναι:
Junior Category 4-7: Percy Page – Κινεζικά (Mandarin)
Junior Category 8-12:  Ειρήνη Βεργάκη - Greek
Secondary Primary Category 13-15: Anjali D'Cunha - Σουηδικά 
Senior Category 16-18: Celina Bugara - Πολωνικά
Όσοι και όσες έλαβαν μέρος κλήθηκαν να απαντήσουν στο ερώτημα «Τι σημαίνει για εσάς να μαθαίνετε μία άλλη γλώσσα».
Στην κριτική επιτροπή, πέραν της διευθύντριας του σταθμού συμμετείχαν ο παρουσιαστής του Pop Asia, Andy Trieu, η παρουσιάστρια ποδοσφαιρικών εκπομπών, Lucy Zelic και ο τραγουδιστής Isaiah.


Οι νικητές με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο του SBS, Michael Ebeid, τη διευθύντρια της ραδιοφωνίας Mandi Wicks και τον ομοσπ. υπουργό Παιδείας, Simon Birmingham (SBS Greek)


___________

Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

Βιέννη: όπου εμφανίστηκε για πρώτη φορά η ελληνική γλώσσα

ΘΕΜΑΤΑ

Δεδομένης της μεγάλης μετανάστευσης των Ελλήνων στην περιοχή, η αυστριακή πρωτεύουσα είναι ιστορικά μία από τις σημαντικότερες για τον σύγχρονο ελληνισμό

15 Νοεμβρίου 2017
Όταν εξετάζουμε βασικές κοινότητες της ελληνικής διασποράς, η Βιέννη σπάνια έρχεται στο νου. Ωστόσο, αν θέλουμε να εξετάσουμε ιστορικά σημαντικές κοινότητες για τον σύγχρονο Ελληνισμό, η πρωτεύουσα της Αυστρίας πρέπει σίγουρα να βρίσκεται στη λίστα.
Όπως και άλλες ελληνικές κοινότητες στην πρώην αυστριακή αυτοκρατορία, η μεγάλη μετανάστευση των Ελλήνων στην περιοχή ακολούθησε τους πολέμους μεταξύ της Αυστριακής και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μετά την αποτυχημένη (και τη δεύτερη) προσπάθεια των Οθωμανών να καταλάβουν τη Βιέννη, οι Αυστριακοί, επικεφαλής μιας πολυεθνικής ευρωπαϊκής δύναμης, ώθησαν τους Τούρκους προς τα νότια και προς τα ανατολικά στην πύλη του Βελιγραδίου.
Μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Passarowitz το 1717, τα σύνορα σταθεροποιήθηκαν και υπήρξε ώθηση στην επανέναρξη του εμπορίου και στην έναρξη της ανασυγκρότησης μιας τεράστιας περιοχής καταστρεμμένης από δεκαετίες πολέμου. Εκτός από τον καθορισμό των ορίων μεταξύ των δύο αυτοκρατοριών, μια βασική διάταξη ήταν το δικαίωμα των οθωμανικών και αυστριακών υποκειμένων να εμπλέκονται στο εμπόριο μεταξύ τους. Οι Αυστριακοί δεν γνώριζαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και οι Τούρκοι περιφρονόταν το εμπόριο, έτσι ώστε ένα πρακτικό ζήτημα έπληξε τις οθωμανικές μειονότητες, τους ορθόδοξους Έλληνες και Σέρβους, καθώς και τους Εβραίους και τους Αρμένιους.
Ως πρωτεύουσα ενός μεγάλου πολυεθνικού κράτους, η Βιέννη ήταν ένα κεντρικό κέντρο για αυτούς τους «οθωμανικούς» εμπόρους. Οι Έλληνες της Βιέννης επικρότησαν κυρίως από τη Μακεδονία, την Ήπειρο και ιδιαίτερα από θρακικές πόλεις όπως η Κωνσταντινούπολη και η Φιλιππούπολη (σύγχρονη Φιλιππούπολη, Βουλγαρία). Τα εμπορεύματα χύδην, ιδιαίτερα το βαμβάκι, ήταν η αιματηρή ενέργεια του εμπορίου. Αν και ο θρύλος λέει ότι οι Έλληνες ίδρυσαν το πρώτο καφενείο στη Βιέννη, ο Θεόφανης Παμπάς, ένας ντόπιος Βιεννέζος γιατρός με εγκυκλοπαιδική γνώση της κοινότητας, με πληροφόρησε ότι αυτή η μοναδική τιμή πηγαίνει στους Αρμένιους.
Η ελληνική κοινότητα μεγάλωσε και ευημερούσε. Στην τυπική ελληνική μόδα εμφανίστηκαν φατρίες. Κάποιοι Έλληνες πήραν αυστριακή ιθαγένεια και σε πολλές περιπτώσεις εισήλθαν στην αυστριακή αριστοκρατία. Άλλοι διατήρησαν την οθωμανική ιθαγένεια, η οποία είχε το πλεονέκτημα της χαμηλότερης φορολογίας, αλλά περιορίζει τις δραστηριότητές της στον εμπορικό τομέα. Οι φατρίες ίδρυσαν τη δική τους εκκλησία, σε απόσταση εκατό μέτρων από την άλλη, στο Greichenviertel της Βιέννης. Αυτές οι εκκλησίες παραμένουν μέχρι σήμερα, και η λειτουργία γίνεται κάθε Κυριακή από την εκκλησία στην άλλη.
Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία της Αγίας Τριάδας στη Βιέννη.
Η εκπαίδευση και η παιδεία στα ελληνικά ήταν βασικές προσπάθειες της ελληνικής κοινότητας, ανεξάρτητα από τη φατρία. Το ελληνικό σχολείο της Βιέννης, το οποίο είχα την τιμή να δω ένα προηγούμενο Σάββατο πρωί, είναι παλαιότερο από το ίδιο το ελληνικό κράτος, το οποίο ιδρύθηκε το 1804. Στέκεται σε εκκλησία παλαιότερο από το σύγχρονο ελληνικό κράτος παρακολουθώντας μαθήματα που είχαν συνεχώς διδασκαλία στα ελληνικά 1804, με συγκίνησε σε λίγες στιγμές.
Εκτός από τις εκπαιδευτικές προσπάθειες, η Βιέννη είναι εκεί όπου η ελληνική εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο έντυπο. Η πραγματική θέση του πρώτου ελληνικού τυπογραφείου έχει εξαφανιστεί, αλλά μέσα στην ελληνική συνοικία ένα εκκλησιαστικό Βυζαντινό κτίριο στεγάζει το δεύτερο ελληνικό τυπογραφείο, όπου ο επαναστάτης Ρήγας Φερραίος, ο «πρώτος μάρτυρας» της ελληνικής ανεξαρτησίας, έγραψε την ελληνική εφημερίδα. Όλες οι ελληνικές δημοσιεύσεις, ιδιαίτερα εκείνες της διασποράς, κατά τρόπο πολύ πραγματικό, κατεβαίνουν από τον Τύπο. Κάθε φορά που σκέφτομαι μια ελληνική εφημερίδα, ιδιαίτερα εκείνες που βρίσκονται στο εξωτερικό, το μυαλό μου επιστρέφει σε αυτό το κτίριο, αν και μόνο για μια στιγμή.
Την εποχή της ελληνικής ανεξαρτησίας στη δεκαετία του 1820, η κοινότητα της Βιέννης βρισκόταν στην κορυφή της, με περίπου 5.000 μέλη και μια όλο και πιο διαφορετική κοινωνικο-οικονομική δομή. Η αρθρωτή και ευημερούσα κοινότητα αναστατώθηκε φυσικά για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον οθωμανικό ζυγό, αλλά ταυτόχρονα συνειδητοποίησε ότι η αυστριακή αυτοκρατορία, μια δέσμη εθνικοτήτων κάτω από μια σχετικά καλοήθη αλλά παρ 'όλα αυτά απόλυτη αυτοκρατορία, αντιτίθεται βίαια και φοβισμένη, επανάσταση. Οι Αυστριακοί Έλληνες έπρεπε επομένως να περπατήσουν μια πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ της χαράς στην προοπτική ανεξαρτησίας της Ελλάδας και της προσωπικής τους ασφάλειας και διαβίωσης στην αυστριακή αυτοκρατορία. Άλλωστε, οι Αυστριακοί συνέλαβαν τον Φερραίο και τον παρέδωσαν στους Τούρκους, οι οποίοι τον δολοφόνησαν στο Βελιγράδι το 1798.
Η ελληνική ανεξαρτησία δεν οδήγησε σε μεγάλο επαναπατρισμό Αυστριακών Ελλήνων.Μερικοί επέστρεψαν, αλλά το φτωχό μικρό βασίλειο δεν μπορούσε να προσφέρει τίποτα σε σύγκριση με την απέραντη αυστριακή αυτοκρατορία. Η αδυσώπητη παλίρροια της αφομοίωσης άρχισε να απορροφά τους Έλληνες στην αυστριακή γούλας της Αυστρίας και άλλοι Έλληνες Αυστριακοί άρχισαν να μετακινούνται στη Βρετανία ή τη Γαλλία, όπου οι οικονομίες ήταν πιο δυναμικές από την Αυστρία. Ένα αδιέξοδο νέων μεταναστών έφτασε όλα αυτά τα χρόνια, τα οποία, μαζί με τις προσπάθειες των παλαιών μελών, κράτησαν την κοινότητα άθικτη.
Οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι αύξησαν την πίεση στους Έλληνες να αφομοιωθούν, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της βαρβαρικής ναζιστικής εποχής, αλλά η θρησκευτική κοινότητα επέζησε. Μετά το τέλος του πολέμου, η Αυστρία δεν είχε καμία μαζική μετανάστευση των επισκεπτών της γερμανικής Gastarbeiter όπως στη γειτονική Γερμανία, αλλά ένας αρκετά καλός Έλληνας πήγε στην Αυστρία, ιδιαίτερα για σπουδές, και στη συνέχεια έμεινε συχνά στη χώρα. Σε αυτό περιλαμβάνεται ένας σημερινός αντιδήμαρχος της Βιέννης, η Μαρία Βασιλάκου, μέλος του Αυστριακού Κόμματος των Πράσινων, που γεννήθηκε στην Ελλάδα.
Όπως και η ίδια η Αυστρία, η Ελληνική Κοινότητα της Βιέννης είναι μια σκιά του πρώην μεγέθους της, αλλά ακόμα ευημερούσα και κομψή.
Το κτίριο που στεγάζει τον ελληνικό τυπογραφείο στη Βιέννη. Φωτογραφία: Alex Billinis
Όπως και οι ελληνικές πόλεις της Αμερικής, οι σημερινοί Βιεννέζοι Έλληνες σπάνια ζουν στην περιοχή, αλλά μερικοί έχουν επιχειρήσεις εκεί, και η εκκλησία και το κοινοτικό κέντρο, όπως πάντα, λειτουργούν ως το κέντρο βάρους της κοινότητας. Η κοινότητα παρακολούθησε και συμμετείχε σε σημαντικά γεγονότα στην ιστορία του Ελληνισμού. Για όσους από εμάς είναι Έλληνες της διασποράς στην Αμερική ή την Αυστραλία, η αξιοσημείωτη επιβίωση τέτοιων μακρόχρονων κοινοτήτων πρέπει να είναι πηγή υπερηφάνειας και ελπίδας ότι και οι κοινότητές μας θα περάσουν τη δοκιμασία του χρόνου.

* Ο Alexander Billinis έχει περάσει μια δεκαετία στη διεθνή τραπεζική στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, πρόσφατα στο Λονδίνο. Ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την οικονομική και πολιτιστική θέση της Ελλάδας στα Βαλκάνια.

_________

Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017

Πώς η ελληνική μετανάστευση στη Μελβούρνη, διαμόρφωσε την πόλη

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ


Η συνοικία Oakleigh, νοτιοανατολικά της Μελβούρνης ευδοκιμεί, χάρη στον δυνατό πληθυσμό των Ελλήνων μεταναστών που έχουν περάσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους, δίπλα στο προάστιο.




Αλλά δεν είναι μόνο η Oakleigh.Οι Έλληνες μετανάστες έχουν βοηθήσει σημαντικά, γράφει η Herald Sun στο αφιέρωμά της, στη διαμόρφωση της Μελβούρνης ως πολιτιστικό κόμβο, σύμφωνα με την Joy Damousi, Αυστραλή πολιτιστικό ιστορικό και καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης.
«Με οποιοδήποτε μέτρο, ουσιαστικά η Ελληνική κοινότητα μεταμόρφωσε την κουλτούρα της Μελβούρνης, μέσω της άμεσης διαφοράς στο φαγητό και οποιονδήποτε άλλο πολιτιστικό συνδυασμό», είπε ο καθηγήτρια. «Οι Έλληνες έχουν δημιουργήσει μια σπουδαία και επιτυχημένη μεταναστευτική ιστορία».
Πότε μετανάστευσαν οι Έλληνες στην Αυστραλία; 

Οι πρώτοι Έλληνες που ταξίδεψαν στην Αυστραλία θεωρείται ότι ήταν επτά ναυτικοί που καταδικάστηκαν για πειρατεία από το Βρετανικό ναυτικό δικαστήριο. Όπως πολλοί κατάδικοι, μεταφέρθηκαν στην Αυστραλία, στις αρχές του 19ου αιώνα. Έπειτα, η πρώτη μεγάλη άνθηση ήρθε με το κίνημα «Gold Rush»- η απογραφή του 1901, κατέγραψε 878 ανθρώπους που γεννήθηκαν στην Ελλάδα.

Η πρώτη εφημερίδα στην ελληνική γλώσσα κυκλοφόρησε το 1913, αλλά τρία χρόνια αργότερα, η Αυστραλία απαγόρευσε στους Έλληνες και τους Μαλτέζους την είσοδο στη χώρα, με το φόβο ότι θα «έπαιρναν» τις δουλειές των Αυστραλών στρατιωτών. Το 1920, η Αυστραλία περιόρισε το νόμο, επιτρέποντας μόνο σε 100 μη Βρετανούς μετανάστες να έρχονται στην Αυστραλία κάθε μήνα.
Με το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έγινε η μεγαλύτερη εισροή Ελλήνων που μαζί με τους Ιταλούς, μετανάστευσαν στη Μελβούρνη. Όταν η κυβέρνηση της Αυστραλίας παρείχε πέρασμα σε δεκάδες χιλιάδες Έλληνες το 1952, η ελληνική «εξερράγη».Τα πρόσφατα αποτελέσματα απογραφής, καταγράφουν ότι σήμερα σχεδόν 400.000 Αυστραλοί έχουν ελληνική καταγωγή.
Η καθηγήτρια Damousi συμπλήρωσε ότι η Μελβούρνη ήταν ελκυστική πόλη, κυρίως για τις ευκαιρίες εργασίας που παρείχε και τις αναπτυσσόμενες βιομηχανίες, εκείνη τη χρονική περίοδο.
Αποστολή Ελλήνων γυναικών

Η μεταναστευτική πολιτική στην Αυστραλία, σήμαινε ότι οι άγαμοι άνδρες ήταν περισσότεροι σε αριθμό από τις γυναίκες, εν μέρει λόγω της ζήτησης αρτιμελών ανδρών για τις κατασκευές και την αγροτική εργασία. Συνεπώς, πολλοί άνδρες σχεδίαζαν τη μεταφορά γυναικών από τα ελληνικά χωριά τους στην Αυστραλία, για παντρειά.

Ελληνικά σνακ μπαρ γάλακτος στην Αυστραλία

Οι Έλληνες άνοιξαν τα πρώτα σνακ μπαρ γαλακτοκομικών προϊόντων στην Αυστραλία, όπου αντί να πουλήσουν ελληνικό φαγητό, δώριζαν στους Αμερικανούς της Αυστραλίας, προϊόντα όπως σοκολάτα γάλακτος και milkshakes. Τα σνακ μπαρ είχαν τα επιβλητικά ελληνικά ονόματα «Olympia» και «Paragon», ενώ μετά από μερικές δεκαετίες και μετά το πρώτο που άνοιξε το 1932, υπήρχαν σνακ μπαρ σε κάθε προάστιο.

Η κ. Batsakis και ο σύζυγός της ήταν οι ιδιοκτήτες δυο σνακ μπαρ, με τα έσοδα των οποίων έχτισαν μια Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία στο χωριό της, τη Γλυκόβρυση.

 |  Αλεξάνδρα Σκαράκη

Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2017

Οι νεομετανάστες διασκεδάζουν μελών της ΕΝΑ στο Σίδνεϊ

Αυξάνονται και πληθύνονται τα μέλη της οργάνωσης Έλληνες Νεομετανάστες Αυστραλίας 2010 (ΕΝΑ) που ξεκίνησε από τη Μελβούρνη

Από συνάντηση των μελών της ΕΝΑ στο Σίδνεϊ
13 October 2017
Αυξάνονται και πληθύνονται τα μέλη της οργάνωσης Έλληνες Νεομετανάστες Αυστραλίας 2010 (ΕΝΑ) που ξεκίνησε από τη Μελβούρνη, με πρωτοβουλία του Πέτρου Γυφτόπουλου και έχει επεκταθεί σε όλη την χώρα.
Το περασμένο Σαββατοκύριακο, μάλιστα, τα μέλη της ΕΝΑ πραγματοποίησαν συνεστιάσεις σε Μελβούρνη, Σίδνεϊ και Περθ, ενώ στην Αδελαΐδα θα συνευρεθούν αυτό το Σαββατοκύριακο.
«Δεχόμαστε συνεχώς νέα μέλη» λέει ο κ. Γυφτόπουλος, ο οποίος εκτιμά ότι συνεχίζουν να έρχονται νεομετανάστες από την Ελλάδα στην Αυστραλία.
Επίσης, ότι οι δραστηριότητες της ΕΝΑ δεν περιορίζονται μόνο στις κοινωνικές συναθροίσεις. 
«Ενημερώνουμε τα μέλη μας πάνω σε πολλά θέματα, ενώ έχουμε και άλλες δραστηριότητες. Για παράδειγμα, οι άνδρες παίζουμε ποδόσφαιρο, ενώ οι γυναίκες κάνουν χειροτεχνίες και διάφορα χειροποίητα αντικείμενα τα οποία πωλούν» είπε.
__________

Σάββατο 7 Οκτωβρίου 2017

Νέα στοιχεία για τους πρώτους Έλληνες στην Αυστραλία

  ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ 



Αθηναίος αλλά και κατάδικος ο πρώτος Έλληνας που πολιτογραφήθηκε Αυστραλός το 1854
Η αυστραλιανή εφημερίδα Sydney Gazette δημοσιεύει στις 24/3/1831 την είδηση με την απόπειρα απόδρασης ενός Έλληνα από τους 7 καταδικασθέντες για πειρατεία


02 October 2017
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΑΛΑΓΚΟΝΙΑΡΗΣ *

Τελικά τα… γενέθλια της ελληνικής παροικίας της Αυστραλίας που θεωρείται ότι είναι στις 29 Αυγούστου, μπορεί να είναι και νωρίτερα! Αποδεδειγμένα στις 29 Αυγούστου 1829, έφτασαν με ένα πλοίο, ανάμεσα σε 201 κατάδικους, οι πρώτοι επτά Έλληνες, από τους οποίους οι δύο επέλεξαν αργότερα να μείνουν στη χώρα των καγκουρό για την υπόλοιπη ζωή τους. Όμως άλλες πληροφορίες αναφέρουν ότι οι Έλληνες έφτασαν εδώ από το 1814 ή και νωρίτερα.
Κάποιες πηγές αναφέρουν ότι είχαν προηγηθεί ορισμένα άλλα άτομα, όπως ο Υδραίος καπετάνιος Δαμιανός Γκίκας, που είχε συλληφθεί άδικα από ένα αγγλικό πλοίο για πειρατεία και καταδικάστηκε σε εξορία στο Σίδνεϊ, ή ο Γιώργος Παππάς, που βρέθηκε το 1814 σε αυστραλιανό έδαφος ως μέλος βρετανικού πληρώματος εποικισμού, παντρεύτηκε μια ιθαγενή (Αβορίγινα) και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Σίδνεϊ.
Για κανέναν, όμως, δεν είναι τεκμηριωμένη η άφιξη στην Αυστραλία καθώς δεν υπάρχουν σχετικές εγγραφές. Μόνο ορισμένες αυστραλιανές εφημερίδες του 1900 αναφέρουν ότι υπήρχαν και άλλοι Έλληνες που έφτασαν στην πέμπτη ήπειρο μεταξύ του 1803 και του 1820.
Έτσι, οι πρώτοι Έλληνες που επιβεβαιωμένα αποβιβάστηκαν σε λιμάνι της Αυστραλίας ήταν οι επτά ναυτικοί για τους οποίους υπάρχουν επίσημα στοιχεία από τη στιγμή της σύλληψής τους από το βρετανικό πλοίο «Gannet», τον Ιούλιο του 1827, έξω από τη Μάλτα. 
Ήταν μια χρονιά που η ελληνική πειρατεία ανθούσε στη Μεσόγειο, προκαλώντας την οργή του μετέπειτα νικητή στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου, Άγγλου ναυάρχου Έντουαρντ Κόδρινγκτον (Sir Edward Codrington), καθώς η γραφειοκρατική βρετανική Δικαιοσύνη απαιτούσε χρονοβόρες διαδικασίες, που οδηγούσαν τις περισσότερες φορές στην απαλλαγή των συλληφθέντων. Οι επτά Έλληνες ήταν μέλη του πληρώματος της σκούνας «Ηρακλής», με καπετάνιο τον 22χρονο Αντώνη Μανώλη από την Αθήνα (σε ορισμένα αρχεία αναφέρεται ως Αντώνης του Μανώλη, καθώς προφανώς το πατρώνυμο έγινε αργότερα επώνυμο).
Ο Μανώλης περιγράφεται από Αυστραλούς ιστορικούς ως εγγράμματος, ανύπαντρος και προτεστάντης στο δόγμα. Είχε ύψος 1,70-1,75, σκούρα καστανά μάτια και μαλλιά, ενώ είχε και μια κάθετη ουλή στη μύτη.
Οι άλλοι έξι νέοι σε ηλικία ναυτικοί, ήταν οι Υδραίοι, Δαμιανός Νίνης, 24 χρόνων, Γκίκας Βούλγαρης, 22 χρόνων, Γιώργης Βασιλάκης, 20 χρόνων, Κωνσταντής Στρομπόλης, 24 χρόνων, Γιώργης Λαρέντζος ή Λαρίτσος, 27 χρόνων, και Νικόλας Παπένδρος ή Παπανδρέας, 20 χρόνων.
Όλοι κατηγορήθηκαν ότι οπλισμένοι με πιστόλια και γιαταγάνια, είχαν κουρσέψει, στις 29 Ιουλίου, το βρετανικό εμπορικό μπρίκι «Άλκηστη», που έπλεε ανοιχτά των ακτών της Λιβύης.
Οι πειρατές, αφού αφαίρεσαν όλα τα τιμαλφή, του επέτρεψαν να συνεχίσει το ταξίδι του για την Αλεξάνδρεια χωρίς να πειράξουν το πλήρωμα.
Δύο μέρες αργότερα, συνελήφθησαν από το βρετανικό πολεμικό πλοίο και οδηγήθηκαν στη Μάλτα, όπου έμειναν 5 μήνες στη φυλακή περιμένοντας να δικαστούν.
Για κακή τους τύχη, ένας από τους δύο προεδρεύοντες του δικαστηρίου που συνεδρίασε τον Φεβρουάριο του 1828, στη βρετανική τότε Μάλτα, ήταν ο ίδιος ο Κόδρινγκτον, ο οποίος με έγγραφά του τόσο προς την αγγλική όσο και προς την ελληνική κυβέρνηση, ζητούσε αυστηρότερα μέτρα και ποινές για την πάταξη της πειρατείας.
Μαλτέζοι ιστορικοί σημειώνουν σκωπτικά ότι ο Κόδρινγκτον δεν ήταν για τη συγκεκριμένη δίκη ο πιο αντικειμενικός δικαστής.
Ο άλλος ήταν ο δικαστής του Δικαστηρίου του Υποναυαρχείου, Τζον Στόνταρτ.
Στο εδώλιο, εκτός από τους παραπάνω, είχαν καθίσει άλλα δύο άτομα, οι Πέτρος Λαλάχος και Πέτρος Θεοδόσης Μπουφ, οι οποίοι αθωώθηκαν καθώς δεν αναγνωρίστηκαν από κανέναν μάρτυρα.
Η υπεράσπιση υποστήριξε ότι σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο οι κατηγορούμενοι είχαν δικαίωμα να συλλαμβάνουν και να λεηλατούν ένα πλοίο με προορισμό την Αλεξάνδρεια, η οποία είχε καταληφθεί από την Τουρκία και ήταν εχθρική χώρα και σε πόλεμο με την Ελλάδα.
Όμως, ο ισχυρισμός τους ανατράπηκε από τους κατήγορους, οι οποίοι αντέτειναν ότι οι δράστες είχαν πάρει μόνο προσωπικά τιμαλφή και είχαν επιτρέψει να συνεχιστεί το ταξίδι, αφήνοντας τα στρατιωτικά αντικείμενα να παραδοθούν στον… εχθρό.
Μετά από 88 (!) ώρες συζήτησης κεκλεισμένων των θυρών, οι ένορκοι έκριναν αθώους τους δύο κατηγορούμενους και ένοχους τους άλλους επτά, στους οποίους το δικαστήριο επέβαλε την ποινή του θανάτου.
Δεδομένου ότι αμφισβητήθηκε η τυπική εγκυρότητα της διαδικασίας, η κυβέρνηση της Μάλτας απέστειλε όλα τα έγγραφα στο Λονδίνο για περαιτέρω εξέταση. Μέχρι τότε αναστελλόταν η εκτέλεση της ποινής.
Παράλληλα, οι καταδικασθέντες υπέβαλαν αίτηση στον βασιλιά της Αγγλίας Γεώργιο IV, για ακύρωση της θανατικής ποινής.
Το αίτημά τους είχε ευνοϊκή αντιμετώπιση, κατά μερικούς, επειδή ο γραμματέας των Αποικιών, Ουίλιαμ Χάσκινσον, υποστήριζε το κίνημα για την ανεξαρτησία της Ελλάδας και, κατ' άλλους, επειδή το Λονδίνο έκρινε ότι οι Έλληνες θα ήταν πιο χρήσιμοι στο βρετανικό κράτος αν εξορίζονταν στην Αυστραλία για καταναγκαστικά έργα.

ΕΞΟΡΙΣΤΟΙ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
Η ποινή του θανάτου μετατράπηκε σε ισόβια εξορία για τους τρεις (Αντώνης Μανώλης, Δαμιανός Νίνης και Γιώργης Βασιλάκης) και σε 14 χρόνια εξορίας για τους υπόλοιπους.
Έτσι, στις 23 Μαΐου 1829, επιβιβάστηκαν στο βρετανικό πλοίο «Norfolk», που μετέφερε συνολικά 201 κρατούμενους στην Αυστραλία.
Το κατασκευασμένο το 1804 ιστιοφόρο χρησιμοποιήθηκε από το 1825 και για 12 χρόνια σε μεταφορές κρατουμένων και επιβατών από την Αγγλία για την Αυστραλία και αντίστροφα.
Για το συγκεκριμένο ταξίδι, το πλοίο αναχώρησε από το λιμάνι Σπίτχεντ (Spithead), στη νότια Αγγλία, με κυβερνήτη τον Αλεξάντερ Γκρέιγκ, και μετά από ένα επίπονο ταξίδι έφτασε, στις 27 Αυγούστου 1829, στο Πορτ Τζάκσον.
Το προηγούμενο πλοίο που είχε φτάσει λίγες μέρες νωρίτερα με κρατούμενους, ήταν το «Αμέρικα» και, ίσως, γι' αυτό πολλές από τις εφημερίδες της Αυστραλίας έγραψαν τότε ότι οι Έλληνες πειρατές είχαν φτάσει με εκείνο.
Από τα υπάρχοντα στοιχεία φαίνεται, πάντως, ότι το ταξίδι, διάρκειας 91 ημερών του «Νόρφολκ», ήταν από τα ταχύτερα και παρ' ότι υπήρξαν κρούσματα πλευρίτιδας, δυσπεψίας, διάρροιας και οσφυαλγίας, δεν υπήρξε κανένας θάνατος και μόνο ένας στρατιώτης της φρουράς χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο.
Οι κατάδικοι αποβιβάστηκαν από το πλοίο στις 7 Σεπτεμβρίου 1829, αλλά το ενδιαφέρον επικεντρωνόταν στους Έλληνες πειρατές που έφταναν για πρώτη φορά.
Μερικά χαρακτηριστικά δημοσιεύματα τοπικών εφημερίδων είναι τα εξής:
«The Sydney Gazette and New South Wales Advertiser» (Σάββατο, 12/9/1829, σελ. 2): «Μεταξύ των κρατουμένων είναι οκτώ Έλληνες πειρατές, οι οποίοι δικάστηκαν στην Αγγλία και καταδικάστηκαν σε μεταφορά (σ.σ. εννοεί εξορία)».
• «Τhe Sydney Monitor» (Σάββατο, 19/9/1829, σελ. 3): «Οκτώ Έλληνες πειρατές έφτασαν σε αυτή την αποικία μεταφερόμενοι με το πλοίο "Αμέρικα" για να ζήσουν (εδώ)».
Δημοσίευμα εφημερίδας της Αυστραλίας (12.9.1829), με την είδηση της άφιξης των Ελλήνων πειρατών. Η αρχική δημοσίευση έκανε αναφορά σε 8 και όχι 7, που έφτασαν με το πλοίο «Αμέρικα» ενώ το όνομα του πλοίου έχει καταγραφεί ως «Νόρφολκ».
Μετά τις πρώτες μέρες στο Σίδνεϊ, οι επτά Έλληνες τέθηκαν στις υπηρεσίες των αποικιακών αρχών, οι οποίες τους καταμέρισαν σε διάφορες εργασίες.
Ο Αντώνης Μανώλης και ο 20χρονος Υδραίος Νικόλας Παπένδρος ή Παπανδρέας, είχαν οριστεί να εργάζονται στα αγροκτήματα του Ουίλιαμ Μακ Άρθουρ.
Φαίνεται ότι εκεί αξιοποιήθηκαν στην καλλιέργεια του αμπελιού, την οποία γνώριζαν καλά και, σύμφωνα με περιγραφές, ανέπτυσσαν τα αμπέλια σε «καφασωτά», «όπως γινόταν στην Πελοπόννησο».
Ωστόσο, κάποιος από τους δύο -δεν έχει διευκρινιστεί ποιος-, επιχείρησε, τον Μάρτιο του 1831 να δραπετεύσει τρυπώνοντας στο μπρίκι «Ουέλινγκτον». Όμως, έγινε αντιληπτός από τον κυβερνήτη και παραδόθηκε στην Αστυνομία. Ο ίδιος είχε ισχυριστεί ότι πήγε στο πλοίο για να δει έναν φίλο, με τον οποίο ήπιαν κάποιο ποτό, κάπνισαν ένα πούρο και ζαλίστηκαν, με αποτέλεσμα να έφευγε παρά τη θέλησή του [Πηγή: «The Sydney Gazette», Πέμπτη, 24 Μαρτίου 1831].
Σε ένα άλλο αγρόκτημα, του Βρετανού γραμματέα της Αποικίας, Αλεξάντερ Μακ Λέι, είχε διατεθεί ο Γκίκας Βούλγαρης. Όπως οι παραπάνω, είχε αναπτύξει και αυτός την καλλιέργεια του αμπελιού αλλά και της ελιάς. Άλλωστε, το κλίμα ευνοούσε και τα δύο.
Οι υπόλοιποι είχαν διατεθεί σε άλλες εργασίες, κυρίως σε Βρετανούς αξιωματούχους, όπως ο Τζορτζ Ντρούιτ, στρατιωτικός από τους πρωτοπόρους αποίκους, στον οποίο παραχωρήθηκε ο Γιώργης Λαρέντζος ή Λαρίτσος, ο υπίλαρχος της Εφιππης Αστυνομίας Λ. Μακάλιστερ, στον οποίο παραχωρήθηκε ο Γιώργης Βασιλάκης κ.ά.
Ένας, ο Δαμιανός Νίνης, εργάστηκε στον χώρο αποβίβασης και επιβίβασης του λιμανιού.
Όλοι εργάζονταν χωρίς αμοιβή, παρά μόνο για το φαγητό και τον ύπνο τους. Στην ουσία, δηλαδή, εξέτιαν καταναγκαστικά έργα, με την αυστηρότητα στη διαβίωσή τους να εξαρτάται από τη βούληση του αφεντικού-ιδιοκτήτη τους.
Όμως, με τη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την επιστροφή τους στην πατρίδα.
Ο υπουργός Εξωτερικών, Σπυρίδων Τρικούπης, χειρίστηκε προσωπικά το θέμα και ζήτησε από το Λονδίνο την απονομή χάριτος και την επιστροφή των Ελλήνων που καταδικάστηκαν στη Μάλτα.

Η ελληνική πειρατεία ανθούσε στη Μεσόγειο και προκαλούσε την οργή του Άγγλου ναυάρχου Έντουαρντ Κόδρινγκτον (αριστερά). Δεξιά, το Διάταγμα απονομής χάριτος στους Έλληνες καταδικασμένους για πειρατεία (21/12/1836)
Το 1836 ο Άγγλος πρωθυπουργός λόρδος Πάλμερστον, συμφώνησε να επιστρέψουν εφόσον η ελληνική κυβέρνηση κάλυπτε το κόστος της μεταφοράς τους, που ανήλθε σε 4.921 δραχμές, σημαντικό ποσό για την εποχή.
Στις 19 Δεκεμβρίου 1836 δημοσιεύτηκε από τη Γραμματεία της Αποικίας η επίσημη απονομή χάριτος και για τους επτά Έλληνες.
Ωστόσο, δύο από αυτούς, ο Αντώνης Μανώλης και ο Γκίκας Βούλγαρης, αποφασίζουν να παραμείνουν για πάντα στη νέα πατρίδα τους.
Οι άλλοι πέντε πήραν ως αμοιβή 12 λίρες ο καθένας για ρούχα και άλλα αναγκαία είδη και ξεκίνησαν για την επιστροφή, για να φτάσουν στην Αγγλία τον Μάρτιο του 1837.
Οι δύο που παρέμειναν στην πέμπτη ήπειρο είχαν διαφορετικές διαδρομές.
Ο πρώην πια καπετάνιος, το 1854, σε ηλικία 50 χρόνων, πήρε την αυστραλιανή υπηκοότητα και έγινε ο πρώτος Έλληνας που πολιτογραφήθηκε Αυστραλός.
Σε πιστοποιητικό πολιτογράφησης, που εκδόθηκε τον Φεβρουάριο του 1854, αναφέρεται ως παλαιός ναυτικός και νυν εργάτης, που κατάγεται από την Αθήνα και κατοικεί στο Πίκτον, συνοικία στα νοτιοδυτικά του Σίδνεϊ.
Εκεί έμεινε και εργάστηκε ως κηπουρός μέχρι τον θάνατό του, στις 22 Σεπτεμβρίου του 1880, σε ηλικία 76 ετών (γεννήθηκε στην Αθήνα το 1804).
Ο Γκίκας Βούλγαρης είχε καλύτερη τύχη. Απέκτησε περιουσία, έγινε Αυστραλός υπήκοος το 1861 και άλλαξε το όνομά του σε Τζίγκερ.
Παντρεύτηκε μια νεαρή Ιρλανδή και απέκτησε 10 παιδιά και 52 εγγόνια. Οι απόγονοί του φτάνουν μέχρι τις μέρες μας, έχουν όμως πλέον ενταχθεί στην ιρλανδική και την καθολική κοινότητα.
Την πρώτη αυτή ομάδα των Ελλήνων ακολούθησαν πολλοί ναυτικοί που εγκατέλειψαν τα πλοία τους για να βρουν καλύτερη τύχη στην αχανή ήπειρο.
Ωστόσο, αυτοί οι δύο θεωρούνται οι… ιδρυτές της ελληνικής παροικίας.
Το 1880 υπήρχαν στην Αυστραλία περίπου 150 Έλληνες. Στην πρώτη επίσημη απογραφή του 1891, βρέθηκε ότι ζούσαν εδώ 482.
Η φήμη των Ελλήνων πειρατών είχε φτάσει στη Αυστραλία, με τον αποικιακό Τύπο να δημοσιεύει πολλά ρεπορτάζ για τα ελληνικά πειρατικά πλοία.
Σε ένα απ' αυτά, η εφημερίδα «The Sydney Gazette and New South Wales Advertiser» (24/2/1827, σελ. 4) δημοσίευε ρεπορτάζ για τους Έλληνες πειρατές, δυόμισι ολόκληρα χρόνια πριν φτάσουν στην Αυστραλία οι πρώτοι Έλληνες.

____________

Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017

Οι πρώτοι Έλληνες στην Αμερική

Oμογένεια

Οι πρώτοι Έλληνες στην Αμερική

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία ο πρώτος Έλληνας που πάτησε το πόδι του στην Αμερική ήταν ο ναύτης Θεόδωρος, ο οποίος ταξίδεψε με τον Ισπανό εξερευνητή Πανφίλιο ντε Ναρβάεζ το 1528, τριανταπέντε χρόνια από την ανακάλυψη της Αμερικανικής ηπείρου.

Μια από τις πρώτες ελληνικές αποικίες ήταν η Νέα Σμύρνη δίπλα στον Αγιο Αυγουστίνο στη Φλώριδα. Ο Αντρέας Τουρνμπολ και η σύζυγός του Μαρία Ρουμπίνη, κόρη ενός πλούσιου Ελληνα εμπόρου έπεισαν περί τους 450 έλληνες να ταξιδέψουν στην Αμερική και να ιδρύσουν αποικία. Με την υπόσχεση της απόκτησης νέας και εύφορης γης, Έλληνες άποικοι κυρίως από τη Μάνη καθώς και Ιταλοί και από την Μινόρκα της Ισπανίας και την Κορσική έφθασαν στη Φλώριδα στις 26 Ιουνίου 1768. Η αποικία αυτή διαλύθηκε στις 17 Ιουλίου 1777, αλλά αρκετοί άποικοι είχαν μετακινηθεί στον Αγιο Αυγουστίνο όπου επέτυχαν ως έμποροι και μικροεπιχειρηματίες, έφτιαξαν δε και μια εκκλησία και ένα σχολείο.


Το 1860 περίπου 328 Έλληνες ζούσαν στις ΗΠΑ και κυρίως στη Νέα Υόρκη, το Αρκάνσας, την Καλιφόρνια και τη Μασαχουσέτη. Ο Ελληνικός πληθυσμός έμεινε μικρός μέχρι τη δεκαετία του 1880, οπότε και ένα μεγαλύτερο πλήθος κυρίως από τη Λακωνία πήγαν στις ΗΠΑ. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1890 άρχισαν να φθάνουν στην Αμερικανική ήπειρο ολοένα και περισσότεροι Έλληνες κυρίως από τα μέρη τα δικά μας και ευρύτερα από την Αρκαδία. Στη δεκαετία 1900 - 1910 έφθασαν περί τους 690 και 1910 - 1920 περί τους 385. Οι περισσότεροι ήταν νεαροί άνδρες με σκοπό να βρουν την τύχη τους και να επιστρέψουν στην Ελλάδα το ταχύτερο δυνατό. Περίπου το 30% αυτών που πήγαν στην Αμερική πριν το 1930 επέστρεψαν, αρκετοί δε επέστρεψαν για τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-1913 οπότε και οι ελληνικές εφημερίδες στην Αμερική έκαναν προπαγάνδα για τα ελληνικά δίκαια.
Με νόμους οι Αμερικάνοι το 1921 και 1924 έθεσαν περιορισμούς στη μετανάστευση και έτσι ο αριθμός των Ελλήνων που δέχθηκαν το 1921 έπεσε στους 3.063, ενώ με το νόμο του 1924 στους 100. Μετά μείωσαν τους περιορισμούς και έτσι από το 1925 έως το 1929 δέχθηκαν 10.883 Έλληνες. Αξίζει να σημειωθεί ότι επιπλέον 17.000 Έλληνες δέχθηκαν με τον νόμο για τους Πρόσφυγες το 1953 λόγω και του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα.
Ο νόμος περί μετανάστευσης του 1965 ομαλοποίησε την κατάσταση στην μετανάστευση και έτσι ένα νέο κύμα ελλήνων έφθασε στις ΗΠΑ μαζί με τις οικογένειές τους πλέον και εγκαταστάθηκαν εκεί. Το νέο κύμα Ελλήνων είναι πλέον πιο μορφωμένοι, πηγαίνουν άνδρες και γυναίκες και όχι μόνο άνδρες και γενικά είναι μιας άλλης γενιάς άνθρωποι.
Από στατιστικά στοιχεία μέχρι και το 1982 μετανάστευσαν στις ΗΠΑ συνολικά 673.360 Έλληνες! Το 1990 ο αριθμός των ανθρώπων που κατοικούσαν στις ΗΠΑ και δήλωσαν ότι έχουν τουλάχιστον ένα πρόγονο Έλληνα ήταν 1.110.373.
Γενικά οι Έλληνες εγκαταστάθηκαν στην αρχή στη Μασσαχουσέτη και στο νότιο New Hampshire. Η Νέα Υόρκη, το Πίτσμπουργκ, το Σικάγο, το Μιλγουώκι, το Κλήβελαντ και το Ντιντρόιτ ήταν οι πόλεις που φιλοξενούσαν την πλειοψηφία των Ελλήνων. Ειδικότερα στη Φλώριδα οι Δωδεκανήσιοι σφουγγαράδες (κυρίως Καλύμνιοι) είχαν μια μεγάλη αποικία στο Τάρπογκ Σπρίγκς. Στις δυτικές ΗΠΑ το Σαν Φρανσίσκο ήταν ο τόπος που φιλοξενούσε αρκετούς Έλληνες. Σήμερα η μεγαλύτερες συγκεντρώσεις Ελλλήνων είναι στην Νέα Υόρκη (Αστόρια) και ακολουθούν οι πολιτείες της Καλιφόρνια, του Ιλινόις, της Μασσαχουσέτης και της Φλώριδα.

Ομογένεια
Αφίξεις στη Νέα Υόρκη
Αίτηση ιθαγένειας
Επιστολή μετανάστη
____________

Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

ΚΑΝΑΔΑΣ:ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΣΩΚΡΑΤΗΣ – ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ

ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ
Την  Δευτέρα είναι η πρώτη μέρα σχολείου για εκατοντάδες ελληνόπουλα και όχι μόνο στα ελληνικά σχολεία Σωκράτης και Δημοσθένης!
Στα ελληνικά σχολεία Σωκράτης και Δημοσθένης φοιτούν περίπου  2000 παιδιά τα οποία έχουν την τύχη να διδάσκονται  3 γλώσσες: την γαλλική, την ελληνική και την αγγλική μαζί με τα υπόλοιπα μαθήματα!
Το frappeblog.com ετοίμασε μια λίστα με συμβουλές για τις πρώτες μέρες στο δημοτικό σχολείο:
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Η έναρξη του δημοτικού σχολείου αποτελεί ορόσημο στην καθημερινότητα και του παιδιού και της οικογένειας. Είναι σημαντικό να γνωρίζει ο γονιός, σε συνεργασία και συζήτηση με τους δασκάλους – νηπιαγωγούς του παιδιού του, αν το παιδί του είναι έτοιμο για να φοιτήσει στο δημοτικό. Αυτή η ετοιμότητα συμπεριλαμβάνει τη νοητική, μαθησιακή, συναισθηματική και κοινωνική ωριμότητα ενός παιδιού.
Ανεξάρτητα όμως από αυτά, πολλές φορές τα παιδιά έχουν άγχος για την πρώτη μέρα στο σχολείο.  Το μεγαλύτερο εφόδιο για το παιδί σε αυτές τις αλλαγές είναι η προετοιμασία του για αυτονομία και αυτενέργεια.
Oι γονείς μπορούν να τα ανακουφίσουν από το άγχος αυτής της μεγάλης αλλαγής ακολουθώντας λίγες απλές συμβουλές:
  1. Προετοιμάστε το παιδί σας για το καθεστώς της τάξης, τις απαιτήσεις του μαθήματος και τη συνύπαρξη με άλλα παιδιά (ακούω, μιλάω ευγενικά, δε διακόπτω, βοηθώ, μοιράζομαι κ.ο.κ.). Επισκεφθείτε το χώρο του σχολείου μαζί από πριν και αν είναι δυνατόν, γνωρίστε του τη δασκάλα του.
  2. Συζητείστε τα πάντα με ψυχραιμία και με την πεποίθηση πως το παιδί σας μπορεί να τα καταφέρει.
  3. Όταν πλησιάζει η πρώτη μέρα στο σχολείο, αντιμετωπίστε το σαν μια γιορτή για όλη την οικογένεια. Κάντε τις απαραίτητες προετοιμασίες και συνοδέψτε το με χαρά στον αγιασμό.
  4. Αν έχει δυσκολία αποχωρισμού, μην το ξεγελάσετε, αλλά εξηγείστε αποφασιστικά πως όλα τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο όπως και οι γονείς πηγαίνουν στη δουλειά τους. Ενθαρρύνετε παράλληλα φιλικές σχέσεις με συμμαθητές του.
  5. Με την επιστροφή στο σπίτι από τον αγιασμό, επιβραβεύστε το παιδί σας (με το αγαπημένο του φαγητό ή μια λιχουδιά).
  6. Τις πρώτες μέρες του σχολείου, να είστε υπομονετικοί, ώστε να του δώσετε την ευκαιρία να προσαρμοστεί και μην προσφέρετε έτοιμες λύσεις. Έτσι το παιδί σας θα μάθει να προσαρμόζεται σε κάθε νέα αρχή στη ζωή του.
  7. Συζητάτε και αφουγκράζεστε πάντα τους εκπαιδευτικούς του παιδιού σας για τις τυχόν δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο σχολείο προκειμένου να το βοηθήσετε.
Το frappeblog.com εύχεται καλή σχολική χρονιά σε όλα τα παιδιά και σε όλους τους γονείς!