Καβάλα πάει ο Χάροντας!...
..."... και σε κρατά στ' αλόγου του δεμένο τα καπούλια
της λεβεντιάς τον άνεμο, της ομορφιάς την πούλια..."...
Αντίο αγαπημένε μου παιδικέ φίλε Γιάννη Φραντζεσκάκη...
Είναι συγκλονισμός να μαθαίνεις (από το διαδίκτυο κιόλας!) τον αιφνίδιο θάνατο αγαπημένου παιδικού φίλου, όσο μακριά και αν είναι.... όσα χρόνια κι αν έχεις να δεις τα μάτια του... Ο Γιάννης Φραντζεσκάκης του Χαράλαμπου και της Σοφίας - το γένος Μιχελουδάκη, με καταγωγή από τις Μέλαμπες και τα Σακτούρια Ρεθύμνου (το χωριό που είδα κι εγώ το πρώτο φως μου...)... έφυγε από τη ζωή στα 49 χρόνια του στη Νότια Αφρική όπου ζούσε, από ανακοπή της καρδιάς ενώ έπαιρνε μέρος σε ερασιτεχνικούς αγώνες ποδηλασίας...
~~~
Γιάννη μου, παιδάκια και οι δυό μας στα Σακτούρια, (εσύ παιδί μεταναστών στη Νότια Αφρική γονέων, μα ένα χρόνο είχες έρθει μαθητής στο Δημοτικό Σχολειό του χωριού μας...), πόσα όνειρα πελεκούσαμε για τη ζωή μας...
Έφευγες από το σπίτι του παππού σου, εκείνου του σπουδαίου ανθρώπου, του σπουδαίου λυράρη του Γιάννη Μιχελουδάκη, κι ερχόσουν στο καφενείο του πατέρα μου, του Αλεβιζόκωστα όπως όλοι τον ήξεραν, κι ελέγαμε τόσα όνειρα... Σαν τους φίλους που έχει ο Λουντέμης στα βιβλία του... Εσύ, μου έλεγες για τις μεγάλες πολιτείες όπου η ζωή σου ξεκινούσε, κι εγώ σε ρωτούσα τι να 'ναι πίσω από τον Σιδέρωτα, τ' Ακουμιανό βουνό που ακόμα δεν είχα περάσει...
Πόσα όνειρα! πόσους καλπασμούς έκανε στο λεπτό η φαντασία μας....
~~~
Του Τιμίου Σταυρού που ήταν το πανηγύρι του χωριού μας, ο παππούς σου έπαιζε λύρα στο γλέντι στο καφενείο μας. Φτιάχναμε και σουβλάκια... Για εμάς τα παιδιά ήταν αυτό μοναδικό γεγονός που μόνο μια φορά το χρόνο συνέβαινε στα Σακτούρια... Τον παππού σου στη λύρα συνόδευαν -πασαδόροι και λαουτιέρηδες- ο Αντώνης Σαρτζετάκης, ο Μαρκογιάννης (Γιάννης Μακρυμανωλάκης), ο Νίκος Καραπιδάκης, άλλοι λαουτιέρηδες από τις Μέλαμπες, ερχόταν όμως και ο Γιώργης Χατζηδάκης από το Σπήλι και ο Νίκος Πετράκης από το Γεράνι... Δεν είχαν μικρόφωνα ακόμα. ¨ομορφα τραγουδούσε θυμάμαι ο Γιώργης Καμπουράκης, όμορφα χόρευε ο Αρίστος Μελισσινάκης...
~~~
Ήταν σπουδαίος ο παππούς σου και του οφείλω πολλά, γιατί εκείνος ουσιαστικά έβαλε το σπόρο της δημοσιογραφίας στην ψυχή και το μυαλό μου, όταν κάπου το 1974, -εννιά χρονών εγώ τότε- ο παππούς κι η γιαγιά σου -Μαρία Σαββάκη- πήγαν Αμερική και Αφρική να δουν τα παιδιά τους, και μ' 'αφησαν παραγγελιά να τους γράφω σε γράμμα κάθε μήνα τα νέα και τα γεγονότα του χωριού μας...
Πέντε παιδιά είχε ο παππούς και τα πιό πολλά ξενητεύτηκαν. ήρθαν μετά, ξαναέφυγαν, ξαναήρθαν... Την Ελπίδα στην Αμερική, την Σοφία τη μητέρα σου στην Αφρική, τον Γιώργη στην Αθήνα, τον Αλέξανδρο, αυτόν τον σημαντικό καλλιτέχνη που τραγούδησε το Μπλόκο της Κοκκινιάς, στην Αθήνα, τον Μιχάλη στην Αφρική κι αυτός, που παντρεύτηκε μάλιστα την αγαπημένη ξαδέρφη μου την Ανδριανή Βάσση την κόρη της θείας Καλλιόπης το γένος Μελισσινάκη....
~~~
Τώρα μαθαίνω πως έφυγες Γιάννη, δεν θα επικοινωνήσουμε πιά από εδώ, από το διαδίκτυο που ήταν το μοναδικό κανάλι επικοινωνίας μας τα τελευταία χρόνια...
Πάρε μαζί σου Γιάννη, -να κάνουν δροσερά τα σύννεφα που σε τύλιξαν- όλα τα παιδικά μας όνειρα... Έχε μαζί σου στους κόσμους τους άγνωστους, -στα δώματα τ' απάτητα που σκαρφάλωσες τόσο νωρίς- την παιδική μας αγάπη, τη μοναδική μας φιλία... Την τόσο αγνή ως όλων των παιδιών...
Δεν έχω καλέ μου φίλε, τίποτε άλλο να σου δώσω...
~~~
Τη σκέψη μου στέλνω στη μητέρα σου τη Σοφία, στ'αδέρφια σου τον Πολύδωρο και την Αμαλία... Στον πατέρα σου που εσύ θα συναντήσεις... Εκεί θα βρεις και τους δικούς μου γονείς! (τι τραγική σύμπτωση, τέτοια μέρα 4 Νοέμβρη 1993 έφυγε ο πατέρας μου...)... Δώσε τους γνώρα Γιάννη, όπως λέμε στα χωριά μας... θ' απορήσουν που τόσο νέο θα σε δουν...
~~~
Εδώ το έμαθα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου