Θεία Λειτουργία με... λυγμούς
31/10/2016
του Χρόνη Πολυχρονίου
31/10/2016
του Χρόνη Πολυχρονίου
Ο Λαός έκλαιγε, το εκκλησίασμα έκλαιγε γοερά, ο παπάς στο Ιερό έκλαιγε και έτσι προχωρούσε η Θεία Λειτουργία, η αποχαιρετιστήρια Θεία Λειτουργία, σήμερα 30 του Οκτώβρη στο Κυπαρίσσι της Λακωνίας.
Ο Παπάς μας έφυγε, ο Παπάς μας πάει. Μάζεψε τα κουράγια του, την πρεσβυτέρα και τα τέσσερα παιδιά του και πάει μετανάστης - παπάς στην Αυστραλία.
Έτσι σήμερα στον Ιερό Ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου στο Κυπαρίσσι τελέστηκε αποχαιρετιστήρια Θεία Λειτουργία, στην οποία χοροστάτησε αυτός μόνος, ο ίδιος με σύσσωμο το Χριστεπώνυμο πλήθος του χωριού. Ήταν όλοι εκεί, όσοι υπήρχαν ήταν εκεί, ακόμη και αυτοί που αργούν στην εκκλησία. Και ήταν εκεί, στον ίδιο Ναό που πριν είκοσι χρόνια ανέλαβε να ηγηθεί στο ποίμνιο της ενορίας του χωριού. Εκατοντάδες οι Λειτουργίες, οι Εορτές και τα Άγια Μυστήρια ως τα σήμερα, χιλιάδες όμως οι αναμνήσεις για τον καθένα και όλους μαζί.
Η Λειτουργία προχωρούσε και η συγκίνηση ανέβαινε. Στην παγωμένη κατανυκτική σιωπή, ακούγονταν μόνο οι ασταμάτητοι λυγμοί κάποιων γυναικών, ενώ οι άντρες, πιο ψύχραιμοι είχαν κατεβάσει κατηφείς τα κεφάλια χαμηλά, πολύ χαμηλά. Όταν όμως πριν την Θυσία ο Πατέρας Χαράλαμπος ζήτησε από την Ωραία Πύλη «συγνώμη», κανείς δεν είχε να του συγχωρήσει τίποτα, διότι ήταν σε όλα του, ΑΨΟΓΟΣ. Έτσι μόνος και με τρεμάμενη αλλά στεντόρεια την ωραία φωνή του ολοκλήρωσε την Λειτουργία. Τους μνημόνευσε απαξάπαντες όλους, και μετέλαβαν πολλοί, πάρα πολλοί, λες και ήταν η τελευταία τους φορά.
Στην συνέχεια προσπάθησε να αρθρώσει λόγο αποχαιρετισμού, ευχών και ευχαριστίας. Εκεί τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα. Εκεί έσπασε, σπάσαμε και εμείς μαζί του. Τα κλάματα από το εκκλησίασμα γίναν γοερά, καθώς τα λόγια βγαίναν αργά, φορτισμένα και είχαν χάσει εν πολλοίς την σημασία τους. Μόνο λυγμοί. Όλοι πνίγανε μια κραυγή, «ΑΞΙΟΣ», μα του πήγαινε μικρή, αφού αυτός αποδείχθηκε, πανΑΞΙΟΣ. Τους ευχαρίστησε όλους ανεξαιρέτως, στάθηκε ιδιαίτερα στον Αρχιερατικό Επίτροπο Πατέρα Γεράσιμο που «πάντα ήταν δίπλα του και τον συμβούλευε παρά τον φόρτο εργασίας του», όπως ο ίδιος είπε. Το τελευταίο Αντίδωρο, μαζί με την αναμνηστική εικόνα που πήρανε όλοι, κάποιοι το κράτησαν για τα «τελευταία» τους, όπως ομολόγησαν οι ίδιοι.
Το σημαντικό, είπε στην αρχή της ομιλίας του «για έναν ιερωμένο είναι να κερδίσει την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό και την ειλικρινή αγάπη των ανθρώπων». Και αυτός τα κέρδισε όλα. Μαζί με την πρεσβυτέρα του και τα τέσσερα παιδιά του, κέρδισε τις καρδιές μας και δικαίωσε στο έπακρο το ρόλο που παίζει η Εκκλησία μέσα στο Λαό. Είχα την τιμή και την πρόνοια να τον αποχαιρετήσω δημόσια σε μια εκδήλωση «τιμής και μνήμης για τους δασκάλους» που έγινε πρόσφατα τον Αύγουστο στο Χωριό. Εκεί του είπα: «Ήσουν ένας υπέροχος λειτουργός, ένας εξαιρετικός άνθρωπος, ένας υποδειγματικός οικογενειάρχης, ένας τέλειος και ευλογημένος ιερωμένος. Ήσουν ένας από εμάς και μας δίδαξες ήθος και αξιοπρέπεια. Η αγάπη και η ευγνωμοσύνη μας, θα σε συνοδεύουν πάντα όπου και να είσαι.»
Σήμερα, λίγο πριν την αντιφώνηση, τα αναμνηστικά και τις αξέχαστες στιγμές που ζήσαμε, το εκκλησίασμα προσυπέγραψε τα λόγια μου αυτά, με τα δάκρυά του.
ΥΓ. Το κείμενο αυτό απευθύνεται και στους ομογενείς των ΗΠΑ, Καναδά και Αυστραλίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου